من عاشق پرستاری در ICU قلب هستم. اما من نگرانم که خود سیستم صاف شود

این ستون اول شخص توسط هدر هابرلی که در کلگری زندگی می کند نوشته شده است. برای اطلاعات بیشتر در مورد داستان های اول شخص CBC، لطفاً به سؤالات متداول مراجعه کنید.

فیبریلاسیون بطنی – این یک ریتم قلبی است که با زندگی ناسازگار است. یکی که من خیلی باهاش ​​آشنا هستم.

من یک پرستار در بخش مراقبت های ویژه قلب هستم. دقایقی پیش، من احیای قلبی ریوی (CPR) را برای مرد مقابلم آغاز کردم، و اکنون تیم پر عملکرد من در اطراف بیمارمان می رقصند، باله ای از مهارت که تلاش می کند از نقشه مادر طبیعت سرپیچی کند.

کار در کنار این تیم باعث می شد احساس کنم بخشی از چیزی بزرگتر از خودم هستم.

تا حالا همین کافی بود.

اما در این دو سال اخیر، احساس می‌کردم که سیستم در اطراف من در حال فروپاشی است. سازوکارهای معمولی من برای مقابله با استرس هم همینطور بود – بنابراین در عوض می نشینم تا در مورد آن بنویسم.

این استعاره رقص توصیف مناسبی برای یک روز در پرستاری مراقبت های ویژه است. همیشه برازنده نیست

عرق در فضایی که ماسک N95 صورتم را نیشگون گرفته و شکمم درد می کند می سوزد. من CPR را ادامه می دهم و بیشتر وزن بدنم را پشت هر فشرده سازی قرار می دهم. حس آشنای شکستن دنده ها را زیر انگشتانم حس می کنم. من می ترسم، اما به نیروی کافی نیاز دارم تا قلب را فشرده کنم.

عجیب است، افکاری که در حین کار در ذهنم می چرخند. مثل اینکه مدتی بود که وقت یا انرژی برای ورزش نداشتم. این CPR (به طور بیمارگونه؟) به عنوان تمرین امروز من محسوب می شود.

در حالی که … 25، 26، 27 … مترونومی را برای قدم زدن بالرین هایمان فشرده می کنم، با صدای بلند می شمارم.

امیدوارم شخص دیگری به بیمارانی که من پرستار اصلی هستم نگاه کند. آنها به همان اندازه بیمار هستند، اما با کمبود کارکنان، به نظر می رسد زندگی یا مرگ به سیستم تریاژ ما تبدیل شده است.

در حین فشردگی، ذهن من به سمت انسان زیرم می رود.

من به اتاقش آمدم تا کیسه نوراپی نفرین او را عوض کنم و میزان تزریق داروهایش را تغییر دهم. او به خاطر آرامبخشی جواب نمی داد، اما به هر حال با او صحبت کردم.

سپس، همانطور که من لوله IV را سازماندهی کردم (مثل هر پرستار عصبی، قلب او به فیبریلاسیون بطنی در یک ضربان منفرد و زمان‌بندی نشده تغییر کرد.

من در حین درخواست کمک CPR را شروع کردم. زمانی که تیم را از پنجره اتاق انزوا تماشا می کردم، زمان کندتر شد و با پوشیدن تجهیزات محافظ شخصی به تعویق افتاد.

امیدوارم کسی برای درمان تنفسی پیج می‌کرد، اما امروز یک دسته از کارکنان جدید وجود داشت. آنها نشانه های غیرکلامی را که من معمولاً استفاده می کنم، درک نمی کنند. در حالی که منتظر بودم چندین بار زیر نقابم فحش دادم.

اگر فقط قلبش همان طور می تپید که من احساس می کردم – می تپید، مملو از آدرنالین بود… 27، 28، 29، 30… اکنون همکارانم کنار تخت با من بودند. ما به مانیتور نگاه کردیم – آسیستول، یا همانطور که تلویزیون فرهنگ پاپ نشان می دهد، خط صاف.

در یک بازی وحشتناک برچسب، یکی از همکاران مسئولیت را بر عهده گرفت تا از ادامه فشرده سازی با کیفیت بالا اطمینان حاصل کند. دوباره شمارش را شروع می کند.

در حالی که نفسم تازه می شود، نگاهی به عکس خانوادگی که به دیوار آویزان کرده بودیم انداختم. این مرد ماشین های قدیمی و جمع های خانوادگی را دوست داشت. دخترش مرتباً برای به‌روزرسانی تلفن می‌زند.

من پرستار اصلی این مرد نبودم. او را فراخواندند تا بیمار دیگری را تا MRI اسکورت کند. اگر این اتفاق نمی افتاد، آیا او زودتر متوجه پوست لطیف او، رنگ پریده و کاهش خروجی ادرارش می شد – این نشانه های کاهش قریب الوقوع؟

… 27، 28، 29، 30

من در سال 2007 در بخش مراقبت های بهداشتی به عنوان کمک پرستاری شروع به کار کردم و تحصیل کردم تا به عنوان یک پرستار مجاز عملی و بعداً یک پرستار ثبت نام شده شوم. کار با بیماران قلبی ناپایدار و داشتن این نوع دانش منحصربه‌فرد یک امتیاز به نظر می‌رسد و تپش قلب سالم آرامش‌بخش است. به علاوه، من در کنار افرادی کار می کنم که هنوز آنها را قهرمان می دانم.

اما ریتم قلب این مرد رو به بهبود نبود. سرپرست تیم ما سابقه بیمار خود را با صدای بلند مرور کرد و ایده‌هایی را درخواست کرد – استراتژی که پویایی تیم را افزایش می‌دهد و میزان مرگ و میر را کاهش می‌دهد. چرا به نظر می رسد این فقط در شرایط مرگ یا زندگی اتفاق می افتد؟

ترکیبی از آلارم های الکترونیکی ما را احاطه کرده است. این یک صدای مرده در پشت مغز من است.

هزاران دلار لوازم به ارزش اتاق را پر می کند، لکه های خون و مایعات بدن لباس چاپ دانه برف را که به پهلو پاره شده بود، لکه می کند.

اما آلارم های این بیمار نشان از بیهودگی دارد. در این روز، ما روح دیگری را به سوی زندگی پس از مرگ همراهی کردیم – در چیزی که ممکن است به نظر کمترین تلاش برای انجام این کار باشد.

در اعماق وجودم احساس بیهودگی می کنم که خوش بینی و پشتکارم را در هم می شکند. در ساعات بی خوابی، نگران کسی هستم که این من را تبدیل کرده است. آیا با رنج بیماران من منفعل شده ام؟

من یک مادر و همسر خسته هستم که اغلب ناراحتی های خود را از سر کار به خانه می آورد. اکنون من شیفت های کمتری را در این واحد انتخاب می کنم، زیرا گاهی اوقات شما نمی توانید آنقدر به من پول بدهید که احساس ناکافی کنم، مجوزم را به خطر بیندازید و استاندارد مراقبتی را که به آن عادت دارم به خطر بیندازید.

بیدار مانده ام و به راه حل هایی که نادیده گرفته می شوند و “چه می شود” در ساعت 2 بامداد فکر می کنم.

برخی از آن قهرمانانی که من در کنار آنها کار می کنم ناپدید شده اند – در مرخصی استرس زا، تغییر مسیر شغلی، به تحصیلات دانشگاهی یا لوازم آرایشی، در حالی که برخی برای پرستاری به کشورها و استان های دیگر رفته اند.

اگر می‌توانستم به دیدن چهره‌های آشنا به اندازه کافی تکیه کنم، قدم زدن در آن هرج و مرج نگران‌کننده یک بیمار در مشکل چندان دلهره‌آور نبود. من کارم را در مراقبت های ویژه متوقف کرده ام تا آدرنالین خودم را حفظ کنم. صبر می کنم، کمی از آی سی یو خارج می شوم و منتظر می مانم تا آلارم های سرم فروکش کنند.

---

گفتن داستانت

به عنوان بخشی از مشارکت مداوم ما با کتابخانه عمومی کلگری، CBC Calgary کارگاه‌های نویسندگی حضوری را برای حمایت از اعضای جامعه در گفتن داستان‌های خود راه‌اندازی می‌کند. اطلاعات بیشتر از این کارگاه را بخوانید، از کتابخانه مرکزی با مشارکت مرکز زنان کلگری خارج شوید.

برای کسب اطلاعات بیشتر، موضوعی را پیشنهاد دهید یا داوطلبانه یک سازمان اجتماعی برای کمک به میزبانی، به تهیه‌کننده CBC به Elise Stolte ایمیل بزنید یا به cbc.ca/tellingyourstory مراجعه کنید.