«برگرداندن تعادل» سلول‌های ایمنی از بد به خوب، علائم مولتیپل اسکلروزیس را در موش‌ها معکوس می‌کند

طبق گزارش موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی دولت فدرال، نزدیک به 3 میلیون نفر در سراسر جهان – که تقریباً یک سوم آنها در ایالات متحده است – مبتلا به ام اس (MS) هستند، یک بیماری عصبی ناتوان کننده که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه به اعصاب حمله می کند. تغذیه اطلاعات به سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع). اگرچه به ندرت کشنده است، اما ام اس می تواند منجر به ناتوانی های طولانی مدت، و اختلال در حرکت، کنترل عضلات، بینایی و شناخت شود.

در حال حاضر هیچ درمانی برای ام اس وجود ندارد. با این حال، یافته‌های یک مطالعه جدید پزشکی جانز هاپکینز، پشتیبانی قوی برای پیشرفت امیدوارکننده به سمت این هدف ارائه می‌کند: توانایی معکوس کردن – و در بسیاری موارد، کاهش کامل علائم مشابه ام اس در موش‌ها.

این مطالعه امروز در مجله ظاهر می شود پیشرفت علم.

به دلیل ناشناخته ای در افراد مبتلا به ام اس، برخی از اولین خط دفاعی بدن در برابر مهاجمان خارجی – سلول های ایمنی موسوم به سلول های CD4 + T – نمی توانند تشخیص دهند که میلین (ماده چربی اطراف و محافظ سلول های عصبی) بخشی طبیعی از سلول های عصبی است. سیستم انسانی اگر این سلول‌های T بی‌طرف یا مؤثر غالب شوند، ممکن است التهابی را تحریک کنند که به غلاف میلین آسیب می‌زند یا از بین می‌رود، که به نوبه خود می‌تواند انتقال تکانه‌های عصبی از تمام قسمت‌های بدن به مغز را به شدت مختل یا محدود کند.

این مطالعه می‌گوید: «ما روشی را برای «تعادل» سلول‌های T که به سیستم عصبی مرکزی می‌رسند از عوامل مؤثر به سلول‌های T تنظیم‌کننده یا T regs که سیستم ایمنی را تعدیل می‌کنند و نشان داده شده است که از واکنش‌های خود ایمنی جلوگیری می‌کنند، توسعه دادیم. نویسنده ارشد جورجیو رایموندی، دکترا، M.Sc.، دانشیار آزمایشگاه تحقیقاتی پیوند کامپوزیت عروقی و استادیار جراحی پلاستیک و ترمیمی در دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز.

با استفاده از این درمان بر روی موش‌هایی که برای نشان دادن علائمی که در انسان‌های مبتلا به ام‌اس مشاهده می‌شوند، پرورش یافته‌اند، متوجه شدیم که می‌توانیم رشد Tregs را افزایش دهیم و به طور همزمان تعداد عوامل مؤثر را کاهش دهیم و در نتیجه علائم مشابه ام‌اس را در 100 درصد موارد معکوس کنیم. موش‌ها، و حتی هیجان‌انگیزتر، دستیابی به بهبودی کامل در 38 درصد – به عبارت دیگر، بیش از یک سوم از بیماری خود درمان شدند.

محققان با استفاده از میکروذرات پلیمری زیست تخریب پذیر – کره های پلیمری مهندسی زیستی ریز – برای ارائه سه عامل کلیدی درمانی به این نتایج جالب دست یافتند: (1) ادغام دو پروتئین: اینترلوکین-2 (IL-2)، که تولید و رشد سلول های T را تحریک می کند. و یک آنتی بادی که مکان‌های اتصال خاصی را در IL-2 مسدود می‌کند تا موارد مربوط به گسترش T reg را بهینه کند. (2) یک مولکول کلاس II کمپلکس سازگاری بافتی اصلی (MHC) با یک پپتید میلین (قطعه پروتئین) “ارائه شده” بر روی سطح آن برای انتخاب ایمونولوژیک T regs اختصاصی میلین (و بنابراین، محافظ پوشش سلول عصبی) به جای سایر T. انواع سلولی؛ و (3) راپامایسین، یک داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی که به کاهش تعداد سلول های T موثر کمک می کند.

جردن گرین، مدیر ارشد و نویسنده ارشد این مطالعه می گوید: ما ریزذرات بارگذاری شده را در نزدیکی بافت های لنفاوی تزریق می کنیم تا تولید و رشد T regs را تحریک کرده و سفر آنها به سیستم عصبی مرکزی از طریق سیستم لنفاوی را تسهیل کنیم. از آزمایشگاه بیومواد و دارورسانی و استاد مهندسی زیست پزشکی در دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز. یافته‌های مطالعه ما نشان داد که در تمام موش‌های ما، T regs فعالیت خودایمنی عوامل مؤثر بر میلین را متوقف کرد، از آسیب بیشتر به اعصاب جلوگیری کرد و به آنها زمان لازم برای بهبودی را داد.

علاوه بر این، Raimondi می‌گوید، بیماری شبه MS موش، آنسفالومیلیت خودایمنی تجربی، در بیش از یک سوم (38٪) حیوانات به طور کامل درمان شد.

رایموندی، گرین و همکارانشان، همراه با مطالعات بیشتر برای تایید اثربخشی درمان بالقوه ام اس، قصد دارند سیستم تحویل درمانی میکروذره خود را روی سایر بیماری‌های خودایمنی امتحان کنند.

دکتر جیمی اسپنگلر، نویسنده ارشد این مطالعه، مدیر آزمایشگاه Spangler در دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز و استادیار مهندسی پزشکی و پزشکی می‌گوید: «نخستین در ردیف نسخه موش دیابت نوع 1 خواهد بود. مهندسی شیمی و بیومولکولی در دانشکده مهندسی وایتینگ دانشگاه جان هاپکینز. “برای درگیر کردن و رشد T regs خاص برای سلول های تولید کننده انسولین در لوزالمعده آسیب دیده یا در معرض خطر فعالیت خودایمنی آن بیماری، پپتید میلینی را که در بخش MHC-پپتید درمان ام اس استفاده می کردیم با یکی از آن سلول ها مبادله می کنیم. ”

گرین می افزاید: «اعتقاد این است که با تغییر هر بار پپتید ارائه شده، می توانیم درمان خود را برای مقابله با طیف گسترده ای از بیماری های خودایمنی هدف قرار دهیم. ما امیدواریم که قبل از حرکت به سمت مطالعات ایمنی و اثربخشی در موش‌ها و به دنبال آن آزمایش‌های انسانی، مجموعه‌ای از درمان‌های بالقوه آماده داشته باشیم.»

به همراه ریموندی، گرین و اسپنگلر، اعضای تیم مطالعه از پزشکی جان هاپکینز، دانشگاه جانز هاپکینز، دانشکده بهداشت عمومی جانز هاپکینز بلومبرگ و مرکز جامع سرطان سیدنی کیمل در جان هاپکینز، نویسنده اصلی مطالعه، کلی رودز، مارکوس هستند. ایگلسیاس، دانگ وو لی، شرلی لومستر، سارا نشاط، کیتلین استورم، استفانی تزنگ و درک ون دایک.

دانشگاه جانز هاپکینز پتنت های مربوط به فناوری های مورد بحث در مقاله را برای Raimondi، Green، Iglesias، Rhodes، Spangler، Tzeng و VanDyke ثبت کرده است. نویسندگان مطالعه هیچ علایق رقیب دیگری را گزارش نکردند.