SRC-2 در مرکز سازگاری بقا با کمبود مواد غذایی است

هنگامی که روزه می گیرید یا با کمبود غذا مواجه می شوید، بدن برای زنده ماندن، سازگاری های متابولیکی و رفتاری را انجام می دهد. اینکه چگونه مغز این پاسخ ها را هماهنگ و تنظیم می کند مشخص نیست، اما محققان کالج پزشکی بیلور و موسسات همکار کشف کرده اند که مولکولی به نام coactivator-2 گیرنده استروئیدی (SRC-2) برای هماهنگ کردن پاسخ های بیولوژیکی به کمبود بسیار مهم است. از غذا.

تیم در مجله نشان می دهد گزارش های سلولی که SRC-2 به طور خاص در نورون‌های POMC در هیپوتالاموس، ناحیه‌ای از مغز که در جنبه‌های مختلف متابولیسم، از جمله مدیریت انرژی درگیر است، به حیوانات کمک می‌کند تا متابولیسم و ​​رفتارهای خاص خود را تغییر دهند تا تا زمانی که غذا دوباره در دسترس باشد، زنده بمانند. جالب توجه است، SRC-2 همچنین نشان داد که در افزایش وزن زمانی که غذا فراوان بود، نقش دارد که منجر به چاقی می شود. این یافته ها فرصت های جدیدی را برای طراحی استراتژی هایی برای مدیریت وزن باز می کند.

دکتر یونگ ژو، پروفسور نویسنده مقاله، می گوید: «زمانی که غذا به راحتی در دسترس نیست یا در طول روزه داری، موجودات زنده جنبه های خاصی از متابولیسم خود را تغییر می دهند تا بتوانند عمل کنند و رفتار خود را برای بهبود شانس بازگرداندن تغذیه بسیار مورد نیاز بهبود بخشند. کودکان – تغذیه و زیست شناسی مولکولی و سلولی در Baylor. در این مطالعه، ما نشان می‌دهیم که SCR-2 در نورون‌های POMC در هیپوتالاموس در مرکز این سازگاری‌ها قرار دارد.

خو و همکارانش دو جزء مهم متابولیک را بررسی کردند: مصرف انرژی و تعادل گلوکز خون.

شو گفت: “یکی از راه های سازگاری با کمبود غذا، کاهش انرژی مصرفی بدن است. همچنین مهم است که بدن تعادل گلوکز را حفظ کند که فعالیت مغز را حفظ کند.” ما دریافتیم که SRC-2 برای حفظ توانایی کاهش مصرف انرژی و حفظ سطوح گلوکز که به حیوان اجازه زنده ماندن را می دهد، لازم است.

محققان همچنین سازگاری های رفتاری را بررسی کردند که به حیوان کمک می کند غذا پیدا کند.

خو گفت: “زمانی که حیوانی که در طبیعت زندگی می کند مدتی غذا نخورده است، باید برای جستجوی غذا وارد محیط خود شود، که در عین حال او را در معرض شکارچیان قرار می دهد و باعث ایجاد اضطراب می شود.” “ما دریافتیم که SRC-2 به غلبه بر اضطراب ناشی از نیاز به بیرون رفتن برای تغذیه کمک می کند و جستجوی غذا را تسهیل می کند.”

علاوه بر این، محققان دریافتند که SRC-2 برای به تاخیر انداختن سیگنال سیری طبیعی که حیوان را از خوردن منع می کند، مورد نیاز است. به تعویق انداختن سیگنال سیری حیوان را تحریک می کند تا مدت طولانی تری در تغذیه مداوم رفتار کند، تا جایی که ممکن است و سریع غذا بخورد تا زمان قرار گرفتن در معرض یک محیط خطرناک را کاهش دهد.

در طول بیشتر دوران تکامل، داشتن غذای کافی اولویت اول حیوانات در طبیعت بوده و هست. Xu و همکارانش پیشنهاد می‌کنند که SRC-2 از نظر تکاملی حفظ می‌شود، به این معنی که در مرکز تنظیم متابولیک و سازگاری‌های رفتاری حیوانات است که به موجودات زنده در زمانی که غذا به راحتی در دسترس نیست، کمک می‌کند تا زنده بمانند.

از سوی دیگر، زمانی که محیط تغییر می کند به طوری که غذا به راحتی در دسترس است، حیوانات می توانند بدون محدودیت غذا بخورند. Xu گفت: “در این مورد، SRC-2 برای حیوانات مضر می شود. پرخوری را تسهیل می کند و منجر به افزایش وزن و چاقی می شود.”

در سطح مکانیکی، Xu و همکارانش نشان دادند که SRC-2 توانایی نورون های POMC را برای انتقال سیگنال های الکتریکی برای برقراری ارتباط با سایر نورون ها کنترل می کند. SRC-2 همچنین اثرات خود را با تنظیم بیان ژن های متعدد واسطه می کند.

از دیگر عوامل این اثر می توان به Yongjie Yang، Yanlin He، Hailan Liu، Wenjun Zhou، Chunmei Wang، Pingwen Xu، Xing Cai، Hesong Liu، Kaifan Yu، Zhou Pei، Ilirjana Hyseni، Makoto Fukuda، Zheng Sun، Jianming Xu و Bert W اشاره کرد. اومالی، همه در کالج پزشکی بیلور. Qingchun Tong وابسته به مرکز علوم بهداشتی دانشگاه تگزاس در هیوستون است.