پیوند جزئی مغز استخوان موش‌های مبتلا به فیبروز کیستیک را “نجات می‌دهد”.

دانشمندان موسسه ایمونولوژی لا جولا (LJI) دریافتند که می توانند بقای موش های مبتلا به فیبروز کیستیک را از طریق پیوند نسبی مغز استخوان به طور چشمگیری بهبود بخشند. مطالعه جدید آنها در مجله ایمونولوژی نشان می دهد که پیوند جزئی مغز استخوان با معرفی جمعیتی از سلول های ایمنی سالم به نام مونوسیت به این موش ها کمک می کند.

محققان بر این باورند که پیوند نسبی مغز استخوان یک مسیر امیدوارکننده برای تسکین طولانی مدت بیماران از علائم فیبروز کیستیک است.

Zhichao Fan، نویسنده اول مطالعه، محقق LJI و دانشکده پزشکی دانشگاه کانکتیکات، می گوید: «این تحقیق یک استراتژی جدید را برای بهبود علائم فیبروز کیستیک، به ویژه توانایی بدن در مبارزه با عفونت ها پیشنهاد می کند.

پروفسور Klaus Ley، نویسنده ارشد LJI، MD، عضو مرکز LJI برای خودایمنی و التهاب، می‌افزاید: «پیوند برای زندگی بهتر کافی است – حداقل در موش‌ها».

محققان تاکید می‌کنند که اگرچه این درمان هنوز در مراحل پیش بالینی است، این روش می‌تواند برای درمان بیمارانی که برای اولین بار علائم فیبروز کیستیک ظاهر می‌شوند، ایده‌آل باشد.

نکته مهم این است که پیوند نسبی مغز استخوان هیچ نقص ژنتیکی را درمان نمی کند. این بدان معناست که پیوند ممکن است روزی به همه بیماران فیبروز کیستیک، از جمله کسانی که از درمان‌های کنونی سود نمی‌برند، کمک کند. دانشمندان می گویند قبل از اینکه این تحقیق به سمت آزمایش انسانی حرکت کند، تکنیک پیوند جزئی مغز استخوان نیاز به ارزیابی در مدل های حیوانی بزرگتر دارد.

کمک به آسیب پذیرترین بیماران

فیبروز کیستیک یک بیماری ارثی است که بیماران را از سنین پایین برای تنفس و هضم غذا دچار مشکل می کند. افراد مبتلا به فیبروز کیستیک نمی توانند مخاط را از ریه های خود پاک کنند، به این معنی که در برابر عفونت ها بسیار آسیب پذیر هستند.

پروفسور داگلاس کنراد، دکتر، متخصص ریه در UC San Diego Health و مدیر کلینیک فیبروز کیستیک بزرگسالان است. او از نزدیک با بیمارانی کار می کند که تمام زندگی خود را صرف رژیم های درمانی شدید کرده اند و ساعات زیادی از روز را به درمان ها و فیزیوتراپی های قفسه سینه برای شل شدن مخاط در ریه های خود اختصاص می دهند. این بیماران می دانند که ممکن است تا چهل سالگی زندگی کنند.

کنراد که یکی از نویسندگان مطالعه جدید است، می گوید: «اینها افراد جوان هستند، اما روزانه 10 تا 30 دارو مصرف می کنند. بار درمانی زیادی وجود دارد.

اخیراً دارویی به نام Trikafta به عنوان درمان فیبروز کیستیک تایید شده است. این دارو ژن CFTR را که در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک جهش یافته است تعدیل می کند. کنراد می‌گوید: «این یک رویداد تحول‌آفرین در دو سال گذشته بوده است. این یک بیماری بسیار شدید را به نوعی بیماری خفیف تبدیل کرده است.» Trikafta به بسیاری از بیماران کمک می کند تا عمر طولانی تری داشته باشند، اما برای همه کار نمی کند.

کنراد می گوید: «ما هنوز درمانی نداریم. “و حدود 10 درصد از بیماران واجد شرایط برای این نوع درمان تعدیل کننده CFTR نیستند. زندگی با فیبروز کیستیک، به خصوص اگر نمی توانید از تعدیل کننده های CFTR استفاده کنید، چیز بسیار ترسناکی است.”

چند سال پیش، لی با ایده جالبی نزد کنراد آمد: چه می‌شد اگر پزشکان بتوانند با جایگزین کردن سلول‌های ناکارآمد در فیبروز کیستیک به بیماران بیشتری کمک کنند؟

لی می خواست به چیزی که او آن را “مشکل مونوسیت” می نامد بپردازد.

مونوسیت ها در مغز استخوان بدن رشد می کنند و به عنوان نگهبانان مهم ریه ها، روده و سایر اندام ها عمل می کنند. مونوسیت‌ها با بلعیدن و «خوردن» میکروب‌های مضر و هشدار دادن سایر سلول‌های ایمنی به مشکل، با بیماری مبارزه می‌کنند.

در مطالعات قبلی، محققان دریافته بودند که CFTR، ژن معیوب در فیبروز کیستیک، منجر به نقص چسبندگی در مونوسیت ها می شود. لی می گوید: «این مونوسیت ها نمی توانند در روده یا ریه به جایی که باید بروند برسند.

لی، یک متخصص مشهور جهان در مونوسیت‌ها، از خود پرسید که آیا آزمایشگاه او می‌تواند این نقص مونوسیت را با دادن مغز استخوان جدید به بیماران که می‌تواند مونوسیت‌های سالم تولید کند، «نجات دهد». تیم لی اولین کسی نیست که پیوند مغز استخوان را در مدل‌های فیبروز کیستیک مطالعه می‌کند، اما اولین گروهی است که بر اهمیت جایگزینی مونوسیت‌های معیوب تمرکز می‌کند.

چگونه کار می کند

هر پیوندی باید پیوند جزئی باشد. آماده شدن برای یک پیوند کامل به معنای از بین بردن توانایی بیمار برای ساختن هر گونه سلول ایمنی در مغز استخوان خود است، که باعث می شود برای مدت طولانی در برابر عوامل بیماری زا بی دفاع باقی بماند.

فان می‌گوید: «بسیاری از بیماران فیبروز کیستیک با عفونت‌های مزمن سر و کار دارند، بنابراین کاندیدای مناسبی برای پیوند کامل مغز استخوان نیستند».

بنابراین محققان به مدل موش فیبروز کیستیک روی آوردند تا ببینند چه چیزی می تواند کار کند. کار آنها نشان می‌دهد که پیوند جزئی به موش‌ها کمک کرد عمر طولانی‌تری داشته باشند و التهاب بسیار کمتری را تجربه کنند.

فان می گوید: «ما نشان دادیم که حدود 60 تا 70 درصد جایگزینی مغز استخوان در موش ها می تواند علائم التهاب در فیبروز کیستیک را بهبود بخشد. “این واقعا خوب بود.”

این تیم کشف کرد که مونوسیت های این موش های نجات یافته می توانند در آزمایش های آزمایشگاهی با باکتری ها مبارزه کنند، در حالی که مونوسیت های فیبروز کیستیک معیوب نمی توانند. فن می‌گوید گام بعدی این است که ببینیم موش‌ها وقتی با عفونت مواجه می‌شوند چگونه رفتار می‌کنند.

محققان نقش مونوسیت ها را در فیبروز کیستیک با پیوند تنها مونوسیت های معیوب از موش های بیمار به موش های سالم بررسی کردند. این موش‌های سالم علائم مشخصی از فیبروز کیستیک را ایجاد کردند که به محققان گفت که مونوسیت‌ها فقط در علائم فیبروز کیستیک نقش ندارند، مونوسیت‌های معیوب برای ایجاد بسیاری از علائم کافی هستند.

تیم LJI همچنین علاقه مند به مطالعه این است که چگونه مونوسیت ها در بیماران فیبروز کیستیک در وهله اول دچار نقص می شوند. “مکانیسم مولکولی پشت این نقص چیست؟” فن می پرسد. “اگر بتوانیم این موضوع را مطالعه کنیم، ممکن است بتوانیم دارویی طراحی کنیم که بتواند آن را هدف قرار دهد.”