استرس گرمایی شغلی، خطری که در آمریکای مرکزی وجود دارد

[BOGOTÁ] در دهه 1990، گزارش ها و اخباری مبنی بر یک بیماری مزمن کلیوی ناشناخته منتشر شد که جان کارگران جوان را در آمریکای مرکزی و سریلانکا گرفت. زمانی که این بیماری که امروزه به نفروپاتی مزوآمریکایی معروف است خود را نشان داد، اکثر آنها در پنج سال بعد جان خود را از دست دادند و فقر و خانواده های بدون حمایت اقتصادی بیشتری را پشت سر گذاشتند.

سه دهه بعد، معمای اپیدمیولوژیک به طور کامل حل نشده است و تخمین زده می شود که سالانه نزدیک به 30000 نفر بر اثر این بیماری جان خود را از دست می دهند که بیشتر آنها مردان در سن کار هستند.

با این حال، یک گروه بین المللی از محققان که به نیروهای خود پیوسته اند، به تازگی یک مطالعه گسترده را تکمیل کرده اند که در آن استرس گرمایی و اضافه بار متابولیکی را که کارگران در صنایع مختلف در معرض آن قرار می گیرند، اندازه گیری کردند. این آخرین متغیر به تقاضای بیش از حد انرژی برای بدن در حین انجام یک فعالیت اشاره دارد.

این فرضیه که بر اساس آن مواجهه مزمن با استرس گرمایی شغلی نقش اساسی در علت بیماری دارد، روز به روز قوت بیشتری پیدا می کند.

حتی امروز نیز هیچ توضیح کاملی در مورد عامل ایجاد این سندرم وجود ندارد. ما فکر می کنیم این یک بیماری چند عاملی است. اما در میان همه فرضیه ها، ما معتقدیم که یک محرک وجود دارد، یک محرک، و این همان چیزی است که ما به دنبال آن هستیم. امروز، این مظنون استرس گرمایی و ضایعات متابولیک است.”

امانوئل جارکین، آژانس توسعه و بهداشت کشاورزی (AGDYSA)، السالوادور

تحقیقات منتشر شده در مجله علوم مواجهه و اپیدمیولوژی محیطی، از داده‌های جمع‌آوری‌شده در چارچوب مطالعه شغلی نفروپاتی مزوآمریکایی (MANOS) که شامل 569 مرد آمریکای مرکزی است، استفاده کرد.

نمونه ای از آنها به مدت سه روز تحت پایش دمای بدن، ضربان قلب، فعالیت بدنی و دمای گلوب مرطوب حباب (WBGT) قرار گرفتند، پارامتری که ترکیبی از خشکی دمای محیط، رطوبت، سرعت باد و تابش خورشیدی است.

حتی امروز نیز هیچ توضیح کاملی در مورد عامل ایجاد این سندرم وجود ندارد. ما فکر می کنیم این یک بیماری چند عاملی است. اما در میان همه فرضیه ها، ما معتقدیم که یک محرک وجود دارد، یک محرک، و این همان چیزی است که ما به دنبال آن هستیم. امروز، این مظنون استرس گرمایی و هزینه های متابولیک است.” SciDev.Net محقق سالوادوری، امانوئل جارکوین، یکی از نویسندگان مقاله و که تقریباً 20 سال است این مشکل را طی یک تماس ویدیویی مستند کرده است.

نتایج این مطالعه دانشمندان را بسیار نگران کرده است. یکی از یافته‌های اصلی این است که کارگران، به‌ویژه در شرکت‌های تولید شکر، در طول روزهای کاری خود دمای بدن بالاتر از 38 درجه سانتیگراد را تجربه می‌کنند. در نیکاراگوئه این دمای بسیار بالا بدن بین 16 تا 29 درصد شیفت کاری باقی مانده است.

با توجه به نرخ های متابولیک متوسط ​​تخمین زده شده – حداقل مقدار انرژی که یک فرد در حالت استراحت برای انجام عملکردهای حیاتی نیاز دارد – در بین این جمعیت که در بسترهای نی کار می کنند (محدوده: 195-402 کیلو کالری در ساعت) بسیار بیشتر از سایر صنایع (محدوده: 83-175 کیلو کالری در ساعت).

نویسندگان نتیجه گرفتند: «به نظر می رسد کارگران صنعت نیشکر، به ویژه در نیکاراگوئه، سخت ترین کارهای فیزیکی را انجام می دهند، در شرایط محیطی بالاتر از دستورالعمل های توصیه شده کار می کنند و بالاترین سطح استرس گرمایی را تجربه می کنند.

در یکی از مزارع مورد تجزیه و تحلیل در نیکاراگوئه، کارگران حداقل یک چهارم شیفت کاری را بالای 75 درصد حداکثر ضربان قلب خود سپری کردند.

Jarquín اظهار داشت: “این یک بیماری همه گیر است که ساکت نیست، بلکه به دلایل مختلف خاموش شده است.” تنها در کشور او، سالانه بین 8500 تا 9000 مرد می میرند. با توجه به این نتایج، Jarquín و همکارانش تعجب می‌کنند که «تحت پیش‌بینی تغییرات آب و هوایی که شرایط محیطی گرم‌تر فزاینده‌ای را پیش‌بینی می‌کند، چه اتفاقی می‌تواند بیفتد».

کامیلو مورا، محقق کلمبیایی وابسته به گروه جغرافیا و محیط زیست در دانشگاه هاوایی، گفت: SciDev.Net از طریق یک تماس ویدیویی که این کار نشان می‌دهد “بسیاری از اثرات فیزیولوژیکی گرما در حال حاضر وجود دارد” اگرچه مطالعه نشده است. او تاکید کرد: «بسیاری از کارگران در شرایطی کار می‌کنند که به منزله شکنجه است.

در سال 2017، مورا و همکارانش، پس از بررسی سیستماتیک ادبیات پزشکی، شواهدی را برای 27 مسیر شناسایی کردند که مکانیسم‌های فیزیولوژیکی ناشی از گرما می‌تواند منجر به نارسایی اندام و در نهایت مرگ شود.

در نشریه دیگری در آن سال، مورا و همکارانش خطر جهانی مرگ و میر ناشی از گرما را از تجزیه و تحلیل مقالات منتشر شده بین سال‌های 1980 و 2014 کمیت کردند و به این نتیجه رسیدند که حدود 30 درصد از جمعیت جهان در حال حاضر در معرض شرایط آب و هوایی قرار دارند که بیش از مرگبار است. آستانه حداقل 20 روز در سال.

پیش بینی می شود تا سال 2100 این درصد در سناریویی با کاهش شدید انتشار گازهای گلخانه ای به 48 درصد و در سناریوی افزایش انتشار به 74 درصد افزایش یابد. تهدید فزاینده برای زندگی انسان از گرمای بیش از حد در حال حاضر اجتناب ناپذیر به نظر می رسد، اما اگر گازهای گلخانه ای به میزان قابل توجهی کاهش نیابد، به شدت تشدید خواهد شد.”

این مقاله توسط نسخه آمریکای لاتین و کارائیب تهیه شده است SciDev.Net