نانوداروی هدفمند ضایعات عروقی را کاهش می دهد و می تواند به جلوگیری از تنگی کمک کند

بیماری های عروقی مانند تصلب شرایین می تواند منجر به عوارض جدی مانند حمله قلبی یا سکته شود. اما بسیاری از درمان های این بیماری ها به جای ترمیم رگ های خونی آسیب دیده، عوامل خطر سیستمیک مانند کاهش فشار خون و کلسترول را هدف قرار می دهند.

یک درمان هدفمند نانودارویی جدید که در دانشگاه شیکاگو توسعه یافته است، نویدبخش کاهش ضایعات عروقی ناشی از تصلب شرایین در مدل موش است.

این تحقیق که با همکاری متیو تیرل، رئیس دانشکده مهندسی مولکولی پریتزکر و پروفسور یون فانگ در بخش علوم زیستی انجام شد، در نهایت می تواند به درمان های بهتری برای انسان هایی که از عوارض بیماری های عروقی رنج می برند، منجر شود.

نتایج در نشریه منتشر شد مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم.

تیرل گفت: «ما واقعاً مشتاق این فناوری هستیم. این دارو مستقیماً محل التهاب را هدف قرار می‌دهد و می‌تواند پیامدهایی در انواع اختلالات عروقی داشته باشد.»

رساندن دارو به طور مستقیم به سلول های ملتهب

در بیماری های عروقی مانند تصلب شرایین، دیواره های شریان ضخیم و سفت می شوند و جریان خون را مختل می کنند. این منجر به تجمع پلاک می شود که در نهایت می تواند منجر به مسدود شدن شریان ها شود.

مطالعات microRNA-92a (miR-92a) را با اختلال عملکرد سلول‌های اندوتلیال که داخل رگ‌های خونی را پوشانده‌اند مرتبط می‌دانند، به این معنی که miR-92a یک نشانگر زیستی بیماری در نظر گرفته می‌شود.

در حالی که درمان با مهارکننده miR-92a وجود دارد (و بر روی حیوانات و انسان‌ها آزمایش شده است)، هنوز نمی‌توان آن را مستقیماً به محل رگ‌های خونی رساند و بنابراین به اندازه‌ای که می‌توانست مؤثر نیست. چندین سال پیش، تیرل و نیش نانوذره ای – یک میسل کمپلکس پلی الکترولیت – ساختند تا مهارکننده را مستقیماً به سلول های رگ های خونی ملتهب برساند.

این نانوذره از یک پپتید برای هدف قرار دادن مولکول چسبنده سلول عروقی 1 (VCAM-1) استفاده می کند که در سطوح بالایی در سلول های اندوتلیال ملتهب یافت می شود اما در سلول های سالم کم باقی می ماند. هنگامی که پپتید مولکول را پیدا کرد، مهارکننده miR-92a را مستقیماً به سلول های آسیب دیده می رساند.

ابزاری جدید برای بهبود نتیجه درج استنت

این تیم نانودارو را در مدل موش آزمایش کرده و دریافته اند که اندازه ضایعات عروقی را کاهش می دهد. آنها همچنین دریافتند که این درمان، تنگی، بازسازی بافت عروقی را که باعث بسته شدن آن می‌شود، مهار می‌کند.

تیرل گفت: «این بدان معناست که این نانوذره می‌تواند در طول درمان‌هایی مانند آنژیوپلاستی یا قرار دادن استنت، بهبود نتایج این روش‌ها و کاهش احتمال تنگی استفاده شود.» همچنین می تواند برای درمان بیمارانی که از عوارض بیماری عروقی رنج می برند استفاده شود. این امر به ویژه مهم است، زیرا بسیاری از بیمارانی که یک رویداد قلبی عروقی مانند حمله قلبی دارند، اغلب پس از آن دچار یک رویداد ثانویه می شوند.

فانگ گفت: نانوذرات ما می توانند برای جلوگیری از حوادث قلبی عروقی بعدی مورد استفاده قرار گیرند.

این تیم به آزمایش درمان با هدف تکمیل آزمایشات انسانی ادامه خواهد داد.

فانگ گفت: «تقریباً همه اختلالات عروقی با این التهاب مرتبط هستند، بنابراین این درمان می‌تواند برای طیف وسیعی از بیماری‌ها استفاده شود.»

سایر نویسندگان این مقاله عبارتند از ژنجی ژو، چیه-فان یه، مایکل ملاس، میونگ جین اوه، جیایو ژو، جین لی، رو-تینگ هوانگ، دوین هریسون، تزو-پین شنتو، دیوید وو، مایکل لوکهاید، لورین کارور، یون جی چونگ، لورین لئون و کای چین یانگ.