مطالعه درک جدیدی از چگونگی سودمندی سلول‌های استرومایی مزانشیمی برای بیماران در سلول درمانی را نشان می‌دهد

محققان موسسه کشف زیست پزشکی موناش (BDI) دریافته‌اند که مزایای درمانی برای بیمارانی که درمان سلول‌های استرومایی مزانشیمی (MSC) را دریافت می‌کنند، به این دلیل نیست که سلول‌های تزریق شده زنده می‌مانند، بلکه به دلیل مرگ سلولی است.

در سال‌های اخیر، تلاش‌های قابل توجهی برای توسعه درمان‌های مبتنی بر سلول‌های بنیادی برای بیماری‌های دشوار انجام شده است. درمان MSC یک درمان مبتنی بر سلول های بازسازی کننده برای درمان این بیماری ها است و نویدبخش است.

یافته‌های مطالعه BDI نشان می‌دهد که اثرات درمانی سلول‌های بنیادی مزانشیمی به دلیل واکنش سلول‌های ایمنی گیرنده به سلول‌های بنیادی مزانشیمی است که پس از تزریق، تحت نوعی مرگ سلولی به نام آپوپتوز قرار می‌گیرند که اثرات ضدالتهابی ایجاد می‌کند.

آپوپتوز صرفاً مرگ سلولی نیست. این یک فرآیند تنظیم‌شده است که تضمین می‌کند سلول‌های در حال مرگ التهاب ناخواسته را فعال نمی‌کنند، بلکه در عوض باعث ایجاد یک محیط ضد التهابی می‌شوند.

این سلول های آپوپتوز فاکتورهای خارج سلولی تولید می کنند که دارای اثرات ضد التهابی یا درمانی هستند که ممکن است به عنوان جایگزینی برای درمان های مبتنی بر سلول استفاده شود.

این مطالعه به رهبری دانشیار تریسی هنگ نشان داد که با غیرفعال کردن آپوپتوز در سلول‌های بنیادی مزانشیمی، سلول‌ها در کاهش بیماری در مدل‌های التهاب ریه و مولتیپل اسکلروزیس، بیماری‌هایی که سلول‌های بنیادی مزانشیمی در حال حاضر به عنوان عوامل درمانی آزمایش می‌شوند، ناکارآمد شدند.

این یافته ها اکنون در منتشر شده است ارتباطات طبیعت.

پروفسور Heng می گوید که انتخاب دسته های MSC برای استفاده بالینی در ساخت سلول های درمانی تاکنون بر ارزیابی های آزمایشگاهی تکیه داشته است که ترشح فاکتورهای فعال زیستی یا بیان نشانگرهای سلولی خاص توسط سلول های بنیادی مزانشیمی زنده را اندازه گیری می کند.

پروفسور هنگ گفت: «با درک بهتر نحوه واکنش سلول‌های ایمنی به سلول‌های بنیادی مزانشیمی در حال مرگ، ممکن است بتوانیم استراتژی‌های درمانی جدیدی را توسعه دهیم که مستقیماً جمعیت سلول‌های ایمنی پاسخ‌دهنده را هدف قرار می‌دهد تا اثرات ضد التهابی ایجاد کند.»

سلول درمانی با استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی نتایج امیدوارکننده ای در بیماری های متعدد، از شرایط التهابی گرفته تا خودایمنی و پیوند اعضا، نشان داده است. تصور می شود که سلول های بنیادی مزانشیمی فاکتورهای محلول متعددی ترشح می کنند که به اثرات درمانی آنها کمک می کند. اما این شیوه عمل با این یافته که MSCهای تزریق شده در بدن باقی نمی مانند، مطابقت ندارد.

دانشیار هنگ گفت: “دانستن نحوه عملکرد درمانی MSC در طراحی پروتکل های درمانی که نتایج بیماری را بهبود می بخشد، مهم است.”