داده های دنیای واقعی نشان می دهد که توقف ایمونوتراپی پس از دو سال در بیماران مبتلا به سرطان ریه پیشرفته منطقی است

در دهه گذشته، تأیید مهارکننده‌های ایست بازرسی ایمنی، درمان بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته ریه را متحول کرده است و به بسیاری از آنها کمک می‌کند زندگی طولانی‌تری داشته باشند و بقای کلی این بیماری را بهبود بخشد. با این حال، یک سوال مهم بی پاسخ مانده است: بیمار مبتلا به سرطان ریه سلول غیر کوچک پیشرفته (NSCLC) که ایمونوتراپی را به عنوان بخشی از درمان اولیه خود دریافت می کند، چه مدت باید به درمان ادامه دهد؟

یک مطالعه کوهورت گذشته نگر جدید که امروز در JAMA انکولوژی و در نشست سالانه انجمن انکولوژی بالینی آمریکا (ASCO) در سال 2023 (چکیده 9101) توسط محققان مرکز سرطان آبرامسون Penn Medicine ارائه شد، نشان می دهد که توقف درمان ایمونوتراپی در دو سال تا زمانی که سرطان آنها پیشرفت نکرده باشد منطقی است.

محققان هیچ تفاوت آماری معنی داری در بقای کلی بین بیمارانی که درمان را در دو سال متوقف کردند و بیمارانی که درمان را به طور نامحدود ادامه دادند، پیدا نکردند.

دکتر لووا سان، سرپرست تیم تحقیق، استادیار هماتولوژی-انکولوژی در دانشکده پزشکی پرلمن گفت: “ما امیدواریم که این داده ها اطمینان حاصل کند که توقف درمان در دو سال یک استراتژی درمانی معتبر است که به نظر نمی رسد بقای کلی را به خطر بیندازد.” دانشگاه پنسیلوانیا. در غیاب داده‌های آینده‌نگر قطعی در مورد مدت درمان – که سال‌ها طول می‌کشد تا جمع‌آوری شود – هدف ما استفاده از داده‌های مشاهده‌ای در دنیای واقعی برای ارائه راهنمایی در مورد این سوال مهم بالینی بود.

طول درمان مناسب همچنان یک سوال باز است زیرا آزمایش‌های بالینی محوری از مدت‌زمان‌های مختلف درمان استفاده کرده‌اند، و از آنجایی که درمان‌ها تأیید شده و به طور گسترده در دسترس هستند، بسیاری از بیماران درمان را بیش از یک تا دو سال آزمایش شده در کارآزمایی‌های بالینی ادامه داده‌اند. هر چه بیمار درمان را طولانی‌تر ادامه دهد، هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی – هم برای بیمار و هم برای سیستم مراقبت‌های بهداشتی – بیشتر می‌شود و خطر عوارض جانبی مرتبط با سیستم ایمنی ادامه دارد.

در این مطالعه، محققان داده‌های شناسایی نشده از پرونده ملی سلامت الکترونیکی را تجزیه و تحلیل کردند که شامل بیماران مبتلا به NSCLC پیشرفته بود که هم در محیط‌های دانشگاهی و هم در جامعه تحت درمان قرار می‌گرفتند. از 1091 بیمار که به عنوان بخشی از درمان اولیه خود (به تنهایی یا در ترکیب با شیمی درمانی) یک مهارکننده ایمن‌درمانی دریافت کرده‌اند و سرطان آنها به رشد خود ادامه نداده است، تنها یک نفر از هر 5 بیمار، ایمونوتراپی را در دو سال متوقف کرده و به عنوان “مدت ثابت” در نظر گرفته شده است. ” گروه برای این تحلیل.

اکثریت قریب به اتفاقی که درمان را بیش از دو سال ادامه دادند، گروه “مدت نامحدود” در نظر گرفته شدند.

این تیم داده ها را تجزیه و تحلیل کرد و احتمال بقای کلی بین دو گروه را یافت: 79٪ برای مدت زمان ثابت و 81٪ برای مدت نامحدود.

چارو آگاروال، MD، MPH، دانشیار لزلی ام. هایسلر، نویسنده ارشد این مقاله گفت: «در نهایت، این زمینه هنوز در آستانه تعیین مناسب‌ترین مدت زمان این ایمونوتراپی‌ها است که برای بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته ریه بسیار مؤثر بوده است. برای برتری سرطان ریه در هماتولوژی-انکولوژی در پن. این مطالعه داده‌های مهمی را ارائه می‌کند که امیدواریم به بیماران کمک کند که کمتر در مورد خطرات احتمالی ترک درمان احساس نگرانی کنند و اگر تصمیم به قطع درمان پس از دو سال بگیرند، اعتماد به نفس بیشتری داشته باشند.