مطالعه نشان می دهد که خانواده های آمریکایی اکنون نسبت به 20 سال پیش ناامنی غذایی مزمن بیشتری را تجربه می کنند

بر اساس مطالعه ای که توسط یکی از محققان دانشگاه میشیگان انجام شد، خانواده های بیشتری نسبت به 20 سال پیش دچار ناامنی غذایی مزمن هستند.

این یافته در زمانی بدست می آید که SNAP و مزایای مشابه ممکن است به دلیل پایان مورد انتظار اضطراری بهداشت عمومی فدرال برای COVID-19 کاهش یابد.

مطالعه پیمایشی که به عنوان نامه پژوهشی در JAMA اطفال، نرخ ناامنی غذایی را مقایسه کرد – که توسط وزارت کشاورزی ایالات متحده به عنوان عدم دسترسی مداوم به غذای کافی برای هر فرد در یک خانواده برای داشتن یک زندگی فعال و سالم تعریف شده است – به فاصله 20 سال

با استفاده از داده‌هایی که در طول زمان از همان خانواده‌ها پیروی می‌کند، نویسنده اصلی و محقق UM، نورا اینسولرا، دریافت که میزان خانواده‌هایی که ناامنی غذایی مزمن را بین سال‌های 2015 تا 2019 گزارش می‌کنند، در مقایسه با خانواده‌های مورد بررسی در سال‌های 1999 تا 2003 بیش از دو برابر شده است.

Insolera، محقق تحقیقاتی، گفت: “درجات مختلفی از ناامنی غذایی وجود دارد. این موارد از اضطراب افراد در مورد نداشتن غذای کافی گرفته تا شدیدترین آنها، مانند حذف وعده های غذایی یا حذف وعده های غذایی توسط فرزندانشان، در واقع بدون غذا وجود دارد.” در مرکز تحقیقات سروی در موسسه تحقیقات اجتماعی UM.

این فقط این نیست که موارد بیشتری وجود دارد که موجی از خانواده ها می گویند که غذای کافی ندارند، بلکه در واقع موج به موج ادامه می یابد.

اینسولرا گفت: تحقیقات قبلی نشان داده است که کودکانی که با ناامنی غذایی مواجه هستند بیشتر در معرض اضطراب، افسردگی، کیفیت رژیم غذایی ضعیف تر، نرخ بالاتر دیابت و چاقی و عملکرد تحصیلی پایین تر هستند. برعکس، کودکانی که به مزایای SNAP (برنامه کمک تغذیه تکمیلی) و WIC (زنان، کودکان و نوزادان) دسترسی داشتند، در مقایسه با کودکانی که به این مزایا دسترسی نداشتند، چهار برابر بیشتر احتمال داشت که از امنیت غذایی برخوردار باشند.

در این مطالعه، Insolera به خانواده‌هایی که در مطالعه پانل دینامیک درآمد مورد بررسی قرار گرفتند، بررسی کرد، یک مطالعه طولی که در طول زمان همان خانواده‌ها را دنبال می‌کند. او داده‌ها را از سه موج از نظرسنجی‌هایی که خانواده‌ها از سال 1999 تا 2003 و سپس دوباره از 2015 تا 2019 تکمیل کردند، به دست آورد.

نزدیک به نیمی از 12.1 درصد خانواده هایی که از سال 1999 تا 2003 ناامنی غذایی را گزارش کرده اند، حداقل یک موج دیگر از ناامنی غذایی را تجربه کرده اند. از سال 2015 تا 2019، 4.5 درصد از کل خانواده ها ناامنی غذایی مزمن را گزارش کردند (گزارش ناامنی غذایی در هر سه موج). این میزان خانواده هایی را که در دوره قبلی ناامنی غذایی مزمن را گزارش کرده بودند، دو برابر می کند. در آن زمان، 2.1 درصد از خانواده ها ناامنی غذایی را در هر سه موج گزارش کردند.

تعداد بیشتری از خانواده‌های کم‌درآمد دارای فرزند در مقایسه با دوره زمانی قبلی، ناامنی غذایی مزمن را در سال‌های 2015 تا 2019 گزارش کردند. تقریباً 11 درصد از خانواده‌های کم‌درآمد دارای فرزند از سال 2015 تا 2019 ناامنی غذایی مزمن را گزارش کرده‌اند، در حالی که 4.5 درصد از کل خانواده‌ها و 4.8 درصد از خانواده‌های دارای فرزند در همان دوره زمانی گزارش کرده‌اند. بین سال‌های 1999 و 2003، 8.8 درصد از خانواده‌های کم‌درآمد دارای فرزند، ناامنی غذایی مزمن را گزارش کردند، در حالی که 2.1 درصد از کل خانواده‌ها و 3.7 درصد از کل خانواده‌های دارای فرزند گزارش مشابهی داشتند.

اینسولرا گفت: «آنچه که من به عنوان ناامنی غذایی مزمن تعریف می‌کنم، طی آن دوره چهار ساله است، هر بار که ما می‌پرسیم، به ما گزارش می‌دهند که امنیت غذایی ندارند.» “قبلا تصور می شد که این یک چیز زودگذر است، یک مشکل حاد: شخصی شغل خود را از دست می دهد و در مقطعی دچار ناامنی غذایی می شود. اما این چیزی است که خانواده ها بارها و بارها به صورت مداوم تجربه می کنند.”

به گفته Insolera، توانایی گرفتن تجربه یک خانواده از فقر و ناامنی غذایی یک نقطه قوت PSID است، در حالی که سایر مطالعات مشابه و بزرگتر در ارائه یک برآورد ملی از ناامنی غذایی در یک عکس فوری مفید هستند.

اینسولرا گفت: «امیدواریم این آغازی باشد برای توانایی ما برای نگاه عمیق‌تر و دیدن مکانیسم‌هایی که در پس این ناامنی غذایی مزمن وجود دارد. ما می‌توانیم در طول زمان به خانواده‌ها به طور کلی نگاه کنیم و ببینیم که آنها در حال بدتر شدن هستند – پس چرا به خانواده‌ها کمک نمی‌کنیم تا بتوانند در آینده بهتر عمل کنند؟»