تحقیقات نشان می‌دهد با وجود درک مفهوم ذهن آگاهی، مردم آن را به درستی به کار می‌برند —

محققان با مطالعه مفاهیم رایج تمرکز حواس، دریافتند که اکثر افراد غیرعادی این تمرین را با پذیرش غیرفعال مشکل اشتباه می‌گیرند – تصوری غلط که دانشمندان می‌گویند کار مهم درگیر شدن با آنها را نادیده می‌گیرد.

بسیاری از محبوبیت جنبش تمرکز حواس که منشا آن در عمل مذهبی بودایی بود، از تحقیقات بالینی که پتانسیل آن را برای کاهش استرس و اختلالات مربوط به سلامت تایید می‌کرد، افزایش یافت.

ایگور گروسمن، نویسنده مسئول پروژه و استاد روانشناسی اجتماعی در واترلو، می گوید: «درک علمی ذهن آگاهی فراتر از تسکین استرس است و نیاز به تمایل به درگیر شدن با عوامل استرس زا دارد. “در واقع تعامل با عوامل استرس زا است که در نهایت منجر به کاهش استرس می شود. به طور خاص، ذهن آگاهی شامل دو بعد اصلی است: آگاهی و پذیرش.”

گروسمن و همکارانش ادعاهای منتقدان را با تفاسیر رایج از ذهن آگاهی مقایسه کردند تا چگونگی درک و کاربرد مردم این مفهوم را در زندگی روزمره خود ارزیابی کنند. آنها دریافتند که در عمل، اکثر مردم پذیرش را با انفعال یا اجتناب اشتباه می گیرند.

تیم تحقیقاتی یک پروژه تجربی گسترده را انجام داد که معنای ذهن آگاهی را در سه بخش بررسی کرد: تجزیه و تحلیل معنای معنایی عبارت ذهن آگاهی در زبان انگلیسی، فراتحلیل نتایج حاصل از مقیاس پرکاربرد ذهن آگاهی، و آزمون های تجربی ارتباط. با نشانگرهای خرد و تنظیم مؤثر احساسات.

“در حالی که ما دریافتیم که به نظر می رسد مردم از نظر مفهومی درک می کنند که ذهن آگاهی مستلزم مشارکت است، عموم مردم در حال صحبت کردن نیستند. نتایج ما نشان می دهد که افراد غیرعادی ممکن است درک کنند که آگاهی چیست، اما مرحله بعدی پذیرش ممکن است به خوبی درک نشود – محدود کردن پتانسیل الن چوی، نویسنده اصلی مقاله و استادیار رفتار سازمانی در دانشگاه رایرسون، گفت: برای درگیر شدن با مشکلات.

گروسمن با استفاده از رسانه‌های اجتماعی به عنوان مثالی موضوعی، می‌گوید که با الگوریتم‌هایی که محتوای نفرت‌انگیز فزاینده‌ای را مدیریت می‌کنند، توانایی توجه به دیدگاه‌های دیگران هرگز مهم‌تر از این نبوده است. “ذهن‌آگاهی ممکن است پاسخ آسانی به تفرقه‌ای که ما را احاطه کرده است ارائه نکند، اما درک دقیقی که شامل تمرین پذیرش می‌شود، ممکن است منادی ظهور مجدد بحث صادقانه و ارتباط معتبر باشد.”

منبع داستان:

مواد ارائه شده توسط دانشگاه واترلو. توجه: محتوا ممکن است برای سبک و طول ویرایش شود.