کارآزمایی نشان می‌دهد که دو داروی تحقیقاتی برای درمان COVID-19 شدید بی‌اثر هستند

علیرغم موفقیت واکسن‌ها برای پیشگیری از کووید-۱۹ و داروهایی برای درمان این بیماری، نتایج برای بیماران شدیداً بیمار بستری شده در بیمارستان ضعیف است. شناسایی درمان‌های جدید برای کووید-19 شدید همچنان اولویت بالایی دارد و مرکز پزشکی دانشگاه وندربیلت در آن نقشی پیشرو دارد.

مطالعه ای که در 11 آوریل در مجله انجمن پزشکی آمریکا (JAMA) دو دارویی را که بر روی سیستم رنین-آنژیوتانسین (RAS) اثر می‌گذارند، به‌عنوان درمان‌های بالقوه برای COVID-19 شدید ارزیابی کرد. سندرم حاد تنفسی کرونا 2 (SARS-CoV-2)، ویروسی که باعث COVID-19 می شود، از طریق اتصال پروتئین اسپایک خود به آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین انسانی 2 (ACE2) وارد سلول های ریوی و میوکارد می شود. ACE2 یک آنزیم حیاتی است که فشار خون و جریان خون را به اندام های مختلف از جمله ریه ها، قلب و کلیه ها کنترل می کند.

یک فرضیه غالب از اوایل همه‌گیری COVID-19 این است که اتصال ویروسی به ACE2 از تبدیل آنژیوتانسین II (ANG II) به آنژیوتانسین 1-7 (ANG 1-7) جلوگیری می‌کند و در نتیجه باعث عدم تعادل پاتولوژیک در RAS می‌شود و به نفع مسیر ANG II، باعث التهاب، انقباض عروق خونی و ترومبوز (لخته شدن خون) می شود. بنابراین، این تغییرات RAS ممکن است در ایجاد اثرات بالینی شدید در ریه ها و سایر اندام ها نقش اساسی داشته باشد.

VUMC دو کارآزمایی بالینی تصادفی چند مرکزی کور و کنترل شده با دارونما را انجام داد که دو داروی تحقیقاتی را با هدف تنظیم RAS در طول عفونت SARS-CoV-2 ارزیابی کردند. این دو عامل به روش های مختلف برای متعادل کردن نسبت Ang II به ANG (1-7) کار می کنند. TRV-027 یک لیگاند بایاس است که روی گیرنده آنژیوتانسین II عمل می کند، در حالی که TXA-127 آنژیوتانسین مصنوعی است (1-7).

کارآزمایی‌ها نشان داد که هیچ یک از داروها برای درمان شدید COVID-19 مؤثر نبودند.

وسلی، نویسنده اول این مطالعه گفت: «یافته‌های این کارآزمایی‌ها نشان می‌دهد که دادن داروهایی که برای تعدیل RAS طراحی شده‌اند به‌گونه‌ای که به نظر می‌رسد برای خنثی کردن آسیب‌های ناشی از این ویروس طراحی شده‌اند، در بیماران بسیار بیمار مبتلا به کووید-19 مفید نیستند.» Self، MD، MPH، دانشیار و معاون گروه فوریت‌های پزشکی، معاون ارشد تحقیقات بالینی و معاون رئیس موسسه تحقیقات بالینی و ترجمه Vanderbilt.

“این نتایج ناامید کننده هستند، زیرا ما داروهای جدیدی را برای بیماران مبتلا به کووید-19 شناسایی نکردیم. اما آنها همچنین مهم هستند زیرا اکنون می‌دانیم که دادن این داروها، که از منظر مکانیکی بسیار منطقی به نظر می‌رسد، نباید انجام شود. ” او گفت.

شان پی کالینز، MD، MSci، پروفسور اورژانس، رئیس مطالعه و کارشناس ارشد مقاله گفت: «ما فرض کردیم افزایش سطح ANG II ممکن است مسئول برخی از تغییرات بدن انسان به دلیل عفونت COVID-19 باشد. نویسنده.

“اگر ANG II بیش از حد باشد، رگ های خونی در ریه ها شروع به منقبض شدن می کنند و در نتیجه جریان خون کافی به ریه ها نمی رسد. این می تواند منجر به لخته های خون کوچک در ریه ها شود که منجر به التهاب می شود. ما می دانیم که ANG II این کار را انجام می دهد و آن را انجام می دهد. بیماران COVID-19 برخی از آن ناهنجاری ها را بیان می کنند. بنابراین، تفکر منطقی این است که ANG II بیش از حد در COVID-19 وجود دارد، و ما باید با این سطوح مقابله کنیم. با این حال، نتایج این دو کارآزمایی این ایده را تایید نمی کند.” او گفت.

متیو اس. شاتول، دکترای آمار و دانشیار آمار زیستی این مطالعه، گفت: «اکنون خیلی بهتر می‌دانیم که این راه‌حل‌های ساده در این مسیر مؤثر واقع نمی‌شوند». ما اکنون بر درک اینکه چرا نتایجی را که در این آزمایش‌ها مشاهده کرده‌ایم دیدیم، تمرکز می‌کنیم.»

خود گفت که خون جمع‌آوری‌شده از بیماران شرکت‌کننده در کارآزمایی اکنون برای اندازه‌گیری پروتئین‌ها برای درک بیشتر در مورد این فرآیند تجزیه و تحلیل خواهد شد.

ایو روزنبرگ، MD، MPH، رئیس شعبه آتروترومبوز و بیماری عروق کرونری، واقع در این بخش، گفت: «کارآزمایی بافت میزبان ACTIV-4 برای ارزیابی سریع درمان‌هایی که به طور بالقوه می‌توانند پاسخ بدن به عفونت را تغییر داده و از بهبودی حمایت کنند، ایجاد شد. بخش علوم قلب و عروق در موسسه ملی قلب، ریه و خون (NHLBI). “در حالی که این دو دارو موثر نبودند، ما به یک سوال اساسی پاسخ دادیم و امیدواریم که عامل دیگری که در بافت میزبان ACTIV-4 مورد مطالعه قرار گرفته باشد، مفید باشد.”