پیشگیری از مرگ و میر نابهنگام ناشی از بیماری های غیر واگیر

شکل 1. کاهش قابل دستیابی در مرگ و میر ناشی از علت خاص از افزایش مقیاس مداخلات اولویت دار NCD در کشورهای کم درآمد و متوسط کشورهای با درآمد متوسط ما میانگین‌های تاریخی (19-2015) تغییرات سالانه را با میانگین نرخ‌های تغییر سالانه مقایسه می‌کنیم که در دوره 30-2015 مشاهده می‌شود اگر همه مداخلات جدول 1 به طور همزمان در سال 2023 به طور کامل اجرا شوند (شامل همه مداخلات بالینی در 90٪). پوشش جمعیت). خط نقطه چین عمودی نرخ تغییر سالانه 67/2-% را نشان می دهد که با کاهش یک سوم مرگ و میر ناشی از علت خاص در طی 15 سال مطابقت دارد. ردیف آخر توزیع نرخ تغییر در احتمال مرگ ناشی از NCD4 را بین سنین 30 تا 70 سال (یعنی معیار برای هدف توسعه پایدار 3.4) به طور کلی نشان می دهد. بیماری های غیر واگیر = بیماری های غیر واگیر. NCD4=چهار بیماری غیرواگیر اصلی (سرطان، بیماری های قلبی عروقی، بیماری های مزمن تنفسی و دیابت). اعتبار: لانست (2022). DOI: 10.1016/S0140-6736(21)02347-3

بسیاری از کشورهای جهان پیشرفت چندانی در جهت رسیدن به هدفی که در سال 2015 توسط سازمان ملل متحد اتخاذ شد، داشته اند، که از جهان خواسته شده بود تا سال 2030 مرگ و میر زودرس ناشی از بیماری های غیرواگیر را تا یک سوم کاهش دهد. بیماری های غیر واگیر شامل شرایط رایجی مانند بیماری قلبی است. ، سرطان، بیماری های مزمن تنفسی و دیابت. این شرایط به دلیل توسعه اقتصادی، پیری جمعیت و عوامل دیگر در سرتاسر جهان شیوع بیشتری پیدا می‌کند.

امروز در مقاله سیاست سلامت در لانست، شمارش معکوس بیماری های غیرواگیر 2030 همکاران رویکردی را برای کمک به کشورهای کم درآمد و با درآمد متوسط ​​ارائه می دهند تا در مسیر رسیدن به این هدف به نام هدف توسعه پایدار 3.4 بازگردند. آنها در مورد انواع مداخلاتی که می تواند پیشرفت در برابر بیماری های غیرواگیر را در 123 کشور با درآمد کم و متوسط، تسریع بخشد، راهنمایی ارائه می دهند. آنها همچنین منابع مورد نیاز برای در دسترس قرار دادن این مداخلات به طور گسترده در دسترس عموم را مشخص می کنند.

نویسندگان مقاله می گویند آنها معتقدند که با اقدام هماهنگ و سرمایه گذاری در چند مداخله بهداشتی بسیار مقرون به صرفه، اکثر کشورها می توانند به اهداف جهانی دست یابند. آنها همچنین پیش‌بینی می‌کنند که بازده سرمایه‌گذاری‌ها برای دولت‌ها از نظر جانی و سود اقتصادی بالا خواهد بود.

دکتر دیوید واتکینز، استادیار بخش عمومی پزشکی داخلی و دپارتمان بهداشت جهانی در دانشکده دانشگاه واشنگتن می‌گوید: «همه‌گیری COVID-19 نور شدیدی را بر آسیب‌پذیری‌های سیستم‌های بهداشتی در سراسر جهان تابیده است. دارو. او نویسنده اصلی مقاله سیاست سلامت است.

او همراه با همکاران سازمان بهداشت جهانی در ژنو، NCD Alliance (یک سازمان غیرانتفاعی که از کاهش بیماری‌های غیرواگیر حمایت می‌کند)، کالج امپریال لندن و دیگران کار می‌کرد. فهرست کامل نویسندگان در مقاله منتشر شده در دسترس است لانست.

واتکینز خاطرنشان می کند که این همه گیری به طور نامتناسبی بر افرادی که با بیماری های غیرواگیر مانند بیماری قلبی، سرطان و بیماری مزمن ریوی زندگی می کنند، تأثیر گذاشته است. مراقبت های پزشکی آنها به دلیل اقدامات کنترل همه گیر به شدت مختل شده است و آنها در خطر مرگ ناشی از COVID-19 بالاتر از حد متوسط ​​هستند.

واتکینز، که در مرکز جدید هانس روسلینگ برای سلامت جمعیت در UW مستقر است، خواستار اقدام مجدد در سراسر جهان علیه این اختلالات کوتاه‌کننده زندگی و اغلب ناتوان‌کننده شد.

او می‌گوید: «در طول دهه گذشته، رهبران جهان مکرراً متعهد به مقابله با بیماری‌های غیرواگیر بوده‌اند، اما پیشرفت‌ها متوقف شده است. زمان آن فرا رسیده است که در دستور کار بین‌المللی یک تغییر مجدد انجام شود.

او توضیح می‌دهد که گزارش جدید مجموعه‌ای عملی از سرمایه‌گذاری‌هایی را ارائه می‌کند که دولت‌های ملی می‌توانند برای بازسازی سیستم‌های بهداشتی خود در حوزه بیماری‌های غیرواگیر انجام دهند. این سرمایه‌گذاری‌ها می‌تواند به کاهش میزان مرگ و میر ناشی از بیماری‌های غیرواگیر تا حدود یک سوم تا سال 2030 کمک کند، یعنی همان میزانی که در هدف سازمان ملل مشخص شده است.

انتظار می رود بیشترین فواید در کاهش مرگ و میر ناشی از حملات قلبی و سکته، به ویژه از طریق درمان بهتر عوامل خطر مانند فشار خون بالا و دیابت رخ دهد.

این مداخلات، که بر اساس یافته‌های پروژه اولویت‌های کنترل بیماری (http://dcp-3.org/) است، شامل 15 خدمات بالینی و شش سیاست دولتی در رابطه با مالیات و تنظیم تنباکو، الکل، و غذاهای سرشار از سدیم است. و چربی های ترانس

مقرون به صرفه ترین ترکیبی از استراتژی های مداخله بالینی ممکن است در کشورها و مناطق جهان متفاوت باشد. اما پرداختن به خطرات رفتاری، مانند استعمال دخانیات، استفاده مضر از الکل، و مصرف بیش از حد سدیم، در همه جا مهم است.

او گفت: “چارچوب ما به ویژه برای سیاست های بهداشتی در کشورهای با درآمد کم و متوسط ​​مرتبط است.”

نویسندگان مقاله سیاست تخمین می زنند که هزینه افزایش این مداخلات در سراسر جهان به 18 میلیارد دلار اضافی در سال از سال 2023 تا 2030 نیاز دارد. با مزایای بیشتر از هزینه های 19 به 1.

پرداخت برای این مداخلات احتمالاً مستلزم بسیج منابع دولتی اضافی است که ممکن است در کشورهای کم درآمدی که کمبود بودجه آنها توسط همه‌گیری COVID-19 تشدید شده است چالش برانگیز باشد.

این گزارش می‌گوید تأمین مالی دستور کار بیماری‌های غیرواگیر مستلزم ترکیبی از هزینه‌های داخلی توسط دولت‌ها و کمک‌های کاتالیزوری از سوی آژانس‌های توسعه بین‌المللی است که از لحاظ تاریخی تمایلی به سرمایه‌گذاری در این نوع شرایط نداشتند.

اما حمایت اهداکنندگان برای تقویت سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی اولیه می‌تواند به طور همزمان به نفع بیماری‌های غیرواگیر و اهداف کمک‌های توسعه سنتی مانند HIV و سل باشد.

نویسندگان انتظار دارند این گزارش در سیاست بهداشت جهانی تأثیرگذار باشد. در 12 آوریل، رئیس جمهور غنا، نخست وزیر نروژ و مدیر کل WHO میزبان گفتگوی استراتژیک بین المللی در مورد بیماری های غیر واگیر هستند.

این نشست یک پیمان سیاسی بین‌المللی جدید در مورد بیماری‌های غیرواگیر ایجاد می‌کند و خواستار سرمایه‌گذاری استراتژیک بیشتر از سوی کشورها و اهداکنندگان خواهد شد. مقاله لنست راهنمایی ملموس و یک برنامه اقدام “هزینه دار” برای موارد غیر قابل انتقال است که مستقیماً به نیازهای سیاست گذاران پاسخ می دهد.

یک سرمقاله در لانست، با عنوان “بیماری های غیر واگیر: حالا چی؟” همراه با انتشار مقاله خط مشی سلامت است.