واکسیناسیون پناهندگان در اندونزی، به نفع همه |

یکی از پنج شنبه های اخیر، علی مدد ابراهیمی یک مرد مسن از افغانستان را به یک میز ثبت نام زیر یک چادر بزرگ قرمز و سفید در ولسوالی مرکزی جاکارتا همراهی کرد.

او دستورالعمل ها را به زبان دری افغانی ترجمه کرد و این زوج وارد سالن بزرگی شدند که در آن افسران لباس آبی پشت ردیف میزها نشسته بودند. او در کنار مرد ماند تا اینکه دوز واکسن کووید-19 به طور ایمن به بازوی چپ او تزریق شد.

با این حال، تا بیش از یک ماه پیش، آقای ابراهیمی – که خود یک پناهنده افغان و مترجم رسمی آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد (UNHCR) از سال 2019 بود – مجبور بود کار خود را به صورت مجازی انجام دهد: مقررات دولتی کووید-19 به این معنی بود که حتی سوار شدن به اتوبوس به محله ای که بسیاری از پناهجویان افغان در آن زندگی می کردند، نیاز به گواهی واکسن داشتند.

با این حال، این وضعیت در اواخر سپتامبر تغییر کرد، زمانی که آقای ابراهیمی یکی از اولین پناهندگان در اندونزی بود که به لطف یک طرح خصوصی که به طور مشترک توسط چندین آژانس سازمان ملل سازماندهی شده بود، به طور کامل واکسینه شد.

تقریباً در همان زمان، در 21 سپتامبر، یک فرمان جدید از سوی وزارت بهداشت اندونزی وعده داد که دسترسی به واکسیناسیون را برای 13273 پناهنده در اندونزی به طور چشمگیری افزایش می دهد، که نشان دهنده گام های گسترده تر به سمت شمول بیشتر یکی از آسیب پذیرترین گروه ها در این کشور است.

او می‌گوید: «من از تیم سازمان ملل برای تهیه واکسن برای من و دیگر پناهندگان بسیار سپاسگزارم. اکنون که به طور کامل واکسینه شده‌ام، می‌توانم به روال عادی خود بازگردم و به هموطنان پناهنده‌ام که به مترجم نیاز دارند کمک کنم.»

“دو روز پر از کابوس”

بیش از نیمی از پناهجویان در اندونزی از افغانستان هستند و اکثریت آنها اعضای اقلیت قومی هزاره، یک جامعه مسلمان عمدتا شیعه هستند که قبل از حمله آمریکا در سال 2001 تحت ظلم وحشیانه طالبان تحت ظلم و ستم قرار گرفتند.

برای بسیاری، تماشای بازپس گیری کابل توسط طالبان در ماه اوت، یادآور شرایطی بود که آنها را مجبور به فرار کرد.

به گفته سازمان غیردولتی دیده بان حقوق بشر، از زمان بازپس گیری کنترل افغانستان، مقامات طالبان هزاران خانواده هزاره را به زور از خانه هایشان بیرون کرده اند.

یکی دیگر از سازمان های حقوق بشر، عفو بین الملل، در ماه اکتوبر گزارش داد که طالبان 13 قوم هزاره را در ولایت دایکندی به شمول یک دختر 17 ساله قتل عام کردند.

برای آقای ابراهیمی، نانوای سابق، چنین گزارش هایی خاطرات روز ژوئن 2013 را یادآور می شود که سربازان طالبان او را در سفری برای خرید مواد لازم برای نانوایی اش در استان قندهار افغانستان متوقف کردند. آنها او را به فروش نان به سربازان آمریکایی متهم کردند و در زمانی که در بازداشت بود او را شکنجه کردند.

آقای ابراهیمی از ترس امنیت خود و خانواده‌اش در صورت ماندن، از خاک افغانستان گریخت و همسر، یک فرزند و یک دختر تازه متولد شده را پشت سر گذاشت. او می گوید: “دو روز پر از کابوس.” “خوش شانس بودم که در نهایت مرا آزاد کردند.”

پس از عبور از مرز به داخل پاکستان، یک قاچاقچی آقای ابراهیمی را متقاعد کرد که به اندونزی برود، جایی که به او گفته شد، می توان او را اسکان داد. معلوم شد که این درست نیست و او در هشت سال گذشته در جاکارتا زندگی می کند.

محدودیت در حقوق اولیه بشر

بسیاری از پناهجویان در اندونزی مدت مشابهی را منتظر بوده اند. اندونزی خود را یک کشور ترانزیت می داند، کشوری که پناهجویان و پناهجویان از طریق آن به یک کشور سوم امن سفر می کنند.

اما از آنجایی که فرصت‌های اسکان مجدد در کشور ثالث عملاً وجود ندارد، بسیاری از پناهندگان و پناهجویان سال‌ها بدون هیچ چشم‌اندازی برای اسکان مجدد یا بازگشت ایمن بی‌حرکت می‌مانند.

سختی پناهندگان در اندونزی به دلیل محدودیت در برخی از ابتدایی ترین حقوق انسانی آنها تشدید می شود: برای مثال، آنها از حق خود برای کار محروم هستند و دسترسی آنها به مدرسه اغلب با مانع مواجه می شود.

اندونزی یکی از کشورهای عضو کنوانسیون 1951 سازمان ملل در مورد پناهندگان نیست، چارچوب قانونی کلیدی که مشخص می کند چه کسی پناهنده است و حقوق پناهندگان را به تفصیل شرح می دهد، اما این کشور معاهدات کلیدی حقوق بشر را تصویب کرده است و به گفته آن میمان، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد. نماینده اندونزی، این کشور “بنابراین تعهدات بین المللی برای اطمینان از اینکه پناهندگان می توانند از حقوق اولیه خود استفاده کنند” دارد.

“کووید-19 مرز نمی شناسد”

اختلافات در دسترسی به واکسیناسیون کووید-19 در سطح ملی، منعکس کننده نابرابری های گسترده تری است که مانع از تلاش جهانی برای توقف گسترش این بیماری همه گیر شده است.

والری جولیاند، هماهنگ‌کننده مقیم سازمان ملل در اندونزی می‌گوید: «کووید-19 مرز نمی‌شناسد، بین اقتصادهای با درآمد متوسط ​​و بالا تفاوت قائل نمی‌شود، یا اهمیت نمی‌دهد که شما فقیر هستید یا ثروتمند.

فرمان جدید وزارت بهداشت گامی مهم در جهت عقب نماندن کسی است و ابراز همبستگی با برخی از آسیب پذیرترین جوامع کشور است.

اگرچه کووید-19 هم اقتصادهای پیشرفته و هم کشورهای در حال توسعه را ویران کرده است، پناهندگان از جمله افرادی هستند که بیشترین آسیب را دیده اند. در حالی که بسیاری از دولت ها یارانه هایی را برای جبران تأثیر اقتصادی این بیماری همه گیر ارائه کردند و به کودکان مدرسه ای در آموزش از راه دور کمک کردند، پناهندگان اغلب به چنین اقداماتی دسترسی نداشتند.

در همین حال، حدود 86 درصد از پناهندگان در کشورهای در حال توسعه و کم درآمد میزبانی می‌شوند که تمایل دارند سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی کمتر انعطاف‌پذیری داشته باشند و برای مقابله با نیازهای جمعیت خود تلاش می‌کنند.

واکسیناسیون می تواند فشار بر آن سیستم های مراقبت های بهداشتی را کاهش دهد، اما پناهندگان اغلب به آنها دسترسی نداشتند.

UNHCR می گوید که وضعیت نامطمئن پناهندگان در اندونزی منجر به وخامت سلامت روان پناهندگان شده است. حسین شاه رضایی، پناهنده و نویسنده، در یکی از مقالات اخیر روزنامه جاکارتا پست ادعا کرد که در دو سال گذشته 12 پناهجو بر اثر خودکشی جان خود را از دست داده اند.

پناهندگان یک سرمایه هستند

خانم میمن می‌گوید، همانطور که دسترسی عادلانه به واکسیناسیون کووید-19 هم به نفع پناهندگان و هم برای جوامعی است که آنها را میزبانی می‌کنند، دسترسی بهتر به آموزش و اشتغال برای پناهندگان نیز به طور جهانی سودمند است.

او می‌گوید: «ما به حمایت از ورود پناهندگان ادامه می‌دهیم و دولت باید ببیند که پناهندگان یک دارایی هستند. «پناهندگان بهره وری را به ارمغان می آورند، آنها می توانند کسب و کاری راه اندازی کنند که افراد محلی را استخدام کند، مالیات بپردازد و درآمد ایجاد کند.

آنها فرهنگ کشورهای میزبان را با آوردن آداب، غذاها و مذاهب مختلف غنی می کنند. و با توجه به این فرصت، آنها می توانند به جهانی قوی تر و پر جنب و جوش تر کمک کنند.”

برای آقای ابراهیمی، واکسینه شدن گام مهمی در جهت مشارکت بیشتر و زندگی شایسته بود. او می‌گوید: «از زندگی در اندونزی بدم نمی‌آید، مردم بسیار خوبی هستند، امیدوارم روزی بتوانم نانوایی خودم را باز کنم و نان افغانی را در اینجا یا در کشور دیگری محبوب کنم، اگر دوباره اسکان داده شوم».