داروهای ضد افسردگی ممکن است برای کمک به افراد در توقف مصرف کوکائین در حین درمان اختلال مصرف مواد افیونی کلیدی باشد

برای برخی از افرادی که متادون را برای درمان اختلال مصرف مواد افیونی (OUD) دریافت می کنند، استفاده همزمان از مواد افیونی و محرک هایی مانند کوکائین یک مسئله است. اکنون، یک مطالعه جدید به رهبری محققان پزشکی جانز هاپکینز نشان داد که بوپروپیون، یک داروی ضد افسردگی که برای ترک سیگار نیز استفاده می‌شود، ممکن است به افراد در درمان OUD کمک کند مصرف کوکائین را متوقف کنند.

نتایج این مطالعه در 15 مارس منتشر شد شبکه JAMA باز است.

برای این مطالعه تصادفی دوسوکور، محققان از یک طرح درمان تطبیقی ​​استفاده کردند، به این معنی که تغییراتی را در کارآزمایی و روش‌های آماری آن مجاز می‌دانست. بین مارس 2015 و سپتامبر 2019، 80 شرکت‌کننده بزرگسال که متادون برای OUD دریافت می‌کردند، انتخاب شدند. شرکت کنندگان حداقل یک بار در 30 روز قبل از ورود به مطالعه، مصرف کوکائین را خودشان گزارش دادند. میانگین سنی آنها 48 سال و اکثراً مرد (66 درصد) بودند.

40 شرکت‌کننده برای دریافت بوپروپیون (تا 300 میلی‌گرم دو بار در روز، خوراکی) تصادفی شدند در حالی که 40 نفر دیگر دارونما دریافت کردند. شرکت کنندگان سه بار در هفته به مدت 30 هفته معاینه شدند. نمونه‌های ادرار و داده‌های مربوط به مصرف کوکائین خود گزارش‌شده در طول هر بازدید جمع‌آوری شد. آزمودنی‌ها برای ارائه نمونه‌های ادرار منفی کوکائین در طول 26 هفته اول مطالعه، انگیزه پولی دریافت کردند. مشوق های پولی از 50 سنت به ازای هر نمونه ادرار منفی شروع شد و در طول مطالعه به طور تصاعدی افزایش یافت. برای نمونه های مثبت چیزی به دست نیامد.

کلی دان، دکترای MBA، استاد روانپزشکی و علوم رفتاری در می گوید: «مصرف کوکائین چیزی است که بیماران ما که متادون دریافت می کنند، گزارش می دهند که خواهان کمک هستند، و تاکنون، درمان های بسیار کمی در کمک به ترک مصرف کوکائین موفق بوده است. دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز ارائه انگیزه پولی یکی از موثرترین راهکارهای درمانی برای اختلال مصرف کوکائین است.

نکته مهم این است که نوع مشوق هایی که شرکت کنندگان دریافت کردند بر اساس پاسخ درمانی آنها در شش هفته اول مطالعه متفاوت بود. افرادی که مصرف کوکائین را در شش هفته اول متوقف کردند، مشوق هایی برای جلوگیری از عود دریافت کردند، در حالی که افرادی که مصرف کوکائین را متوقف نکردند، مشوق های بیشتری برای ترویج پرهیز دریافت کردند. پس از این دوره، شرکت کنندگان قرار گرفتند که دارو یا دارونما را برای بقیه مطالعه دریافت کنند. برای تعیین اینکه آیا ترکیب دارو و درمان تشویقی مؤثر بوده است، این مطالعه افراد دریافت کننده دارو یا دارونما را به طور کلی و سپس دوباره در دو گروه مشوق مقایسه کرد.

این مطالعه تأثیر بوپروپیون در مقابل دارونما را به طور کلی پیدا نکرد. با این حال، در میان شرکت‌کنندگانی که مشوق‌های پولی برای کمک به ترک مصرف کوکائین به‌دست آورده بودند، احتمال بیشتری داشت که در پایان مطالعه (67%) در مقایسه با کسانی که مشوق‌های پرهیز با دارونما (30%) از کوکائین استفاده می‌کردند، بوپروپیون مصرف نمی‌کردند. ). در مقابل، افرادی که مشوق های طراحی شده برای جلوگیری از عود را دریافت کردند، هیچ سود اضافی از دریافت بوپروپیون در مقابل دارونما نداشتند.

دان می‌گوید: «جفت کردن بوپروپیون برای جلوگیری از مصرف کوکائین پس از قطع مشوق‌های پولی ممکن است یک استراتژی درمانی امیدوارکننده باشد». “مطالعه ما نشان داد که بوپروپیون می تواند برای زیر گروهی از افراد مبتلا به OUD کار کند، و اینکه آیا آنها در ابتدا به درمان پاسخ می دهند یا نه، تعیین کننده معنی داری در مورد شدت درمانی است که ممکن است در آینده به آن نیاز داشته باشند.”

محققان می گویند برای ارزیابی پیامدهای بلندمدت این بیماران و بررسی میزان بازگشت مجدد آنها به مصرف کوکائین به مطالعات بیشتری نیاز است.

دان می‌گوید: «ما می‌خواهیم بدانیم چه مدت زمانی که افراد باید در معرض دارو قرار گیرند تا اثرات پرهیز طولانی‌تر باقی بماند.»