محققان “مسیر درد” آرتروز را شناسایی کردند

محققان دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی کشف کرده اند که یک مسیر سیگنالینگ مولکولی خاص نقش مهمی در ایجاد درد آرتروز (OA) دارد. آنها با استفاده از یک مدل موش از استئوآرتریت دردناک نشان دادند که مسدود کردن این مسیر سیگنالینگ درد را از بین می برد و منجر به بازگشت به استفاده طبیعی از اندام می شود. این اولین کاری است که ارتباطی بین این مسیر و درد استئوآرتریت پیدا می‌کند و می‌تواند به توسعه درمان‌های درد جدید و مؤثر برای مبتلایان به OA انسانی منجر شود.

بیش از 32.5 میلیون بزرگسال آمریکایی از OA دردناک رنج می برند که آن را به شایع ترین اختلال مفصلی در کشور تبدیل می کند. بروز OA در حال افزایش است، و در حالی که می تواند از نظر شدت متفاوت باشد، OA می تواند با درد همراه باشد که تحرک و عملکرد را محدود می کند.

دانکن لاسلز، پروفسور تحقیقات و مدیریت درد انتقالی در ایالت NC و نویسنده همکار این تحقیق می‌گوید: «در حال حاضر راه‌های مؤثر و درازمدت ایمن بسیار کمی برای مدیریت درد OA وجود دارد، که مزمن و اغلب بسیار ناتوان‌کننده است».

پیش از این، لاسلز، متخصص در مدیریت درد حیوانات همراه، و همکارش، سانتوش میشرا، نوروبیولوژیست ایالتی NC، افزایش سطوح (یا تنظیم مثبت) اجزای این مسیر سیگنالینگ را در مایع مفصلی، خون و اعصاب حسی سگ‌ها مشاهده کردند. OA. اجزای مورد بحث – لیگاند، یا مولکول اتصال آرتمین، و گیرنده آن GFRα3 – برای محققان درد شناخته شده بودند، اما با سیگنال دهی درد OA مرتبط نبودند.

لاسلز می‌گوید: «وقتی درد را احساس می‌کنید، این نتیجه یک مولکول در محل دردناک است که با گیرنده‌ای روی یک عصب حسی تعامل می‌کند و مجموعه‌ای از رویدادها را در عصب ایجاد می‌کند که منجر به تولید سیگنال می‌شود.» “این سیگنال در طول عصب حرکت می کند و توسط مغز به عنوان دردناک تفسیر می شود.”

Mishra، استادیار علوم اعصاب در ایالت NC و نویسنده همکار این کار می‌گوید: برای درد حاد، سیستم آرتمین/GFRα3 به‌ویژه در موقعیت‌هایی مانند حساسیت بیش از حد به سرما نقش مهمی دارد. با این حال، در شرایط مزمنی مانند OA با درد همراه نبوده است. مشاهده دگرگونی یک مولکول خاص لزوماً به این معنی نیست که در یک وضعیت خاص مرتبط است، بنابراین تصمیم گرفتیم بررسی کنیم که آیا این مسیر از نظر عملکردی در سیگنال دهی درد در OA نقش دارد یا خیر. – یعنی بررسی کنید که آیا این مسیر سیگنالینگ واقعاً به درد OA کمک می کند یا خیر.

در یک مدل موش استئوآرتریت القا شده شیمیایی، محققان دریافتند که GFRα3 در اعصاب حسی – درست مانند سگ‌های مبتلا به استئوآرتریت طبیعی – در مقایسه با گروه کنترل از موش‌های سالم، تنظیم مثبتی دارد. سپس زیرمجموعه‌ای از موش‌های OA با آنتی‌بادی‌های مونوکلونال طراحی شده برای اتصال به GFRα3، از اتصال آرتمین به GFRα3 و مسدود کردن مؤثر مسیر سیگنال‌دهی درد، تحت درمان قرار گرفتند.

طی دو ساعت پس از درمان با آنتی‌بادی‌ها، عملکرد اندام در موش‌های تحت درمان به سطح نرمال بازگشت، که نشان می‌دهد مسیر آرتمین/GFRα3 به احتمال زیاد نقش مهمی در درد استئوآرتریت بازی می‌کند.

میشا می‌گوید: «در حالی که این یک مطالعه اثبات مفهوم است، یافته‌ها دلگرم‌کننده هستند و ما امیدواریم به کار برای درک این مسیر و دخالت آن در درد OA ادامه دهیم.»

لاسلز می‌گوید: «اگرچه کار در اینجا در مدل موش است، اما بر اساس مشاهدات قوی در سگ‌هایی بود که به‌طور طبیعی درد OA داشتند.» “از آنجایی که OA در سگ ها و انسان ها بسیار شبیه است، ما معتقدیم که یافته های ما به هر دو مرتبط است. امیدواریم این کار بتواند به درمان های دارویی هدفمند برای تسکین درد در بیماران OA سگ و انسان منجر شود. در حالی که ما نمی توانیم آسیب مفصلی را جبران کنیم، امیدواریم بتوان رنج ناشی از درد، کاهش تحرک و کاهش توانایی عملکرد را کاهش داد.”

تحقیق در ظاهر می شود مرزها در علوم اعصابو با کمک مالی برنامه تحقیقات ترجمه ایالت NC در زمینه درد حمایت شد. لورا مینهما، دانشجوی کارشناسی ارشد ایالت NC، و آنکیتا گوپتا، دانشجوی فارغ التحصیل ایالت NC، اولین نویسندگان هستند.