بیمار کری فاش کرد که غذای بیمارستان او را به یاد مدرسه مسکونی می‌اندازد، بنابراین MUHC شروع به پختن بنک کرد.

اواخر سپتامبر 2021 بود، زمانی که دکتر ماری-ژوزه برویلت می‌گوید برای اولین بار با بیماری مشورت کرد که می‌توانست نیروی محرکه یک آیتم جدید منو در مرکز بهداشت دانشگاه مک گیل باشد.

جورج ماچس، 69 ساله، مردی از کری اهل چیساسیبی بود که برای جراحی سرطان در بیمارستان بستری بود، اما از خوردن غذا امتناع می‌کرد و تیم جراحی خود را نگران بهبودی او کرد.

برویلت گفت: “ما می پرسیدیم، خوب، دوست داری چه چیزی بخوری؟ و او به این سوال پاسخ نمی داد. گفتگو به جایی نمی رسید.”

تنها زمانی بود که مچس در آستانه مرخص شدن بود که با مگان کوری، یکی از دانشجویان پزشکی در نوبت برویلت صحبت کرد.

برویلت به یاد می آورد: “او به مگان گفت: “می خواهی بدانی چرا غذا نمی خورم؟… غذای اینجا مرا یاد غذای مدرسه مسکونی می اندازد.”

آرواره‌هایمان افتاد… ما نمی‌دانستیم که غذای ما می‌تواند برای برخی از بیماران ملل اول اینقدر تحریک‌کننده باشد. بنابراین در اینجا ما او را تحت فشار قرار می‌دهیم که بخورد، غذایی را بخورد که دوست ندارد و او را به یاد یک ضربه می‌اندازد. . [That] اصلا در رادار ما نبود.”

برویل می‌گوید که از مچس برای اشتراک‌گذاری تشکر کرد و به او قول داد که بیمارستان تغییری ایجاد کند. در عرض یک سال، MUHC اعلام کرد که به بیماران Inuit و First Nations در بیمارستان، بانوک، یک نان سریع مسطح سنتی، ارائه می دهد.

غذا حامل معنی است

Treena Wasonti:io Delormier، کرسی تحقیقاتی کانادا در زمینه تغذیه و حاکمیت غذایی مردم بومی در دانشگاه مک گیل، می‌گوید این آیتم جدید منو گامی در مسیر درست است.

دلورمیر، که Kanien’kehá:ka از Kahnawake است، خاطرنشان می کند که First Nations و Inuit می توانند درمان “توهین آمیز” را در بیمارستان ها تجربه کنند.

دلورمیر گفت: «من فکر می‌کنم این امیدواری است که همه چیز در حال تغییر است و ایمنی فرهنگی چیزی است که ما شاهد آن در مراکز مراقبت‌های بهداشتی هستیم.

او که به‌عنوان یک متخصص تغذیه بالینی در جوامع بومی کار کرده است، می‌گوید با افرادی آشنا شده است که مانند کبریت‌ها از خوردن غذاهایی که با مدارس مسکونی مرتبط هستند خودداری می‌کنند.

دلورمیر که پدرش در نوجوانی در مدارس مسکونی تحصیل می‌کرد، گفت: «تجربه کردم که کسی به من گفت که بلغور جو دوسر یا فرنی نمی‌خورند، زیرا این همان چیزی است که هر روز در مدرسه می‌خورند و دیگر در زندگی‌شان آن را نمی‌خورند». .

“تصور کنید که غذای خود را ندارید، نمی توانید غذای کافی بخورید، به شدت تنها هستید، در محیطی توهین آمیز نگهداری می شوید و حتی راحتی غذا را ندارید. (این احتمالاً ریشه بسیاری از مسائل دشوار است. افرادی که از مدرسه‌های مسکونی جان سالم به در می‌برند و رابطه‌شان با غذا… ما باید آگاه باشیم که غذا فقط مواد مغذی نیست، غذا حامل معانی است.»

الکس مک کامبر، استادیار پزشکی خانواده در مک گیل که همچنین با پروژه پیشگیری از دیابت در مدارس کاناواک درگیر است، می گوید که پیوند بین مردم بومی و غذا “مقدس” است.

مک کامبر، که Kanien’kehá:ka است، گفت: «وقتی به خصوص از دیدگاه بومی می‌آیید، می‌دانید که این بخشی از مراسم، فرهنگ و روش‌های ما است.

زمانی که باید به موقعیت های استرس زا مانند بستری شدن در بیمارستان برویم، تا بتوانیم غذایی داشته باشیم که … احساس خوبی به ما می دهد، ما را به یاد خانه می اندازد، این نشان می دهد که موسسه به من فکر می کند و به من توجه می کند. از آن دسته چیزهایی هستند که به نظر من راه درازی دارند.”

پیدا کردن دستور العمل مناسب

اندکی پس از اینکه مچس دیدگاه خود را در مورد غذای بیمارستان به اشتراک گذاشت، خدمات غذایی درگیر شد.

Maryse Fournier، کارمند Sodexo و مدیر خدمات غذایی در سایت Glen، از یک دانشجوی کارشناسی ارشد و بیماران First Nations و Inuit کمک گرفت تا به تست طعم دستورهایی که از اینترنت و از طریق تماس با مترجمان بومی MUHC جمع آوری کرده اند کمک کند. .

Fournier گفت: “آنها همه دستور العمل هایی را که ما آزمایش کردیم دوست داشتند، بنابراین واقعاً سرگرم کننده بود. واقعاً خوب است که بدانید ما به طور جدی به هم نخورده بودیم.”

“اما آنها واقعاً گفتند که دستور پختی که ما انتخاب کردیم نزدیک‌ترین غذا به چیزی است که مادرشان در جوانی تهیه می‌کرد، بنابراین آنها واقعاً بسیار خوشحال بودند که ما توانستیم به این نتیجه برسیم. واقعاً این غذای راحتی بود که آنها به دنبال آن بودند. “

Fournier می گوید: مواد تشکیل دهنده در دستور العمل برنده شامل آرد، آب، جوش شیرین و روغن است.

“همین است. بنابراین ما فقط همه چیز را با هم مخلوط می کنیم و سپس، درست مانند پیتزا، می گذاریم تا دم بکشد. و سپس آن را در یک تابه قرار می دهیم. بنابراین بانوک یک نان تخت است، درست است، یک نان بزرگ نیست. بنابراین آن را پخش می کنیم. در تابه ای دوباره می گذاریم کمی ور بیاید و بعد در فر می پزیم.»

“واکنش مثبت” خانواده بیمار

دینا ماچس، یکی از چهار دختر جورج ماچس، می گوید که پدرش که 35 سال کارمند هیئت مدیره مدرسه کری بود، یک شوهر و پدر فوق العاده بود.

او گفت: “پدرم برای من همه چیز بود. او هر کاری می کرد تا (چیزی) به من در کودکی بدهد.”

مادرش در سال 2013 بر اثر سکته مغزی درگذشت و پدرش در سال 2018 به سرطان پروستات مبتلا شد. او تا اکتبر 2021 برای سرطان تحت درمان بود و تصمیم گرفت در خانه با خانواده خود بماند. او در ژانویه در سن 69 سالگی درگذشت.

دختر ماچس گفت: “او واقعا دلتنگ خوردن غذاهای سنتی در مونترال بود، مانند خرس، غاز، کاریبو یا ماهی.” او واقعاً عاشق ماهی بود.

خوردن غذاهای سنتی برای او مهم بود، به خصوص پس از اینکه مجبور شد در مدرسه مسکونی سنت فیلیپ در فورت جورج، کیو شرکت کند.

او همیشه مجبور بود حتی غذایی را که دوست نداشت بخورد. اگر گوش نمی‌داد یا نمی‌خورد خط‌کش به او ضربه می‌خورد. او به یاد می‌آورد که تقریباً هر روز سوپ نخود می‌خورد. او واقعاً دوست نداشت. سوپ نخود، گفت: دینا.

دینا گفت، این بخشی از چیزی است که شنیدن در مورد این آیتم منوی جدید در MUHC را بسیار خاص کرده است، “این واقعاً من را تحت تأثیر قرار داد.”

برویلت به خانواده ماچس گفت که جورج با به اشتراک گذاشتن اطلاعات با کارکنان بیمارستان، برای افراد زیادی تفاوت ایجاد کرد.

“این به لطف پدرت است که به اندازه کافی مهربان بود و به اندازه کافی اعتماد داشت و به ما اطلاع داد که چه اتفاقی دارد می افتد.”