بررسی التهاب روان تنی

تلفن شما پینگ می کند این یک اعلان از طرف دوستت است که دیشب با او برای نوشیدنی بیرون رفتی. طبق متن او، آزمایش کووید-19 او به تازگی مثبت شده است. گلوی خود را احساس می کنید، سرفه کوتاهی می کنید و شروع به افزایش دمای بدن خود می کنید. اما پس از آن آرام می شوید (البته پس از دریافت نتایج منفی کووید) و متوجه می شوید که این احساسات همه در سر شما بوده است. اما اگر این دقیقاً همین باشد چه می‌شود – اگر واقعاً نورون‌هایی در مغز وجود داشته باشند که می‌توانند احساس بیماری یا حتی یک بیماری واقعی را القا کنند چه؟

اختلالات روان تنی به عنوان بیماری هایی توصیف می شوند که بدون علت بیولوژیکی ظاهری ظاهر می شوند و اغلب شامل یک جزء عاطفی قوی به عنوان یک محرک هستند. در مطالعه ای که اخیراً در سلولدانشمندان Technion پتانسیل مغز را برای ایجاد بیماری به خودی خود بررسی می کنند. به طور خاص، آنها التهاب را در موش‌ها ایجاد کردند و سپس نورون‌هایی را در مغز فعال کردند که در طول التهاب اولیه فعال بودند.

این مطالعه توسط گروه تحقیقاتی دانشیار Asya Rolls از دانشکده پزشکی Technion Ruth و Bruce Rappaport به سرپرستی Tamar Koren، MD/Ph.D انجام شد. دانشجو در آزمایشگاه آنها نشان دادند که در طول التهاب روده بزرگ، چندین ناحیه مغز فعالیت عصبی افزایش یافته ای را اعمال می کنند که یکی از آنها قشر منزوی (اینسولا) بود. اینسولا ناحیه ای در مغز است که مسئول شنودهای درونی است، یعنی حس وضعیت فیزیولوژیکی بدن. این شامل گرسنگی، تشنگی، درد و ضربان قلب است.

محققان فرض کردند که اگر گزارش التهاب در ناحیه‌ای از بدن در جایی در مغز ذخیره شود، این ناحیه مسئول شنود درگیر خواهد بود. با مسلح شدن به این فرضیه، آن ها در موش ها التهاب روده بزرگ ایجاد کردند و با استفاده از تکنیک های دستکاری ژنتیکی، گروه هایی از نورون ها را در قشر منزوی «تسخیر» کردند که در طول التهاب فعالیت بیشتری نشان دادند. زمانی که موش‌ها سالم شدند، محققان این نورون‌های «گرفتار» را به‌طور مصنوعی فعال کردند. بدون هیچ محرک بیرونی به جز این تحریک سلول‌ها در مغز، التهاب دوباره ظاهر شد، دقیقاً در همان ناحیه‌ای که قبلا بود. «به یاد آوردن» التهاب برای فعال شدن مجدد آن کافی بود.

اگر مغز بتواند بیماری ایجاد کند، آیا ممکن است آن را نیز خاموش کند؟

به روشی مشابه، تامار نیز اثر معکوس را نشان داد: در موش‌های مبتلا به التهاب فعال، سرکوب نورون‌هایی که آن را به خاطر داشتند، باعث کاهش فوری التهاب شد. اگرچه این یک مطالعه اساسی روی موش‌ها بود و چالش‌های متعددی در ترجمه این مفهوم به انسان وجود دارد، این اکتشافات راه درمانی جدیدی را برای درمان بیماری‌های التهابی مزمن مانند بیماری کرون، پسوریازیس و سایر بیماری‌های خودایمنی با تضعیف رد حافظه آنها باز می‌کند. در مغز

پروفسور رولز در توضیح پدیده عجیبی که به موجب آن سیستم ایمنی باید تنها با حافظه و بدون محرک بیرونی فعال شود، گفت: چنین ارتباطی مزایای تکاملی دارد. “بدن باید قبل از تکثیر باکتری ها یا ویروس های مهاجم در سریع ترین زمان ممکن به عفونت پاسخ دهد. اگر فعالیت خاصی، برای مثال مصرف غذاهای خاص، بدن را یک بار در معرض عفونت و التهاب قرار داده باشد، آماده شدن برای نبرد مزیت دارد. زمانی که فرد می‌خواهد دوباره به همان فعالیت بپردازد. زمان پاسخ کوتاه‌تر به بدن اجازه می‌دهد تا عفونت را سریع‌تر و با تلاش کمتری شکست دهد. البته مشکل زمانی است که چنین مکانیسم مؤثری از کنترل خارج می‌شود و به خودی خود می‌تواند ایجاد کند. بیماری.”

یافته‌های این گروه پیامدهای گسترده‌تری برای درک نحوه تأثیرگذاری ذهن و بدن انسان بر یکدیگر دارد، اما همچنین پیامدهای فوری‌تری برای درک و درمان بیماری با یک عنصر روان‌تنی، مانند سندرم روده تحریک‌پذیر، و حتی بیماری‌های خودایمنی و آلرژی‌ها دارد.