اندازه دو ناحیه مغز ممکن است اثربخشی رفتار درمانی روانشناختی را در کودکان مبتلا به OCD پیش بینی کند

بر اساس مطالعه‌ای که توسط تیم‌هایی از دانشگاه بارسلونا، مؤسسه تحقیقات زیست‌پزشکی Bellvitge (IDIBELL)، Bellvitge انجام شد، اندازه دو ساختار مغز با پاسخ به درمان روان‌شناختی شناختی-رفتاری در کودکان مبتلا به اختلال وسواس فکری (OCD) مرتبط است. بیمارستان دانشگاه و مرکز تحقیقات زیست پزشکی شبکه بهداشت روان (CIBERSAM). این مطالعه در نشریه منتشر شده است مجله آکادمی روانپزشکی کودک و نوجوان آمریکا.

آنالیز تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) از مغز 168 کودک و نوجوان از مراکزی در سراسر جهان نشان داد که افرادی که دو ناحیه قشر جلوی مغز بزرگ‌تر از حد معمول داشتند، پس از مداخله با رفتار درمانی، کاهش بیشتری در علائم وسواس اجباری نشان دادند.

نتایج به‌دست‌آمده می‌تواند به این معنا باشد که آن دسته از بیمارانی که در این ساختارهای پیش‌پیشانی رشد یافته‌تر هستند – که مربوط به پاسخ به اضطراب است – ممکن است بیشتر بتوانند از استراتژی‌های تنظیم هیجانی ارائه‌شده توسط رفتار درمانی استفاده کنند.

کارلز سوریانو، استاد دانشکده روانشناسی، محقق اصلی IDIBELL و عضو CIBERSAM، نشان می دهد که “شناسایی این ساختارها می تواند یک پیشرفت بزرگ در مدیریت بالینی کودکان مبتلا به OCD باشد. اگرچه رفتار درمانی بیش از 60 اثربخشی دارد. ٪، ما هنوز چیز زیادی در مورد مکانیسم های عمل نمی دانیم. این ما را از پیش بینی اینکه کدام بیماران ممکن است سود ببرند، اجتناب می کند، اجتناب از فرآیندهای پرهزینه آزمون و خطا یا اصلاح عوامل مسئول شکست درمان جلوگیری می کند.

در همین مطالعه، تعداد زیادی از بزرگسالان نیز مورد مطالعه قرار گرفتند، اما هیچ ارتباطی بین ساختارهای مغز و اثربخشی درمان مشاهده نشد. بنابراین، اگرچه رفتار درمانی به همان اندازه مؤثر است، اما نتایج نشان می دهد که مکانیسم های عمل این مداخله ممکن است با مکانیسم های کودکان متفاوت باشد.

درمان شناختی- رفتاری در اختلال وسواس فکری جبری

اختلال وسواس فکری اجباری معمولاً در کودکان به صورت اضطراب در مورد موقعیت هایی که ناراحت کننده یا غیرقابل کنترل تلقی می شوند ظاهر می شود. این امر منجر به این می‌شود که مثلاً چیزها را به روشی خاص مرتب کنیم، کلمات یا رفتارها را چند بار تکرار کنیم یا به طور مکرر اطمینان حاصل کنیم که عملی مانند خاموش کردن چراغ با موفقیت انجام شده است.

این علائم در رشد طبیعی خانواده، فعالیت های اجتماعی و تحصیلی این کودکان اختلال ایجاد می کند و به طور قابل توجهی بر رفاه آنها و خانواده آنها تأثیر می گذارد.

درمان انتخابی برای این موارد، درمان شناختی-رفتاری است، نوعی مداخله روان‌شناختی مبتنی بر قرار دادن بیمار، به شیوه‌ای کنترل‌شده، با موقعیت‌هایی که باعث ایجاد اضطراب می‌شود و اجازه می‌دهد این اضطراب از بین برود. علاوه بر این، برای دستیابی به این عادی سازی اضطراب در هنگام مواجهه با موقعیت های ترسناک، اغلب از استراتژی های تعدیل شناختی یا فکری استفاده می شود.