تحقیقات جدید نشان می دهد که خطر مرگ ناشی از بیماری کبد در کشورهای کم درآمد دو برابر بیشتر است

تحقیقات جدید تفاوت های جهانی را در میزان مرگ و میر ناشی از بیماری کبدی در مراحل پایانی، که سیروز نیز نامیده می شود، روشن می کند. این مطالعه در 22 مه منتشر شد لانست گوارش و کبد، نشان داد که خطر مرگ برای بیماران سیروز بستری در بیمارستان در کشورهای با درآمد پایین یا متوسط ​​در مقایسه با کشورهای با درآمد بالا بیش از دو برابر بیشتر است که عمدتاً به دلیل دسترسی محدود به منابع تشخیصی و درمانی است.

بیماری کبد زمانی رخ می دهد که کبد فرد دچار التهاب مزمن می شود که اغلب به دلیل چاقی، مصرف بیش از حد الکل، هپاتیت ویروسی یا ترکیبی از آنها است. با گذشت زمان، این التهاب می تواند منجر به زخم های شدید در کبد شود که به سیروز معروف است، که عملکرد کبد را مختل می کند و در نهایت می تواند باعث نارسایی کبد شود. بیماری کبد یکی از علل اصلی مرگ و میر در جهان است که در حال حاضر سالانه 2 میلیون مرگ و میر را شامل می شود و پیش بینی می شود در آینده جان افراد بیشتری را بگیرد.

جاسموهان باجاج، استاد دانشگاه ویرجینیا و پزشک دانشگاه ریچموند، می‌گوید: «کبد فعال برای سلامت ما بسیار مهم است، زیرا این اندام با بسیاری از جنبه‌های عملکرد بدن مرتبط است. مرکز پزشکی امور ایثارگران. هر چیزی که بر کبد تأثیر می گذارد می تواند بر نحوه عملکرد سایر اندام ها و سیستم های بدن ما تأثیر بگذارد، از جمله سیستم ایمنی، سیستم قلبی عروقی، مغز، روده و کلیه ها.»

باجاج و آشوک کی چودری، پزشک متخصص کبد و پروفسور مؤسسه علوم کبد و صفراوی در هند، با محققانی از سراسر جهان ارتباط برقرار کردند تا بررسی کنند که چگونه خطر مرگ ناشی از سیروز در کشورهای مختلف متفاوت است و چه عوامل زمینه‌ای در پشت این موارد وجود دارد. نابرابری ها این گروه تحقیقاتی به عنوان کنسرسیوم بیماری مزمن کبدی Evolution And Registry for Events and Decompensation (CLEARED) شناخته می شود.

گفت: “بیشتر تحقیقات در مورد سیروز بر شمال جهانی یا مناطق خاصی از جهان متمرکز شده است و تفاوت در منابع بهداشت عمومی را در نظر نمی گیرد. کار ما یکی از تنها مطالعات آینده نگر برای تجزیه و تحلیل عدم تعادل در مرگ و میر سیروز از دیدگاه جهانی است.” باجاج، که نویسنده اصلی مطالعه جدید به نمایندگی از کنسرسیوم است.

این تیم تحقیقاتی داده های پزشکی نزدیک به 4000 بیمار مبتلا به سیروز را در 90 مرکز پزشکی در 25 کشور در شش قاره جمع آوری و تجزیه و تحلیل کرد. در مقایسه با بیماران تحت درمان در کشورهای با درآمد بالا، بیماران سیروز در کشورهای کم درآمد بیش از دو برابر بیشتر در معرض خطر مرگ در بیمارستان بودند (8٪ در مقابل 22٪) یا ظرف 30 روز پس از ترخیص (14٪ در مقابل 30٪) ، با توجه به داده ها.

باجاج گفت: “این نتایج بسیار تکان دهنده و هشیارکننده هستند. ما چنین اختلاف گسترده ای را در مرگ و میر ناشی از سیروز پیش بینی نمی کردیم، اما این نشان می دهد که ما در سطح جهانی در زمینه مقابله با بیماری پیشرفته کبدی در یک میدان بازی نیستیم.”

این مطالعه همچنین تفاوت های جهانی در منابع پزشکی را که می تواند به واگرایی در میزان مرگ و میر کمک کند، برجسته کرد. برای مثال، داده‌های نظرسنجی نشان داد که بیماران سیروز در کشورهای کم‌درآمد کمتر به تشخیص‌ها، داروها، درمان‌ها، مراقبت‌های آی‌سی‌یو و پیوند کبد در بیمارستان دسترسی دارند یا از عهده آن بر می‌آیند.

بیماران سیروز در کشورهای کم درآمد نیز بیشتر در مراحل بعدی بیماری بستری می شوند و احتمال بیشتری برای خونریزی گوارشی، شعله ور شدن هپاتیت B یا عفونت دارند که در صورت مراقبت مناسب، همه این شرایط قابل پیشگیری هستند. باجاج می‌گوید این یافته‌ها می‌تواند نشان‌دهنده فقدان مراقبت‌های سرپایی برای بیماران و همچنین کمبود منابع مالی شخصی باشد.

“نکته مهمی که باید بدانیم این است که مراقبت از بیماران برای سیروز باید قبل از اینکه حتی نیاز به مراجعه به بیمارستان داشته باشند، شروع شود. شناخت، دسترسی و مقرون به صرفه بودن درمان سه عامل مهمی هستند که در وهله اول از وقوع بسیاری از بستری شدن در بیمارستان جلوگیری می کنند.” ” او اضافه کرد.

به گفته تیم تحقیقاتی، تغییرات سیاست های عمومی که توسط دولت های محلی برای ارتقای مراقبت های بهداشتی پیشگیرانه و افزایش دسترسی به حتی تعداد کمی از این منابع انجام می شود، می تواند نتایج بالینی را برای بیماران مبتلا به سیروز بهبود بخشد.

“این موضوع در حال حاضر بسیار دلهره آور به نظر می رسد، به ویژه با توجه به این که مسائل بهداشتی مزمن که منجر به بیماری های کبدی می شود، مانند دیابت، چاقی و اختلال مصرف الکل، در سطح جهانی در حال افزایش است. با این حال، چندین قدم وجود دارد که می توانیم برای تغییر مسیر خود برداریم. باجاج گفت: سنگ بنای ایجاد این نوع تغییر معنادار ابتدا افزایش آگاهی نسبت به این مسائل و اولویت دادن به پیشگیری از بیماری است.