درمان با رتینوئید ممکن است بینایی را در افراد مبتلا به اختلال ژنتیکی نادر بهبود بخشد –

بر اساس این یافته ها، که در 9 نوامبر 2021 در مجله منتشر شد eLife، این تیم توانست یک درمان با رتینوئید را آزمایش کند که بینایی را در موش های مبتلا به سندرم آشر بهبود می بخشد. محققان گفتند که اکنون باید ارزیابی درمانی مشابه در افراد مبتلا به سندرم آشر در نظر گرفته شود تا ببینند آیا این درمان ممکن است کاهش بینایی را کاهش دهد یا خیر.

سندرم آشر نوع 1F (USH1F) باعث ناشنوایی، کاهش تدریجی بینایی و مشکلات تعادلی می شود. در میان یهودیان اشکنازی، احتمال 2% وجود دارد که هر فرد ناقل جهش سندرم آشر نوع 1F باشد که تقریباً 60% از موارد سندرم آشر نوع 1 را تشکیل می دهد. هیچ درمان تایید شده ای برای جلوگیری از کاهش بینایی یا بازگرداندن بینایی در افراد مبتلا به سندرم آشر وجود ندارد.

دکتر زبیر ام. احمد، گفت: “دارویی که ما در موش ها استفاده کردیم ممکن است اولین گام برای بهبود سلامت چشم در افراد مبتلا به سندرم آشر نوع 1F باشد.”، استاد گوش و حلق و بینی — جراحی سر و گردن و چشم پزشکی در UMSOM. وی افزود: متأسفانه این داروها به طور دائمی از دست دادن بینایی را درمان نمی کنند، زیرا این دارو آسیب دیدگی را ترمیم نمی کند یا از تحلیل رفتن چشم جلوگیری نمی کند، اما باید عملکرد بافتی را که این بیماران هنوز دارند، بهبود بخشد.

نویسنده اول این مطالعه Saumil Sethna، دکترا، مدرس گوش و حلق و بینی – جراحی سر و گردن، گفت: “در حال حاضر بستگان مورد تایید FDA این داروهای رتینوئیدی وجود دارند که در دسترس هستند و آزمایشات بالینی را برای ایمنی گذرانده اند، همراه با سایر داروهایی که در آزمایشات بالینی فاز دوم برای درمان انواع دیگر اختلالات از دست دادن بینایی.”

این تیم امیدوار است با یکی از شرکت‌هایی که این داروها را آزمایش می‌کنند، یک کارآزمایی بالینی را در بیماران مبتلا به سندرم Usher نوع 1F راه‌اندازی کند تا ببیند آیا می‌تواند با جلوگیری از کاهش مداوم بینایی کمک کند یا خیر.

“شناسایی یک جهش کلیدی در PCDH15 توماس بی. فریدمن می‌گوید: «نزدیک به دو دهه پیش، ژن یک پیشرفت حیاتی بود، که تشخیص و غربالگری ناقل نوع خاصی از سندرم آشر را تسهیل کرد، و اکنون منجر به کشف یک درمان پیشگیرانه بالقوه برای کاهش بینایی مرتبط با این سندرم شده است.» دکترا، رئیس آزمایشگاه ژنتیک مولکولی در NIDCD: “این کار ارزش تحقیقات علوم پایه را در پیشبرد توسعه تشخیص ها و درمان های جدید نشان می دهد.”

قبل از این مطالعه، تنها داده های حکایتی برای سندرم آشر نوع 1F بدون هیچ گونه تجزیه و تحلیل داده های دقیق از بدتر شدن ناهنجاری های چشمی در طول زمان گزارش شده بود. در اوایل دهه 2000، نویسندگان مشترک این مطالعه، از جمله دکتر فریدمن در NIDCD، پروژه تاریخ طبیعی سندرم آشر را آغاز کردند و 13 شرکت کننده در مطالعه مبتلا به سندرم آشر 1F را ثبت نام کردند تا پیشرفت طبیعی نابینایی همراه خود را در طی 20 سال یا بیشتر دنبال کنند. دکتر احمد در آن زمان عضو فوق دکترا در آزمایشگاه دکتر فریدمن بود. Wadih Zein، MD، چشم پزشک NEI با تخصص در انحطاط ارثی شبکیه، به عنوان محقق اصلی در مطالعه تاریخ طبیعی و خلاصه یافته‌های بیمار جمع‌آوری‌شده در طول سال‌ها خدمت کرد. بر اساس تجزیه و تحلیل تست های بینایی، دکتر زین دریافت که جهش سندرم آشر نوع 1F منجر به نابینایی قانونی 50 درصد از شرکت کنندگان در مطالعه تا سن 50 سالگی شد.

به طور جداگانه، دکتر احمد یک موش با سندرم آشر ایجاد کرد که در 13 بیمار دکتر فریدمن یافت شد. این جهش در ژن PCDH15 منجر به یک نسخه کوتاه شده از پروتئین پروتوکادهرین-15 می شود. با این حال، مکانیسم چگونگی منجر به کوری این پروتوکادهرین-15 جهش یافته ناشناخته بود. برای کشف این موضوع، تیم دکتر فریدمن، دکتر زین و دکتر احمد تصمیم گرفتند با همکاری و مقایسه ویژگی های چشم انسان و موش با این بیماری ژنتیکی که به طور مستقل در طول سال ها جمع آوری کرده بودند.

با مقایسه مدل موش سندرم آشر با موش های سالم، تیم دکتر احمد دو عملکرد پروتوکادهرین-15 را شناسایی کردند. اول، پروتوکادهرین-15 به پروتئین‌های چرخه نور-تاریکی کمک می‌کند تا بین بخش‌های مختلف گیرنده‌های نوری تشخیص‌دهنده نور در چشم به جلو و عقب حرکت کنند. دوم، پروتوکادهرین-15 نیز برای بازیافت مولکول های ضروری برای عملکرد بافت چشم، معروف به رتینوئید، مورد نیاز است. موش های جهش یافته با سندرم آشر نوع 1F سطح رتینوئیدها را در نوع خاصی از سلول های چشمی کاهش دادند.

سپس، محققان یک داروی رتینوئید را به موش‌های مبتلا به سندرم آشر دادند تا ببینند که آیا بینایی آنها را بهبود می‌بخشد یا خیر. تزریق رتینوئید به موش‌های مبتلا به سندرم آشر باعث افزایش فعالیت الکتریکی در چشم موش‌های جوان و بالغ شد که نشان‌دهنده بهبود عملکرد بینایی است.

دکتر احمد گفت: «در کنار جایگزینی رتینوئید، ما همچنین می‌توانیم به توسعه درمان‌های دائمی برای درمان یا پیشگیری از نابینایی در افراد مبتلا به سندرم آشر نوع 1F فکر کنیم که ممکن است سایر عملکردهای پروتوکادهرین-15 را نیز اصلاح یا جایگزین کند.»

E. Albert Reece، MD، PhD، MBA، معاون اجرایی رئیس جمهور در امور پزشکی، UM بالتیمور، و پروفسور و رئیس برجسته جان Z. و Akiko K. Bowers، دانشکده پزشکی دانشگاه مریلند گفت: “افراد متولد شده با ناشنوایی، مانند افراد مبتلا به سندرم آشر، برای برقراری ارتباط و درک جهان به حواس دیگر خود تکیه کنید. از دست دادن بینایی بعدی می تواند چالش های مهمی ایجاد کند و می تواند منزوی باشد. این کار در اینجا اکتشافات اساسی را ایجاد می کند که ممکن است روزی زندگی افراد مبتلا به اختلالات ژنتیکی نادر را بهبود بخشد. مانند سندرم آشر.”