بگذارید علائم کووید طولانی مدت من دلیلی برای واکسینه شدن دیگران باشد

ما نمی دانیم عواقب بلندمدت آن چیست.»

“هنوز تحقیقات کافی وجود ندارد.”

زمانی که من و همسرم در مارس 2021 مبتلا به کووید-19 شدیم، این افکار در سرم چرخیدند. اکنون، از آنجایی که گروه‌ها از همین کلمات برای مقاومت در برابر واکسینه شدن استفاده می‌کنند، ناامیدی من تنها با کنایه پیشی می‌گیرد.

ابتلا به یک ویروس قابل پیشگیری و بیمار شدن برای ماه‌ها بسیار بدتر از دریافت واکسنی است که اخیراً ساخته شده و تحت آزمایش‌های دقیق قرار گرفته است. باور کن می دانم.

وقتی مریض شدیم، امیدوار بودیم که به زودی بهبود پیدا کنیم. ما جوان های 29 ساله فعال و سالمی بودیم. با این حال، این در بهار بود که ما هنوز واجد شرایط دریافت واکسن نبودیم.

علائم شوهرم به طور پیوسته بهبود یافت، اما علائم من همچنان ادامه داشت. به مدت هفت ماه، بارها احساس کردم که باید دو هفته دیگر از بهبودی خود فاصله داشته باشم، اما دوباره عود کردم و یک هفته در رختخواب دراز کشیدم.

مهمترین علائم ماندگار خستگی ناتوان کننده، ضربان قلب، مه مغزی، سردرد، سرگیجه و از دست دادن حافظه بود. راه رفتن، صحبت کردن، خواندن، آراستن خودم، انجام کارهای خانه و شرکت در قرارهای ملاقات چالش برانگیز بود.

گاهی اوقات، سردرد باعث می شد مغزم آنقدر متورم شود که احساس می کردم جمجمه ام ترک می خورد. سرگیجه خطر افتادن را به همراه داشت. مغزم از مه غلیظ شده بود. من بسیاری از واژگان و خاطرات خود را از سال گذشته از دست دادم. کلمات اشتباهی به کار بردم و آهسته صحبت کردم.

نمی توانستم به عنوان وکیل کار کنم و مجبور شدم مرخصی پزشکی طولانی مدت بگیرم. من همچنین مجبور شدم سرگرمی‌های آسیاب غلات، پخت و پز و داوطلب شدن در هیئت‌های محلی را کنار بگذارم.

وقتی با خانواده و دوستانم تعامل داشتم، تمام انرژی خود را به کار می بردم تا جدی بودن آن را پنهان کنم زیرا می خواستم دیگران را از نگرانی در مورد خودم محافظت کنم. نمی خواستم دیگران به خاطر من بترسند، با این حال پر از ترس بودم.

نگران این بودم که این بیماری چقدر طول بکشد. من نگران ناامید کردن خانواده ام و همکارانم بودم که برای حافظه آرشیوی من به من اعتماد دارند. از خودم پرسیدم که بدون خاطره و دانش و عقلم کیستم؟ چقدر طول می کشد تا برگردند؟ آیا هرگز بهتر می شوم؟

من ناامید بودم که تمرین‌کنندگانی را پیدا کنم که بتوانند به من کمک کنند. من چهار پزشک خانواده، یک متخصص مغز و اعصاب، یک پزشک طبیعی، یک متخصص کایروپراکتیک، فیزیوتراپیست – در مجموع بیش از 20 پزشک را ملاقات کردم. من سوابق علائمم را نگه داشتم و در هفته پنج تا هشت قرار ملاقات داشتم. طاقت فرسا بود.

پزشکان آزمایشاتی را انجام دادند و من را با چندین بیماری مرتبط تشخیص دادند. آنها مرا به قلب و عروق و داخلی ارجاع دادند که در حال حاضر در لیست انتظار هستم. داروها و مکمل های توصیه شده باعث شد که روزانه بیش از 20 قرص مصرف کنم. مسیر کمی برای بهبودی وجود داشت، به جز استراحت.

تخمین زده می شود که از هر سه بیمار کووید، یک نفر دچار علائم طولانی مدت می شود. من به یک گروه فیس‌بوک متشکل از 14000 کانادایی با علائم کووید طولانی پیوستم که با به اشتراک گذاشتن توصیه‌ها، مطالعات تحقیقاتی و دستورالعمل‌های بهبودی به یکدیگر کمک می‌کنند تا بهبودی را طی کنند. من در بسیاری از مطالعات تحقیقاتی COVID از سراسر جهان شرکت کردم.

سایر استان ها دارای کلینیک های تخصصی پس از کووید برای درمان بیماران هستند. ساسکاچوان هنوز کلینیکی راه اندازی نکرده است که صرفاً علائم طولانی مدت COVID-19 را بررسی کند. من درک می کنم که اداره بهداشت ساسکاچوان، دانشکده پزشکی دانشگاه ساسکاچوان و وزارت بهداشت در حال کار بر روی ارائه توصیه هایی در مورد نحوه مدیریت علائم در این استان هستند.

ماهها طول کشید تا تمرین‌کنندگان محلی پیدا کنم که بتوانند به من کمک کنند. فقط سه نفر در مورد علائم حمل و نقل طولانی آموزش داده بودند.

فیزیوتراپیست من تشخیص داد که عفونت کووید علیرغم نداشتن ضربه به سر، علائمی شبیه ضربه مغزی شدید به من داد. پس از انجام تمرینات توانبخشی روزانه قابل توجه برای هفته ها، شروع به تحمل بیشتر خواندن و راه رفتن کردم.

کاردرمانگرم به من آموزش داد تا انرژی خود را با سیستم امتیاز دهی کنم و به من کمک کرد تشخیص دهم که کدام پزشکان را ادامه دهم.

دکترم به من گفت که به استراحت ادامه دهم و دیگر به سر کار خود فکر نکنم. من شدیداً نمی خواستم یکی از بسیاری از مسافران طولانی مدت باشم که تا 18 ماه پس از ابتلا هنوز بیمار هستند.

من استدلال کردم که از آنجایی که علائم جسمی من نیز علائم درد مزمن، خستگی مزمن و اضطراب شدید است، پس درمان های درد و اضطراب باید به بهبود من کمک کند. من در مورد درد و علم مغز تحقیق کردم تا به من کمک کند چگونه این علائم مزمن را درمان کنم. من به مصاحبه ها گوش دادم و آثار پزشکان، بیماران، مددکاران اجتماعی و محققان را خواندم.

شروع به انجام تمرینات روزانه تمرین مغز، ردیابی جسمی، مربی درد، تکنیک های تنظیم و نوشتن رسا کردم. تعیین اینکه کدام تکنیک برای کمک به سیستم عصبی خودمختار من که بیش از حد کار کرده است، به زمان و صبر نیاز داشت.

من همچنین دوره های درمان شناختی رفتاری را گذراندم و یاد گرفتم که افکار غیر مفید خود را به چالش بکشم، مدل های فکری بنویسم و ​​عمداً افکار مفیدتری در مورد ایمنی و بهبودی خود ایجاد کنم.

در حالی که این کار درونی سخت و در عین حال ضروری را برای تنظیم سیستم عصبی خود انجام می دادم، علائم جسمی من به طور پیوسته بهبود می یافت. سردرد و مه مغزی کاهش یافت. خاطرات، واژگان و انرژی من شروع به بازگشت کردند. حتی برق چشمانم برگشت و نشان داد که سیستم عصبی من در حال تنظیم مجدد به حالت هموستاز است. تیم سلامت من متوجه نتایج شد و مرا تشویق کرد که به کاری که انجام می دادم ادامه دهم.

اگرچه من پیشرفت هایی را از طریق تکنیک های ذهن و بدن تجربه کردم، این بدان معنا نیست که “همه چیز در ذهن من بود”. علائمی که من تجربه کردم واقعی و فیزیکی بود. همه دردها بدون توجه به منبع واقعی هستند. واقعاً «ذهن بر ماده» هم نیست، زیرا بدن و ذهن ذاتاً به هم مرتبط هستند.

بعد از اینکه یک ویروس تهدید کننده زندگی بدنم را آلوده کرد، یادگیری مهارت های تنظیم سیستم عصبی من کار سختی بود. فکر می‌کنم اگر نمی‌توانستم به دنبال تیم مراقبت چند رشته‌ای خودم باشم و کارهای داخلی را انجام دهم، هنوز به شدت بیمار می‌شدم.

امیدوارم بدنم به بهبودی ادامه دهد، قدرت پیدا کند و بتوانم به کار و فعالیتم برگردم. من می‌خواهم داستانم به دیگران کمک کند تا اثرات پس از کووید را ببینند و اثربخشی درمان را برای بیمارانی مانند من افزایش دهد.

من از فداکاری متخصصان بهداشت در مواجهه با امواج بیشتر ویروس کرونا سپاسگزارم. ای کاش این امتیاز را داشتم که قبل از مواجهه با کووید-19 واکسن را دریافت کنم. من به طور قابل توجهی احساس امنیت می کردم و احتمالاً از این عواقب طولانی مدت اجتناب می کردم.

من همه کسانی را که می توانند واکسن ها را دریافت کنند توصیه می کنم که فوراً این واکسن را انجام دهند تا از عواقب احتمالی کوتاه مدت و بلندمدت این بیماری قابل پیشگیری که زندگی من را زیر و رو کرد جلوگیری شود.

علاقه مند به نوشتن برای ما؟ ما طرح‌هایی را برای قطعه‌های Opinion و First Person از ساکنان ساسکاچوان می‌پذیریم که می‌خواهند افکار خود را در مورد اخبار روز، مسائلی که جامعه خود را تحت تأثیر قرار می‌دهند یا داستان شخصی قانع‌کننده‌ای برای اشتراک‌گذاری دارند، به اشتراک بگذارند. نیازی نیست که یک نویسنده حرفه ای باشید!

در مورد آنچه ما به دنبال آن هستیم اینجا بیشتر بخوانید، سپس ایمیل کنید sask-opinion-grp@cbc.ca با ایده شما