کارگران خط مقدم در جامعه بی خانمان های ادمونتون شاهد قطع عضو بیشتری هستند

یک پزشک اورژانس در میان کارگران خط مقدم است که پس از مشاهده قطع عضوهای بیشتر در جامعه بی خانمان های ادمونتون، خواستار فضای بیشتر سرپناه و جمع آوری اطلاعات است.

دکتر سندی دونگ که به مدت دو دهه در ادمونتون طبابت کرده است، می‌گوید که هرگز بیش از سال گذشته قطع عضو به دلیل سرمازدگی را ندیده است.

دونگ گفت: “اکثریت قریب به اتفاق به این دلیل بود که آنها بی خانه بودند و به مکان گرم دسترسی نداشتند.”

او گفت امیدوار است امسال شاهد تصمیمات بهتری باشیم “زیرا شرایطی داریم که نتیجه و آسیب قابل پیشگیری است.”

خدمات بهداشت آلبرتا در ایمیلی اعلام کرد که قطع عضو ناشی از سرمازدگی را ردیابی نمی کند و اطلاعات بیشتری در اختیار ندارد.

وزارت بهداشت نیز مرگ و میر یا علل مرگ را در میان ساکنان ادمونتونی بی خانمان ردیابی نمی کند.

دونگ گفت که برای درک بهتر دامنه این مشکل باید آمار رسمی از میزان مرگ و میر و قطع عضو در نظر گرفته شود.

دولت آلبرتا ماه گذشته اعلام کرد که 63 میلیون دلار اضافی را طی دو سال برای کاهش بی خانمانی در سراسر استان هزینه خواهد کرد.

از 450 پناهگاه اضافی با بودجه استانی، 260 نقطه در Hope Mission و Herb Jamieson Center در حال حاضر باز است.

انتظار می رود چهل فضای شبانه دیگر در 23 نوامبر در کلیسای لوتری ترینیتی دانه خردل افتتاح شود.

ماموریت امید در تلاش است تا حداقل 150 فضای دیگر را در یک مکان خارج از سایت در نزدیکی خیابان آرگیل و خیابان 77 تا اواسط دسامبر باز کند.

ائتلاف ادمونتون برای مسکن و بی خانمان ها می گوید که در حال حاضر حدود 2700 نفر از ساکنان ادمونتون بی خانمان هستند.

دونگ گفت که سرمایه گذاری در سرپناه و مسکن در مقایسه با مراقبت های حاد، درمان، جراحی ها و توانبخشی نسبتاً ارزان است.

افراد قطع عضو اغلب به بی خانمانی ترخیص می شوند، جایی که بهبودی و رفت و آمد حتی چالش برانگیزتر است و بسیاری دیگر نمی توانند کار کنند.

دونگ گفت: “اکنون آنها هیچ درآمدی ندارند و سپس دوباره به چرخه فقر بازگشته اند.”

“چهار دیوار و یک سقف”

جودیت گیل، رهبر بخش محلی گروه اطلاع رسانی Bear Clan Patrol، در حین توزیع تدارکات به گشت زنی های منظم خود، گفت که افراد بیشتری را می بیند که انگشتان دست و پاهای خود را به دلیل قرار گرفتن در معرض قرار گرفتن از دست داده اند.

گیل برخی از آن شرایط دلخراش را به یاد آورد: یک فرد قطع عضو دوقلو که در حال تلاش برای عبور از خیابان با ویلچر بود در توده برف گیر کرده بود. یک پناهنده بی خانمان که از جنگ در سومالی گریخت و تمام انگشتانش را در خیابان های ادمونتون از دست داد.

گیل گفت: «این یک حبس ابد است. “این یک حبس ابد است که نمی توانید دوباره با دستان خود کار کنید، نمی توانید شانه به شانه همسالان و جامعه راه بروید. این یک حبس ابد است و فقط با چهار دیوار و یک سقف می توان از آن به راحتی جلوگیری کرد.”

الیوت تانتی، یکی از مدیران ارشد خدمات اجتماعی خیابان بویل، گفت که جمع‌آوری داده‌ها نشان می‌دهد که آیا میزان قطع عضو افزایش یافته یا تعداد آنها افزایش یافته است زیرا افراد بیشتری بی خانمان را تجربه می‌کنند.

وی خاطرنشان کرد: در اوایل این بیماری همه‌گیر، به‌روزرسانی‌های روزانه ارائه می‌شد تا تصمیمات بهداشتی مناسب اتخاذ شود.

“پس چگونه به عنوان یک جامعه، به عنوان یک آژانس، چگونه به عنوان یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی، چگونه می توانیم در مورد سلامت عمومی تصمیمات موثری بگیریم، اگر اطلاعات موثری نداشته باشیم، چه مرگ و چه قطع عضو؟”