برای اینویت در شمال کبک، مراقبت های نزدیک به خانه می تواند سفرهای پزشکی پر استرس را کاهش دهد

اگر بیمار در نوناویک نیاز به مراقبت های پزشکی تخصصی داشته باشد، باید سوار هواپیما شود و بیش از 1400 کیلومتر تا مونترال سفر کند.

اما یک بیمارستان منطقه ای جدید پیشنهاد شده در Kuujjuaq، Quijuaq، می تواند به نگه داشتن برخی از بیماران در نزدیکی خانه کمک کند.

جنیفر مونیک واتکینز، مدیر اجرایی جدید هیئت منطقه ای بهداشت و خدمات اجتماعی نوناویک، که سال ها برای بیمارستانی بهتر فشار می آورد، گفت: “ما شایسته آن هستیم. ما به آن نیاز داریم.”

Nunavik، منطقه خودمختار شمال کبک، در حال حاضر توسط دو مرکز مراقبت های بهداشتی، یکی در هر ساحل – خلیج Ungava و خلیج هادسون، خدمات رسانی می شود.

بیمارستان ها کوچک و قدیمی هستند و فقط خدمات اولیه را ارائه می دهند. گاهی اوقات، متخصصان برای درمان بیماران با هواپیما فرستاده می شوند، اما در دسترس بودن آنها محدود است.

در نتیجه، هزاران بیمار که به مراقبت های پزشکی تخصصی نیاز دارند، راهی جز پرواز به جنوب ندارند.

این شامل همه افراد از مادران باردار با حاملگی های پرخطر و بیمارانی است که به درمان سرطان، دیالیز یا جراحی های پیچیده تر نیاز دارند. ده ها سال است که این گونه بوده است.

ناخوش بودن دور از خانه و دور از خانواده و دوستان استرس زا است.

Munick-Watkins گفت: “اول از همه، زبان اول آنها Inuktitut است، بنابراین این بدان معناست که آنها از قبل برای اطمینان از داشتن یک مترجم خوب استرس دارند.”

بسیاری از بیماران سالخورده هستند و نیاز به همراهی یک اسکورت دارند. به طور معمول، یکی از اعضای خانواده بزرگ با آنها سفر می کند، اما مخل است و می تواند باعث مشکلات مالی شود.

Municik-Watikins، یک اینوک که در Kuujjuaq بزرگ شده است، مشتاق است که بیمارستان در نهایت ساخته شود.

او می‌گوید: «از زمانی که دختر کوچک بودم، سال‌ها در مورد آن شنیده‌ام.

مزایای مراقبت محلی

سفر به مونترال برای مراقبت های پزشکی در میان ساکنان نوناویک رایج است.

به گفته وزارت بهداشت کبک، بیش از 5000 بیمار و تقریباً 2000 اسکورت از Nunavik در سال 2019-2020 به مونترال سفر کردند. (در سال اول همه‌گیری، این تعداد اندکی کاهش یافت.)

ریچارد باگل، یک لابرادور اینوک و استادیار دپارتمان پزشکی خانواده در دانشگاه مک گیل که در مورد اینویت تدریس می‌کند، گفت: «من فکر می‌کنم سؤالات زیادی در مورد مدل مراقبت بهداشتی که اساساً تحمیل شده است وجود دارد. سلامتی.

هر سال، حمل و نقل پزشکی بین نوناویک و مونترال ده ها میلیون دلار هزینه برای استان دارد.

در حالی که بیماران بهبود می یابند یا تحت درمان قرار می گیرند، در اولیویک، خانه استراحتی که در سال 2016 در نزدیکی فرودگاه افتتاح شد، می مانند.

اما گذار به زندگی در مونترال، هرچند به طور موقت، می تواند برای برخی از ساکنان نوناویک دردسرساز باشد.

یک تحقیق توسط CBC News مشکلاتی را در نحوه مدیریت این مرکز مشاهده کردند و بیماران بارها از تمیزی، غذا و درمان این مرکز شکایت داشتند.

باگل گفت: «آنچه ما در مورد آن صحبت می‌کنیم مسکن موقت است که می‌تواند برای چند هفته، حتی ماه‌ها برای برخی افراد بیمار یا مجروح ادامه یابد. احتمالاً منصفانه است که بگوییم تقریباً بدون استثنا، هیچ‌کس واقعاً نمی‌خواهد در آن مکان باشد.»

اگرچه بیمارستان جدید تمام وسایل حمل و نقل پزشکی را حذف نمی کند، دسترسی بهتر به مراقبت های پزشکی در شمال می تواند تعداد سفرها را کاهش دهد – و کیفیت مراقبت را بهبود بخشد.

باگل گفت: “اگر مراقبت در جامعه شما یا حداقل در منطقه شما ارائه می شود، پس احتمال اینکه این مراقبت از نظر فرهنگی برای اینویت ایمن باشد، بهتر است.”

مردم بدشان نمی‌آید که از یک جامعه کوچک‌تر به Kuujjuaq یا Puvirnituq بروند، آنقدر که ممکن است به مونترال بدشان بیاید.»

ساختن آن، سپس پرسنل آن

جزئیات خدماتی که در بیمارستان منطقه ای جدید ارائه می شود هنوز در دست بررسی است. هیئت سلامت نونویک و وزارت بهداشت در مرحله برنامه ریزی هستند.

ماری کلود لاکاس، سخنگوی وزارت بهداشت، گفت: از زمانی که استان 462 میلیون دلار در سال 2018-2019 برای این پروژه اختصاص داده است، هزینه های ساخت و ساز به طور چشمگیری افزایش یافته است، بنابراین صورت حساب نهایی ممکن است بسیار بیشتر باشد.

لاکاس گفت: پس از تکمیل طرح بالینی، مکان دقیق مشخص خواهد شد و جدول زمانی و بودجه نهایی خواهد شد.

ساخت بیمارستان اولین مانع است. Munick-Watkins گفت که یافتن افرادی برای کارکنان آن چالش دیگری خواهد بود.

Nunavik در حال حاضر با کمبود شدید پزشک و پرستار دست و پنجه نرم می کند، به ویژه در سمت خلیج هادسون منطقه.

Munick-Watkins گفت: “ما بیمارستان ها یا CLSC ها را نمی بندیم. ما فقط مطمئن می شویم که خدمات هنوز وجود دارد، اما گاهی اوقات فقط زمانی که شرایط اضطراری رخ می دهد.”

کریستوفر فلچر، استاد بخش پزشکی اجتماعی و پیشگیرانه در دانشگاه لاوال، گفت: با توجه به چالش‌های کار، دولت عاقلانه است که در برنامه‌هایی سرمایه‌گذاری کند که متخصصان بهداشتی از جمعیت اینویت را آموزش دهد.

فلچر قبلاً در برنامه پزشکی بر اولین ملل و دانشجویان Inuit نظارت می کرد و فکر می کرد موفقیتی که در جذب دانشجویان بومی به دست آورد می تواند در سایر رشته ها به ویژه پرستاری نیز تکرار شود.

فلچر گفت تحقیقات نشان می‌دهد که بیماران زمانی که ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی و بیمار پیشینه و زبان یکسانی داشته باشند، نتایج بهتری خواهند داشت.

Munick-Watkins گفت که دستمزد برابر برای کار برابر می تواند نقطه شروع خوبی برای جذب بیشتر اینویت ها به حرفه بهداشت باشد.

در حال حاضر، کارمندان Inuit در شبکه بهداشتی Nunavik کمتر از کارمندانی که از جنوب استخدام می شوند، حقوق دریافت می کنند.

شرایط کار نیز نابرابر است، زیرا کسانی که اهل جنوب هستند کمک هزینه مسکن و مزایای دیگر دریافت می کنند.

او گفت که هر دو مرکز صحی سندیکایی هستند و قراردادهای جمعی دارند.

او گفت: «ما باید بفهمیم که چگونه می‌خواهیم این را در هفته‌ها و ماه‌های آینده به پایان برسانیم.»