کمبود کارکنان بهداشتی به شدت با مرگ و میر بیش از حد مرتبط است

تحلیلی از 172 کشور و منطقه نشان می دهد که کمبود کارکنان بهداشتی مانند پزشکان، پرستاران و کارکنان مامایی به شدت با نرخ مرگ و میر بالاتر به ویژه برای بیماری های خاص مانند بیماری های استوایی نادیده گرفته شده و مالاریا، عوارض بارداری و زایمان، دیابت و بیماری های کلیوی مرتبط است. ، منتشر شده توسط BMJ امروز.

نتایج نشان می‌دهد که، اگرچه نابرابری‌ها در نیروی کار سلامت در سطح جهانی در طی 30 سال گذشته کاهش یافته است، اما همچنان تأثیر قابل‌توجهی بر نرخ مرگ و میر در سطح جهان دارد – و محققان می‌گویند برای تقویت نیروی کار سلامت در این حوزه‌های اولویت‌دار، اقدام هدفمندی لازم است.

اصطلاح منابع انسانی برای سلامت (HRH) به طیف وسیعی از مشاغل از جمله پزشکان، پرستاران، ماماها، دندانپزشکان و سایر مشاغل وابسته و کارکردهای حمایتی طراحی شده برای ارتقا یا بهبود سلامت اشاره دارد.

این نیروی کار کلیدی برای دستیابی به هدف پوشش همگانی سلامت تا سال 2030 است.

اگرچه مطالعات متعددی رابطه بین تراکم HRH و مرگ و میر را تجزیه و تحلیل کرده اند، مطالعات در مورد نابرابری در انواع کلی و خاص HRH و روابط با علل خاص مرگ از دیدگاه جهانی کمیاب است.

برای پرداختن به این موضوع، محققان از داده‌های مطالعه بار جهانی بیماری در سال 2019، آمار سازمان ملل متحد، و جهان ما در داده‌ها برای اندازه‌گیری ارتباط بین HRH و همه موارد مرگ‌ومیرهای خاص در 172 کشور و منطقه که نماینده اکثر کشورهای عضو WHO هستند، استفاده کردند. آنها همچنین نابرابری ها را در HRH از سال 1990 تا 2019 بررسی کردند.

در سطح جهانی، کل نیروی کار سلامت به ازای هر 10000 نفر افزایش یافته است، از 56 نفر در سال 1990 به 142.5 نفر در سال 2019.

در سال 2019، کل نیروی کار سلامت به طور نابرابر توزیع شد و بیشتر در بین کشورها و مناطقی که در شاخص توسعه انسانی (معیار خلاصه آموزش، سلامت و درآمد) رتبه بالایی داشتند، متمرکز بود.

به عنوان مثال، سوئد بالاترین دسترسی به سرانه HRH (696.1 در هر 10000 نفر) را داشت، در حالی که اتیوپی و گینه کمتر از یک نهم سطح HRH جهانی داشتند، به ترتیب با 13.9 و 15.1 کارگر در هر 10000 نفر.

نرخ استاندارد مرگ و میر در سنین مختلف از 995.5 در هر 100000 نفر در سال 1990 به 743.8 در هر 100000 نفر در سال 2019 کاهش یافته است. و برای بیشتر 21 علت خاص مرگ مورد تجزیه و تحلیل، تعداد مرگ و میر در هر 100000 نفر جمعیت به جز 1990 نفر کاهش یافته است. آنهایی که به دلیل اختلالات عصبی و روانی، بیماری های پوستی و اختلالات عضلانی و استخوانی هستند.

میزان مرگ و میر ناشی از اچ‌آی‌وی/ایدز و عفونت‌های مقاربتی از 2 نفر در 100000 نفر در سال 1990 به 3.6 در هر 100000 نفر در سال 2000 افزایش یافت، اما سپس به طور پیوسته به 3.4 در هر 100000 نفر در سال 2019 کاهش یافت.

خطر مرگ ناشی از عفونت‌های روده، بیماری‌های استوایی نادیده گرفته شده و مالاریا، دیابت و بیماری‌های کلیوی، و اختلالات بارداری و زایمان در کشورها و مناطقی با تراکم کارکنان بهداشتی کم یا کمتر از آن، بارزتر (بین 2 تا 5.5 برابر بیشتر) بود. در آنهایی که بیشترین تراکم را دارند.

این یک مطالعه مشاهده‌ای است، بنابراین نمی‌تواند علت را تعیین کند و محققان به چندین محدودیت بالقوه در داده‌ها اشاره می‌کنند که ممکن است بر نتایج آنها تأثیر بگذارد، اگرچه ارتباط‌ها پس از تجزیه و تحلیل بیشتر مشابه بود و نشان می‌دهد که نتایج قوی هستند.

به این ترتیب، آنها نتیجه می‌گیرند: “یافته‌های ما بر اهمیت گسترش تامین مالی سلامت و توسعه سیاست‌های عدالت محور برای نیروی کار سلامت برای کاهش مرگ و میر ناشی از HRH ناکافی تاکید می‌کند.”