مطالعه نشان می دهد که نوزادان نارس به دردهای مکرر عادت نمی کنند

مطالعه‌ای که توسط محققان UCL (دانشگاه کالج لندن) انجام شد، نشان می‌دهد که نوزادان نارس به درد مکرر عادت نمی‌کنند، همانطور که نوزادان ترم، کودکان و بزرگسالان به درد عادت می‌کنند.

نویسندگان جدید زیست شناسی کنونی در این مقاله آمده است که اگر نوزادان نارس هنوز مکانیسمی را ایجاد نکرده باشند که افراد را قادر می سازد تا به دردهای متوسط ​​عادت کنند، اقدامات پزشکی در چند هفته اول زندگی آنها می تواند به طور بالقوه بر رشد آنها تأثیر بگذارد.

دکتر لورنزو فابریزی (UCL Neuroscience, Physiology & Pharmacology)، نویسنده اصلی این مقاله گفت: «راهی که ما می‌توانیم به چیزها عادت کنیم، ساده‌ترین مثال از انعطاف‌پذیری رفتاری و مغزی است، و بخشی اساسی از حافظه و یادگیری است. عادت کردن به درد مهم است زیرا ما را قادر می سازد تا با عدم واکنش بیش از حد به دردی که اجتناب ناپذیر است یا تهدید کننده زندگی نیست، منابع فیزیکی، عاطفی و شناختی را حفظ کنیم.

یافته‌های ما نشان می‌دهد که توانایی عادت کردن به دردهای مکرر ممکن است در سه ماهه سوم بارداری ایجاد شود، به طوری که نوزادانی که نارس به دنیا می‌آیند هنوز این توانایی را که نوزادان ترم از بدو تولد دارند، ایجاد نکرده‌اند.

این مطالعه شامل 20 نوزاد در بیمارستان های دانشگاه کالج لندن (UCLH) بود. نیمی از آنها نارس بودند (و در حالی که هنوز کمتر از 35 هفته سن حاملگی داشتند مورد آزمایش قرار گرفتند)، در حالی که نیمی دیگر در ترم کامل (هفت نوزاد) یا نارس متولد شدند اما در سن ترم (سه نوزاد) آزمایش شدند. دو گروه از نظر سن واقعی پس از زایمان قابل مقایسه بودند، زیرا نوزادان نارس دارای میانگین سنی 14 روز بودند، در مقایسه با 10 روز در گروه ترم (یا سن ترم).

محققان پاسخ‌های نوزادان را به یک لانس پاشنه دردناک اما از نظر بالینی مورد نیاز (آزمایش خون) اندازه‌گیری می‌کردند، که دو بار (با فاصله سه تا ۱۸ دقیقه) برای هر نوزاد انجام شد (گاهی برای جمع‌آوری خون کافی دو لنج لازم است؛ این مورد نیازی نیست. برای اکثر نوزادان، بنابراین فقط آنهایی که به لنس دوم نیاز داشتند در مطالعه گنجانده شدند).

لنج پاشنه می تواند پاسخ های درد قابل توجهی را در نوزادان ایجاد کند، اما قبلاً مشخص نبود که آیا این درد در لنج های مکرر کاهش می یابد یا خیر. برای درک این موضوع، محققان فعالیت مغز نوزادان را با الکترودهای EEG (الکتروانسفالوگرافی) که روی پوست سر قرار داده شده بود، و ضربان قلب آنها را با استفاده از ECG (الکتروکاردیوگرافی) ثبت کردند، در حالی که حالات چهره و رفلکس‌های آنها را در بیرون کشیدن پا تحت نظر داشتند.

محققان دریافتند که فعالیت مغز بلافاصله پس از ضربه پاشنه دوم در مقایسه با اولی قوی نبود که نشان دهنده واکنش عادتی است، اما این فقط برای نوزادان ترم صدق می کند. آنها الگوی مشابهی را برای ضربان قلب و حالات چهره پیدا کردند، زیرا نوزادان نارس به همان شدت به هر دو لنگه پاشنه واکنش نشان می‌دهند، در حالی که نوزادان ترم به نظر به درد عادت کرده‌اند.

این تیم می‌گوید این واکنش عادت‌سازی ممکن است به دلیل پیش‌بینی درد قریب‌الوقوع توسط نوزادان ترم هنگام دریافت لانس دوم پاشنه باشد، بنابراین واکنش آن‌ها کمتر مشخص می‌شود، یا ممکن است به‌علاوه یا به‌علاوه به دلیل تعدیل پاسخ‌های بقای بازتابی توسط مغزشان باشد. .

آنها می افزایند که عادت به درد ممکن است از نوزادان ترم، اما نه از نوزادان نارس، از پیامدهای بالقوه برای رشد آنها محافظت کند.

نویسنده اول، دکتر محمد روپاوالا (عصب شناسی، فیزیولوژی و فارماکولوژی UCL) گفت: «در حالی که روش های بالینی ناخوشایند و دردناک برای بسیاری از نوزادان جوان ضروری است، این پتانسیل وجود دارد که بر رشد آنها تأثیر بگذارد، مانند تغییر درک درد، یا کاهش بالقوه خاکستری. ماده یا ماده سفید مختل شده در مغز.”

دکتر جودیت میک، مشاور نوزادان در UCLH، یکی از نویسندگان این مقاله، گفت: “این کار آگاهی را در مورد آسیب پذیری اضافی نوزادان نارس در برابر درد افزایش می دهد. پزشکان باید تمام تلاش خود را برای محافظت از آنها در برابر تجارب مکرر دردناک انجام دهند. این باید به عنوان یک مشکل در نظر گرفته شود. جزء ضروری مراقبت از نوزادان مغز محور.”

توجه: سن حاملگی به هفته هایی گفته می شود که از شروع آخرین سیکل قاعدگی مادر می گذرد. 10 نوزادی که در این مطالعه به‌عنوان نارس طبقه‌بندی شدند، میانگین سن حاملگی 31 هفته داشتند، بنابراین آنها هنوز در مراحل رشدی بودند که به‌طور معمول در دوران بارداری طی می‌شدند.