سطح چربی خون بهبود دیابت را پس از جراحی بای پس معده پیش بینی می کند

به گفته دانشمندان دانشگاه یوتا، یک آزمایش جدید می تواند به پزشکان کمک کند تا با دقت بیشتری پیش بینی کنند که آیا افرادی که تحت عمل جراحی بای پس معده قرار می گیرند، بهبودی دیابت نوع 2 را طی دو سال پس از انجام این عمل تجربه خواهند کرد یا خیر.

این آزمایش که سطوح خونی سرامیدها را اندازه گیری می کند، یک ماده مومی شکل و چربی مانند مشابه کلسترول، همچنین می تواند برای ارزیابی احتمال عود دیابت نوع 2 در یک بیمار بای پس معده در طی یک دهه استفاده شود.

اسکات سامرز، Ph.D، می گوید: “این مطالعات انسانی یافته های قبلی ما را در جوندگان تایید می کند که سرامیدها محرک های اصلی دیابت هستند. آنها همچنین ابزار جدیدی را در زرادخانه پزشکان برای مدیریت سلامت تعداد فزاینده افرادی که تحت عمل جراحی چاقی قرار می گیرند نشان می دهند.” .، نویسنده مسئول مطالعه و همکار مرکز تحقیقات متابولیسم دیابت.

مطالعه در ظاهر می شود پزشکی، یک مجله پزشکی Cell Press.

سامرز و همکارانش در مطالعات قبلی دریافتند که سرامیدها می توانند میزان انسولین تولید یا استفاده بدن را کاهش دهند و احتمال ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش دهند. آنها با کنجکاوی تصمیم گرفتند تا ارتباط بین سرامیدها، دیابت و چاقی شدید را بررسی کنند.

بر اساس گزارش انجمن جراحی متابولیک و چاقی آمریکا (ASMBS) بیش از 24 میلیون آمریکایی با شاخص توده بدنی (BMI) 35 یا بالاتر به شدت چاق هستند. در نتیجه، بسیاری از آنها در معرض خطر جدی ابتلا به دیابت نوع 2، بیماری قلبی و سایر شرایط شدید هستند. برای برخی از این افراد، جراحی بای پس معده اغلب بهترین گزینه است.

طبق ASMBS، سالانه حدود 250000 عمل جراحی بای پس معده در ایالات متحده انجام می شود. این روش یک کیسه کوچک از معده ایجاد می کند و آن را مستقیماً به روده کوچک متصل می کند. در نتیجه، بیماران پس از خوردن غذای کمتر احساس سیری خواهند کرد.

طبق گفته موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیوی (NIDDK) در برخی موارد، بیماران می توانند پس از جراحی بیش از 30 درصد وزن بدن خود را کاهش دهند و حداقل هفت سال آن را حفظ کنند.

آنلیس ام. پوس، دکتری، نویسنده اصلی این مطالعه و دانشجوی سابق فارغ التحصیل در سامرز، می گوید که دیابت پس از بای پس معده کمتر شایع است، اما پیش بینی اینکه کدام بیماران بهبودی بیماری را خواهند داشت یا بعداً عود خواهند کرد، چالش برانگیز بوده است. آزمایشگاه.

سامرز، پوس و همکاران برای مقابله با این چالش، نمونه‌های خون 1156 فرد 18 تا 72 ساله را که در یک بازه زمانی 12 ساله جمع‌آوری شده بود، تجزیه و تحلیل کردند. افراد به سه گروه تقسیم شدند: 418 نفر که تحت عمل جراحی بای پس معده قرار گرفتند. 417 نفری که به دلیل محرومیت از پوشش بیمه ای جراحی نکردند. و 321 فرد چاق شدید که جراحی را در نظر نگرفتند.

محققان انتخاب کردند که دو گروه کنترل داشته باشند تا این احتمال را که کسانی که از پوشش بیمه محروم شده بودند، نسبت به کسانی که علاقه ای به بای پس معده نداشتند، برای رژیم غذایی، ورزش، و سایر استراتژی های کاهش وزن انگیزه بیشتری داشتند.

به طور کلی، دانشمندان دریافتند که سطوح پایین سرامید قبل از عمل جراحی بای پس معده پیش بینی می کند که کدام بیماران دو سال بعد به بهبودی دیابت می رسند. از 67 بیمار بای پس معده که قبل از جراحی دیابت داشتند، 49 نفر (73%) بهبود گذرا یا پایدار دیابت نوع 2 خود را داشتند. با این حال، آن دسته از افراد با سرامید بالا، بدون توجه به تغییر وزن، بهبودی دیابت را به دست نیاوردند.

پوس می‌گوید: «طبق دانش ما، این اولین مطالعه‌ای است که نقش سرامیدها را در پیشرفت بیماری دیابت نوع 2 در یک جمعیت به شدت چاق ارزیابی می‌کند.» “با اندازه گیری سرامیدها در این جمعیت، ما معتقدیم که نشانگر زیستی مهمی را شناسایی کرده ایم که می تواند به طور قابل اعتمادی برای پیش بینی بهتر سیر دیابت نوع 2 در بین بیمارانی که تحت بای پس معده قرار می گیرند، استفاده شود.”

در میان محدودیت‌های آن، این مطالعه شامل گروهی از افراد لاغر نمی‌شود. در نتیجه، آنها قادر به تعیین اینکه آیا سطوح سرامید بر پیشرفت دیابت فراتر از یک جمعیت چاق شدید تأثیر می گذارد یا خیر، ناتوان بودند. محققان همچنین از پیگیری مداخلات کاهش وزن یا تغییر سبک زندگی فراتر از محدوده مطالعه، که به طور خاص بر روی Roux-en-Y، رایج ترین جراحی بای پس معده متمرکز بود، جلوگیری نکردند.

سامرز می‌گوید در حالی که داده‌هایی که سطوح بالای سرامید را به دیابت مرتبط می‌کنند قوی است، قبل از توصیه به آزمایش معمول سرامید، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. به عنوان بخشی از این تلاش، محققان قصد دارند ارتباط بین سطوح سرامیدها و پیشرفت دیابت را در سایر جمعیت ها تجزیه و تحلیل کنند.

“سوال هیجان انگیزی که می خواهیم به آن پاسخ دهیم این است: چه عواملی منحصر به فرد است که سرامیدها را در برخی از افراد مستعد ابتلا به دیابت افزایش می دهد؟” سامرز می گوید. واضح است که این فقط چاقی نیست. یک پیشرفت بزرگ می تواند یافتن یک خانواده یا مجموعه منحصر به فردی از افراد باشد که مستعد انباشته شدن سرامیدها و ابتلا به این بیماری هستند. این یک گام بزرگ به سمت توسعه مراقبت های پزشکی شخصی بر اساس این نشانگرهای زیستی سرامید خواهد بود. “

علاوه بر سامرز و پوس، محققان بهداشت دانشگاه یوتا، B. Krick، A. Maschek، B. Haaland، J. Cox، P. Karra، AR Ibele، SC Hunt، TD Adams، WL Holland و M. Playdon در این مطالعه. دانشمندان مؤسسه سرطان هانتسمن در دانشگاه یوتا، مراقبت های بهداشتی Intermountain، و پزشکی ویل کورنل در دوبا، قطر نیز در این تحقیق شرکت داشتند.