متاآنالیز ممکن است به هدایت برنامه ریزی درمانی برای بیماران مبتلا به سرطان پروستات پرخطر کمک کند —

یک تلاش بین‌المللی متشکل از کنسرسیومی متشکل از 16 مرکز تحقیقاتی با همکاری دو گروه آزمایشی همکاری بین‌المللی نشان داد که بیمارانی که پرتودرمانی خارجی با دوز بالا دریافت می‌کنند ممکن است از درمان محرومیت از آندروژن (ADT) که بیش از 18 ماه طول می‌کشد بهره ببرند. پرتودرمانی با پرتو و تقویت براکی تراپی – کاشت دانه های رادیواکتیو برای رساندن دوز کل بالاتر به پروستات – ممکن است با 18 ماه ADT یا احتمالا کمتر مدیریت شود. نتایج در شماره 20 ژانویه منتشر شده است JAMA انکولوژی.

افزودن درمان محرومیت از آندروژن به پرتودرمانی به طور مداوم نشان داده است که در درمان مردان مبتلا به سرطان پروستات پرخطر بقا را بهبود می بخشد. با این حال، کاهش سطح تستوسترون با تعدادی از عوارض جانبی، از جمله نه تنها کاهش کیفیت زندگی، بلکه کاهش کیفیت زندگی همراه است. عمار کیشان، نویسنده ارشد این مقاله گفت: در حالی که مدت‌ها فرضیه این است که با ارسال دوزهای بسیار بالای تابش، ممکن است بتوان مدت زمان مورد نیاز ADT را کوتاه کرد، ممکن است عوارض جانبی جدی‌تری در صورت استفاده از دوره‌های طولانی‌تر ایجاد شود، اما این هرگز ثابت نشده است. ، MD، دانشیار و معاون تحقیقات بالینی و ترجمه در بخش تشعشع سرطان در UCLA و محقق در مرکز جامع سرطان UCLA Jonsson.

محققان داده‌های فردی بیمار را از سه گروه از بیماران تجزیه و تحلیل کردند: گروهی گذشته‌نگر از بیماران از 16 مرکز ارجاع درمان سرطان بین سال‌های 2000 تا 2014 که پرتودرمانی خارجی با دوز بالا یا پرتودرمانی خارجی با تقویت براکی‌تراپی دریافت کردند. گروهی از بیماران در یک کارآزمایی تصادفی فاز 3 ثبت نام کردند که شامل بیمارانی از 23 مرکز درمانی در استرالیا و نیوزلند بود. و گروهی از بیماران در یک کارآزمایی تصادفی فاز 3 که در 10 مرکز درمانی در اسپانیا انجام شد، ثبت نام کردند. این تنها تحلیلی است که داده‌های گذشته‌نگر و آینده‌نگر را در ارزیابی مدت زمان بهینه ADT در بیماران پرخطر پروستات دریافت‌کننده این دو شکل پرتودرمانی شامل می‌شود.

“به دلیل عوارض جانبی ناخوشایند درمان محرومیت از آندروژن، اغلب مورد استفاده قرار نمی گیرد، به طوری که مردان مدت زمان قابل توجهی کوتاه تر از آنچه توصیه می شود ADT دریافت می کنند. برای تشخیص آستانه های مدت ADT که بیشترین مزیت بقای بدون متاستاز را برای این بیماران فراهم می کند، ما یک کیشان گفت: پایگاه داده چند نهادی از بیماران، فرضیه‌هایی را ایجاد کرد و سپس یافته‌های ما را با تجزیه و تحلیل داده‌های فردی بیمار از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده ارزیابی کرد.

تهمینه رومرو، آمارگیر ارشد در مرکز آمار دپارتمان پزشکی UCLA و نویسنده ارشد مقاله، گفت: «ثبات نتایج ما در گروه‌های مختلف بیماران، یافته‌های ما را بسیار تقویت می‌کند.

در گروه گذشته نگر – با نگاه به مدت زمان ADT کمتر از شش ماه، شش تا 18 ماه و بیشتر از 18 ماه – یک تعامل قابل توجه بین نوع درمان و مدت ADT مشاهده شد. مدت 18 ماه یا بیشتر با نتایج بهبود یافته، نسبت به مدت زمان کوتاه‌تر، برای بیمارانی که پرتودرمانی خارجی با دوز بالا را بدون تقویت براکی‌تراپی دریافت می‌کنند، همراه بود. در مقابل، در میان بیمارانی که پرتودرمانی و براکی‌تراپی دریافت می‌کنند، مدت ADT حداقل شش ماه اما کمتر از 18 ماه با بهبود بقای بدون متاستاز و بقای کلی همراه بود، در مقایسه با دریافت کمتر از شش ماه ADT. اما به نظر می رسد هیچ بهبودی در بقای بدون متاستاز برای کسانی که هر دو شکل پرتودرمانی و بیش از 18 ماه ADT دریافت می کنند، وجود ندارد.

با تجزیه و تحلیل بیشتر، محققان تعیین کردند که برای بیمارانی که پرتودرمانی بدون براکی تراپی دریافت می کنند، مدت زمان بهینه ADT 26.3 ماه بود. برای کسانی که تحت درمان با پرتودرمانی و تقویت براکی تراپی قرار گرفتند، حداقل آستانه 12 ماه بود. به نظر می‌رسد که فرضیه‌های آنها که از مطالعه گذشته‌نگر استخراج شده‌اند، با اثرات مشاهده‌شده در کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده پشتیبانی می‌شوند.

برخلاف یافته‌های یک مطالعه قبلی، نتایج ما نشان می‌دهد که مدت زمان بهینه ADT برای بیمارانی که پرتودرمانی با دوز بالا دریافت می‌کنند ممکن است بیش از 18 ماه باشد. مجموعه داده گذشته نگر این است که مدت زمان ADT کوتاهتر از 18 ماه ممکن است برای بیمارانی که هم تحت پرتودرمانی و هم براکی تراپی هستند کافی باشد. اگرچه مطالعات فعلی و آینده به ارائه شفاف‌سازی ادامه خواهند داد، متاآنالیزهای فردی بیمار با ترکیب داده‌های کارآزمایی‌های مختلف ممکن است بهترین جریان را ارائه دهد. راهنمایی برای پزشکان و بیماران. ما مطالعات بیشتری برای بررسی بیشتر این مفهوم در دست انجام داریم.”