مطالعه جدید نشان می‌دهد که زنان و گروه‌هایی که کمتر از آنها حضور دارند، در پزشکی آکادمیک آزار جنسی را تجربه می‌کنند

یک مطالعه جدید به رهبری رشما جاگزی، محقق انستیتوی سرطان وینشیپ از دانشگاه اموری، نشان می‌دهد که زنان، اقلیت‌های نژادی و قومیتی و افرادی که خود را لزبین، همجنس‌گرا، دوجنس‌گرا، ترنسجندر و دگرباش می‌شناسند به طور نامتناسبی تحت تأثیر بدرفتاری در محل کار در پزشکی دانشگاهی قرار دارند. و این بدرفتاری بر سلامت روان آنها تأثیر منفی می گذارد.

این مطالعه که امروز در مجله منتشر شد مجله انجمن پزشکی آمریکا (جاما)، به طور خاص به سه جنبه از بدرفتاری در محل کار در پزشکی دانشگاهی – آزار و اذیت جنسی، بی ادبی سایبری و جو منفی محل کار – و اینکه آیا آنها بر اساس جنسیت، نژاد و قومیت و وضعیت LGBTQ+ متفاوت هستند، بررسی کردند. علاوه بر این، این مطالعه بررسی کرد که آیا این عوامل با سلامت روان اعضای هیئت علمی مرتبط هستند یا خیر.

محققان در مجموع 830 عضو هیئت علمی را که جوایز توسعه شغلی مؤسسه ملی بهداشت را در سال‌های 2006 تا 2009 دریافت کردند و در دانشگاه باقی ماندند، بررسی کردند. تجربیات بر اساس جنسیت، نژاد و قومیت و وضعیت LGBTQ+ مقایسه شد.

این مطالعه نشان داد که میزان بالای آزار و اذیت جنسی، بی ادبی سایبری و جو منفی محیط کار به طور نامتناسبی افراد به حاشیه رانده شده، از جمله زنان، افرادی که نژاد یا قومیت آنها در پزشکی کمتر معرفی شده است، و اعضای جامعه LGBTQ+ را هدف قرار می دهد و این تجربیات با ذهنی ضعیف تر همراه است. سلامتی.

جاگزی، رئیس دپارتمان انکولوژی تشعشع در دانشکده پزشکی دانشگاه اموری، می‌گوید: «درک ماهیت و فراوانی تجارب آزار و اذیت اولین گام ضروری برای اطلاع از فرآیند تحول فرهنگی گسترده‌تر است. “تحول فرهنگی حرفه پزشکی برای ایجاد محیط های کار مدنی که در آن بهترین و باهوش ترین اعضای جامعه می توانند در پیگیری ماموریت تحسین برانگیز خود برای ارتقای سلامت انسان از طریق ارائه مراقبت، تحقیق و آموزش پیشرفت کنند، حیاتی است.”

یافته‌های کلیدی نشان می‌دهد که زنان بیشتر از مردان آزار جنسی، از جمله آزار جنسی و توجه ناخواسته جنسی را تجربه می‌کنند. از زنان مورد بررسی، 71.9 درصد گزارش کردند که در دو سال گذشته مورد آزار جنسی قرار گرفته اند، در حالی که این میزان در مردان 44.9 درصد بوده است.

زنان وضعیت کلی و تنوع محیط کار را بدتر از مردان ارزیابی کردند و اشکال خاصی از بی ادبی، نظرات جنسی و آزار جنسی را هنگام استفاده حرفه ای از رسانه های اجتماعی گزارش کردند. علاوه بر این، رتبه‌بندی سلامت روان برای زنان پایین‌تر بود و این تفاوت تا حدودی با تفاوت در تجارب فرهنگی توضیح داده شد.

جگزی می‌گوید: «یافته‌ها حاکی از آن است که حتی در حالی که نمایندگی زنان در حوزه پزشکی بهبود یافته است، تجربیات آنها منعکس‌کننده حاشیه‌نشینی است. این عوامل استرس زا منجر به فقدان ایمنی روانی، عدم تعلق ارتباطی می‌شوند و بر سلامت روان تأثیر می‌گذارند و حیات این گروه‌های حیاتی نیروی کار حرفه‌ای را به خطر می‌اندازند.»

از بین افرادی که به عنوان LGBTQ+ شناسایی می‌شوند، 13 درصد گزارش کردند که در هنگام استفاده حرفه‌ای از رسانه‌های اجتماعی در مقابل 2.5 درصد از افرادی که خود را همجنس‌گرا یا دگرجنس‌گرا می‌شناسند، آزار جنسی را تجربه کرده‌اند.

علاوه بر این، پاسخ دهندگان با نژادها و قومیت هایی که در پزشکی کمتر حضور داشتند، جو تنوع را نسبت به پاسخ دهندگان سفیدپوست منفی تر ارزیابی کردند و اشکال خاصی از بی ادبی سایبری و نظرات نژادپرستانه را هنگام استفاده حرفه ای از رسانه های اجتماعی گزارش کردند.

با هم، این نتایج نشان دهنده نیاز مداوم به مداخلات خاص برای تغییر فرهنگ در پزشکی دانشگاهی است.

نویسندگان این مطالعه بیان می کنند جاما“بیشترین میزان آزار جنسی در سازمان هایی رخ می دهد که تصور می شود چنین رفتاری را تحمل می کنند. سازمان هایی که به طور فعال سیاست های آزار جنسی را توسعه می دهند، انتشار می دهند و اجرا می کنند، کمترین احتمال دارد که چنین رفتارهایی را داشته باشند.”

“این تلاش‌ها باید فراتر از انطباق قانونی رسمی و نمادین باشد تا کارگران را از ابتدا و رهبران را از بالا به پایین برای اطمینان از تغییر فرهنگ معنی‌دار درگیر کند. فرصت‌ها برای به اشتراک گذاشتن برنده‌های سازمانی و بهترین شیوه‌ها بسیار زیاد است، از جمله NASEM’s Action Collaborative، انجمن آمریکایی‌ها. گروه کالج‌های پزشکی در مورد زنان در پزشکی و علوم، و تعداد بیشماری دیگر در انجمن‌های تخصصی حرفه‌ای. یافته‌های مطالعه حاضر باید توجه و منابع بیشتری را به سمت این تلاش‌ها برانگیزد.”