محققان نشان می دهند که ایمونوگلوبولین A تعاملات بدن با میکروب ها را به خوبی تنظیم می کند

کمبود ایمونوگلوبولین A (IgA) شایع ترین نقص ایمنی اولیه در سراسر جهان است، اما ارائه آن پزشکان و محققان را متحیر کرده است. برخی از مبتلایان به این اختلال با علائمی مانند عفونت های مکرر، بیماری خودایمنی یا آلرژی ظاهر می شوند، در حالی که برخی دیگر اصلاً علامتی ندارند و تنها از طریق یک یافته تصادفی در آزمایش خون از وضعیت کمبود IgA خود آگاه می شوند. این تنوع این سوال را در میان محققان ایجاد کرده است: چرا بسیاری از مبتلایان به کمبود IgA بیمار نیستند؟

یک مطالعه جدید توسط محققان در بیمارستان کودکان فیلادلفیا (CHOP) شروع به پاسخ به این سوال کرده است و نشان می دهد که IgA به عنوان یک “تنظیم کننده” عمل می کند که تعداد میکروب هایی را که بدن هر روز می بیند تنظیم می کند و پاسخ ایمنی سیستمیک به این میکروب های معمولی را مهار می کند. و ایجاد اختلال در تنظیم ایمنی سیستمیک را محدود می کند.

در حال حاضر، اگر کمبود IgA را در یک بیمار از طریق آزمایش خون شناسایی کنیم، هیچ راهی نداریم که بدانیم آیا بیمار در حال حاضر علامت دار خواهد شد یا نه، و نمی دانیم که آیا ممکن است یا چه زمانی به این بیماری ادامه دهد. سارا ای. هنریکسون، MD، Ph.D.، استادیار و پزشک معالج در بخش آلرژی و ایمونولوژی در CHOP و یکی از نویسندگان مقاله، گفت: علم ایمونولوژی. مقاله ما با ارائه یک لنز به نحوه تعامل IgA و میکروبیوم و اینکه چگونه عدم تعادل در آن تعامل می تواند منجر به بیماری علامتی شود، زمینه پاسخگویی به این سوالات بسیار مهم را فراهم می کند.

IgA یک پروتئین آنتی بادی است که بخشی از سیستم ایمنی بدن است و در مبارزه با بیماری نقش دارد. این ماده عمدتاً در دستگاه تنفسی و گوارشی یافت می شود، اما در خون، بزاق، اشک و شیر مادر نیز یافت می شود. برای تشخیص کمبود IgA، بیماران باید بیش از چهار سال سن داشته باشند و فاقد IgA باشند که از طریق آزمایش خون مشخص شده است، و همچنین سطح سرمی IgG و IgM طبیعی، بدون سایر علل شناخته شده نقص ایمنی.

برخی از محققان پیشنهاد کرده اند که شاید IgM نقش “پشتیبان” را در برخی از بیماران مبتلا به کمبود IgA ارائه می دهد و توضیح می دهد که چرا برخی از بیماران بدون علامت هستند. با این حال، نحوه عملکرد IgA ترشحی و IgM در سیستم مخاطی و اینکه آیا نقش آنها اضافی یا متمایز است، نامشخص باقی مانده است.

برای بررسی بیشتر این موضوع، محققان نمونه‌هایی را از 19 بیمار کودک مبتلا به کمبود IgA و 13 بیمار کنترل کودکان از 15 خانواده مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند و سپس آن تجزیه و تحلیل را با مطالعات روی موش‌های دارای کمبود IgA تکمیل کردند. آنها به دنبال پاسخ به دو سؤال بودند: چگونه آنتی بادی های مخاطی مانند IgA و IgM و آنتی بادی های سیستمی مانند IgG با میکروب های مخاطی تعامل دارند و چگونه کمبود IgA بر تعادل سیستم ایمنی تأثیر می گذارد.

محققان با تجزیه و تحلیل نمونه های خون و مدفوع، سطح آنتی بادی را اندازه گرفتند. اهداف میکروبی آنتی بادی های IgA، IgM و IgG را شناسایی کرد. و پروفایل ایمنی را برای سنجش فعال شدن سیستم ایمنی انجام داد. با انجام این کار، آنها نشان دادند که اگرچه IgA، IgM و IgG مجموعه‌های همپوشانی میکروب‌ها را هدف قرار می‌دهند، نقش IgA از IgM در مهار میکروب‌های معمولی در روده متمایز است و IgM فقط به‌طور متوسطی برای عدم وجود IgA روده جبران می‌کند.

آنها همچنین تعیین کردند که 26 درصد از بیمارانی که از طریق آزمایش خون دچار کمبود IgA بودند، سطح طبیعی IgA در مدفوع خود داشتند. به طور جالب توجه، بیمارانی که IgA مدفوع طبیعی داشتند، کمتر احتمال داشت که به اختلالات ایمنی و بیماری بالینی مبتلا شوند، همانطور که از طریق تجزیه و تحلیل ایمنی سطوح سیتوکین نشان داده شد، در حالی که آنهایی که هم در خون و هم در IgA مدفوع کمبود داشتند، احتمال بیشتری داشت که سیتوکین های التهابی بالا داشته باشند و علائم بالینی را نشان دهند.

محققان برای تایید یافته های خود، موش های ناک اوت را که فاقد IgA بودند مورد مطالعه قرار دادند. با انعکاس یافته‌ها در بیماران انسانی، این موش‌ها سیتوکین‌های بالا و اختلال در سیستم ایمنی را نشان دادند. محققان همچنین میکروب‌های زنده‌ای را در بافت چربی موش‌های حذفی یافتند که در موش‌های کنترل سالم یافت نشد، که شواهد بیشتری برای نقش IgA در تعدیل قرار گرفتن در معرض میکروبی سیستمیک ارائه می‌دهد.

مایکل سیلورمن، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: «بر اساس این نتایج، ما پیشنهاد می‌کنیم که IgA از سد روده‌ای برای حفظ تعادل مناسب میکروب‌های مشترک در تعامل با سیستم ایمنی، پشتیبانی می‌کند و به عنوان یک تنظیم‌کننده برای کنترل سیستم ایمنی عمل می‌کند.» Ph.D. “بدون محافظت IgA از روده، باکتری های کامنزال می توانند از آن عبور کنند، مواجهه سیستمیک بیمار با این میکروب ها را افزایش داده و یک محیط التهابی ایجاد می کنند. مطالعات آینده با جمعیت بیماران بزرگتر باید سطح IgA را در سایر بافت های هدف بررسی کند و مشخص کند که آیا این یافته ها می توانند برای درمان استفاده شوند یا خیر. سیر بیماری و پیامدهای آن را پیش‌بینی کنید.”