نشانگرهای زیستی دریافتند که می توانند اهداف دارویی در برابر نوع کشنده سرطان مغز باشند

نشانگرهای زیستی که می‌توانند هدف داروهای جدید برای درمان تومورهای مغزی گلیوبلاستوما باشند، توسط محققان مرکز جامع سرطان جورج تاون لومباردی شناسایی شده‌اند که امیدی را برای سرطانی بسیار کشنده ایجاد می‌کند.

در حال حاضر، دارویی که اغلب برای درمان گلیوبلاستوما استفاده می شود، تموزولومید، به طور منحصر به فردی قادر است از سد خونی/مغزی برای حمله به تومور عبور کند، اما مقاومت به سرعت ایجاد می شود و بسیاری از بیماران بیش از یک سال پس از تشخیص زنده نمی مانند. این یافته جدید شواهد اولیه ای را ارائه می دهد که نشان می دهد زمانی که تومور بیمار در برابر تموزولوماید مقاوم شود، ممکن است هدف قرار دادن تغییرات خاص در سلول های سرطانی با عوامل جدیدتر، سودمند باشد.

این یافته در 22 ژوئن 2022 ظاهر شد پیشرفت علم.

“به عنوان یک زمینه، ما برای مقابله با اثربخشی کوتاه مدت تموزولوماید تلاش کرده‌ایم، زیرا بسیاری از داروهایی که با موفقیت در سرطان‌های دیگر مورد استفاده قرار می‌گیرند، وقتی در آزمایش‌های بالینی گلیوبلاستوما آزمایش می‌شوند، ناامیدکننده هستند. یکی از راه‌های مقابله با این مشکل این است که ربکا بی ریگینز، دکترای تخصصی، دانشیار و دانشیار مدیر آموزش و پرورش جورج تاون لومباردی و نویسنده همکار این مطالعه می‌گوید که چگونه می‌توانیم ویژگی‌هایی را که به بقای گلیوبلاستومای مقاوم به دارو کمک می‌کنند، هدف قرار دهیم. ما بر روی جزئیات چگونگی آسیب دیدن تموزولوماید به DNA تمرکز کردیم تا به درمان های پرتودرمانی کمک کند. تیم ما دریافت که گلیوبلاستومای مقاوم به تموزولوماید به پروتئینی به نام CLK2 متکی است و مهار فعالیت CLK2 می تواند باعث سردرگمی گسترده شود و منجر به مرگ سلول های سرطانی شود. “

اهدافی که محققان شناسایی کردند، تغییرات در یک جزء ساختاری کلیدی DNA و RNA بود، به ویژه در گوانین، یکی از چهار پایه ای که DNA را تشکیل می دهد. تغییرات در گوانین در نهایت می تواند بر CLK2 تأثیر بگذارد که در تهاجمی بودن تومور نقش دارد. فراتر از شناسایی تغییرات آسیب‌پذیر، محققان توانستند داروهایی را شناسایی کنند که به تثبیت RNA کمک می‌کنند و به طور بالقوه می‌توانند مقاومتی را که معمولاً به تموزولوماید ایجاد می‌شود، کند یا متوقف کنند.

تنها حدود 5 درصد از بیمارانی که گلیوبلاستوما تشخیص داده شده است، پنج سال پس از تشخیص زنده می مانند و میانگین بقا کمی بیش از یک سال است. میزان بقا از اواسط دهه 1970 تغییر چندانی نکرده است. تموزولوماید (Temodar) از سال 2005 در ترکیب با جراحی و پرتو درمانی استاندارد مراقبت بوده است.

هدف قرار دادن گوانین توسط Temozolomide بر ساختارهایی که ژن های اصلی سرطان زا را تنظیم می کنند نیز تأثیر می گذارد. اگر بتوان این ژن‌های سرطان‌زا به نام انکوژن را خاموش نگه داشت، دارو ممکن است دوره طولانی‌تری از فعالیت داشته باشد. برخی از این دانش از مطالعات مربوط به یک بیماری عصبی، اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS)، که معمولاً به عنوان بیماری لو گریگ شناخته می شود، به دست آمده است. به گفته محققان، ALS دارای برخی ویژگی‌های مشابه گلیوبلاستوما است، بنابراین ممکن است راهبردهای جدیدی برای درمان گلیوبلاستوما ارائه دهد.

Deanna M. Tiek، Ph.D.، محقق F99/K00 در دانشکده پزشکی Feinberg دانشگاه نورث وسترن و The Robert H. Lurie Comprehensive می‌گوید: «به نظر می‌رسد برخی از مکانیسم‌های زمینه‌ای بیماری‌های عصبی مرتبط با مقاومت تموزولوماید در گلیوبلاستوما هستند. مرکز سرطان و نویسنده همکار. تیک دکترا بود. دانشجوی آزمایشگاه ریگینز زمانی که این تحقیق شروع شد. این کار نشان می‌دهد که الهام و بینش می‌تواند از مکان‌هایی باشد که شاید فکر نکرده‌ایم، و اینکه ریسک کردن، انجام آزمایش و دیدن اینکه آیا حق با شما بود یا نه، بسیار مهم است.

محققان اکنون در حال انجام مطالعاتی بر روی مدل‌های حیوانی کوچک هستند تا ببینند آیا مهارکننده جدید CLK2 می‌تواند به طور موثر وارد مغز شود و گلیوبلاستوما مقاوم به تموزولوماید را کوچک کند یا خیر. ما همچنین در حال بررسی این موضوع هستیم که آیا سایر داروهای ضد سرطانی که به گوانین حمله می‌کنند و معمولاً در سرطان پستان سه‌گانه منفی و سرطان کولورکتال استفاده می‌شوند، ساختارهای RNA را به روشی مشابه تغییر می‌دهند که می‌تواند مهار CLK2 را در داروی عودکننده مؤثرتر کند. ریگینز نتیجه می گیرد که اشکال مقاوم آن سرطان ها نیز وجود دارد.