مطالعه تأثیر متقابل بین خواب، درد مزمن و تحریک نخاع را آشکار می کند

درد مزمن اغلب ناتوان کننده یکی از شایع ترین دلایلی است که افراد به دنبال کمک پزشکی هستند. حدود 65 میلیون بزرگسال در ایالات متحده تحت تأثیر درد مزمن هستند. بین 67 تا 88 درصد آنها نیز از اختلالات خواب رنج می برند، از جمله بیداری های شبانه طولانی تر و مکرر و کیفیت خواب ضعیف تر. علاوه بر این، اختلالات خواب نیز ممکن است با کمک به ایجاد چاقی، دیابت شیرین و افسردگی، درد را تشدید کند.

از آنجایی که تصور می شود درد مزمن و خواب با هم مرتبط هستند، درمان یکی می تواند برای دیگری مفید باشد. یکی از این درمان‌ها، تحریک نخاع است که شواهد فزاینده‌ای نشان می‌دهد که جنبه‌های خواب را بهبود می‌بخشد و در درمان بسیاری از شرایط درد مزمن مؤثر است. این درمان شامل یک محرک نخاعی قابل کاشت است که سطوح پایین الکتریسیته را مستقیماً به نخاع می فرستد تا درد را تسکین دهد. با این حال، تاثیر آن بر زندگی بیماران هنوز مشخص نشده است.

محققان کالج پزشکی اشمیت دانشگاه آتلانتیک فلوریدا با همکاری مرکز پزشکی آلبانی مطالعه ای را برای درک بهتر تاثیر تحریک نخاع بر درد مزمن و خواب انجام دادند.

برای این مطالعه، شرکت‌کنندگان مجموعه‌ای از معیارهای پیامد تایید شده مربوط به خواب، درد، وضعیت عملکردی و کیفیت کلی زندگی را در دوره‌های زمانی مختلف در طول مطالعه تکمیل کردند. این بررسی ها قبل از عمل و شش ماه یا یک سال بعد از عمل انجام شد. همچنین از شرکت کنندگان در مورد رضایت آنها از روش تحریک نخاع و اینکه آیا مجدداً این جراحی را انجام خواهند داد، سؤال شد.

محققان رابطه بین اندازه‌گیری‌های پیامد درد را با استفاده از شاخص شدت بی‌خوابی، یک ابزار غربالگری بالینی که شدت مولفه‌های بی‌خوابی در شب و روز را ارزیابی می‌کند، بررسی کردند. با این ابزار، آنها تفاوت حداقل بالینی مهم را ایجاد کردند – کوچکترین تغییر قابل توجهی که بیمار از نظر بالینی مهم درک می کند و می تواند نشان دهنده تغییر در مدیریت آنها باشد. تفاوت مهم بالینی حداقل در ارزیابی درمان‌های جدیدتر مفید است، زیرا این درمان‌ها دارای گروه کوچک‌تری هستند که با آن می‌توان از نظر اهمیت آماری مقایسه کرد.

این مطالعه که در مجله منتشر شده است جراحی مغز و اعصاب استریوتاکتیک و عملکردی، با موفقیت محدوده های تفاوت مهم بالینی حداقلی را برای اندازه گیری پیامد شاخص شدت بی خوابی برای کمک به سنجش بهبود بی خوابی پس از تحریک نخاع ایجاد کرد.

نتایج نشان داد که شاخص شدت بی خوابی 30 درصد یا بیشتر در 39.1 درصد از شرکت کنندگان بهبود یافته و مقیاس خواب آلودگی Epworth 30 درصد یا بیشتر در 28.1 درصد از شرکت کنندگان. مقادیر حداقل تفاوت مهم بالینی 2.4 تا 2.6 با بهبود ناتوانی و افسردگی در شرکت کنندگان مرتبط بود. این مطالعه ارتباطی با خواب و درد و افسردگی نشان داد، اما هیچ ارتباطی بین خواب و موفقیت در تحریک نخاع وجود نداشت.

جولی پیلیتسیس، MD، Ph.D.، نویسنده ارشد و رئیس دانشکده پزشکی FAU اشمیت، گفت: مکانیسم های فیزیولوژیکی درد و خواب پیچیده است و رابطه بین این دو به خوبی درک نشده است. . با تشخیص تلاقی اختلالات خواب و درد مزمن، برنامه‌های درمانی می‌توانند تمرکز بیشتری داشته باشند و بنابراین می‌توانند منجر به بهبود چشمگیر در سلامت کلی، فراتر از بهبود خواب یا درد به تنهایی شوند.»

موفقیت تحریک نخاع با تغییر بین نمرات قبل از عمل و نمرات بین 6 تا 12 ماه بعد از عمل اندازه گیری شد. شاخص شدت بی‌خوابی هفت سوال برای ارزیابی سطح بی‌خوابی یک فرد می‌پرسد که نمرات بالاتر نشان‌دهنده افزایش اختلال خواب شبانه است.

مقیاس خواب‌آلودگی Epworth، میزان خواب‌آلودگی روزانه را بر اساس احتمال چرت زدن بیمار در طول هشت فعالیت روزانه، با نمرات بالاتر نشان‌دهنده افزایش خواب‌آلودگی در طول روز است. برای تعیین اینکه کدام بیماران خواب بهتری داشتند، محققان به بهبود شاخص شدت بی خوابی یا مقیاس خواب آلودگی Epworth 30 درصد یا بیشتر پرداختند.

پیلیتسیس، که همچنین یکی از اعضای مؤسسه مغز FAU Stiles-Nicholson است، گفت: “مطالعه ما شامل شرایط خواب مربوطه در تجزیه و تحلیل ما است، زیرا تأثیر متقابل بین خواب و درد مزمن در بیماران تحت تحریک نخاع مهم است.”

“از آنجایی که مطالعات بیشتری بر روی آستانه‌های تفاوت مهم بالینی حداقل انجام می‌شود، ارزیابی پاسخ بالینی به تحریک نخاع بهبود می‌یابد. به این ترتیب، ما می‌توانیم درک بهتری از نوع بیمار به دست آوریم که احتمالاً از این درمان سود می‌برد.”