بر اساس مطالعه جدیدی که با استفاده از موش ها انجام شد و توسط محققان مرکز پزشکی Cedars-Sinai و دانشگاه ایالتی اوهایو در ایالات متحده انجام شد، سلول های سرطانی مثانه با کروموزوم Y از دست رفته برای فرار از سیستم ایمنی بدن ما آمادگی بیشتری دارند.
این کشف تا حدودی توضیح می دهد که چرا بسیاری از موارد سرطان های خاص حاوی سلول هایی هستند که دیگر کروموزوم جنسی مردانه ندارند و به طور بالقوه چرا مردان از نظر آماری بیشتر مستعد ابتلا به سرطان هستند.
مانند رنگ مو، خاصیت ارتجاعی پوست، حافظه و بینایی، کروموزوم Y عادت دارد که با افزایش سن ناپدید شود، در حالی که بقیه کتابخانه ژنتیکی ما کپی شده و به یک سلول جدید منتقل می شود.
در بیشتر موارد، به نظر می رسد که بدون آن، حداقل برای مدتی، وضعیت نسبتاً خوبی داریم. در مقایسه با 156000 جفت باز که کروموزوم X را تشکیل می‌دهند، دسته کوچک DNA که ویژگی‌های جنسی مردانه را تحریک می‌کند، تنها حاوی 57000 جفت پایه اطلاعات است که برای ژن‌های مختلفی که برای زندگی خیلی حیاتی به نظر نمی‌رسند کد می‌کند.
با این حال، واضح است که چیزی در آن توالی‌ها باید در مورد سلامت عمومی تفاوت ایجاد کند. به عنوان مثال، از دست دادن کروموزوم در بافت های تولید کننده سلول های خونی خبر بدی برای عملکرد قلب است. حدود 10 تا 40 درصد از سرطان‌های مثانه حاوی سلول‌هایی هستند که فاقد کروموزوم Y هستند که به عملکردهای محافظتی پنهان اشاره دارد.
برای یافتن آنها، اورولوژیست Cedars-Sinai، Dan Theodorescu، تیمی از دانشمندان را در تحقیقی در مورد پیش‌آگهی سرطان مثانه در مدل‌های موش رهبری کرد و نتایج را با تجزیه و تحلیل سلول‌های فردی گرفته‌شده از سرطان مثانه انسان تأیید کرد.
سلول‌های موش‌هایی که یا به طور طبیعی کروموزوم Y خود را از دست داده بودند یا از طریق ویرایش ژن CRISPR-Cas 9 حذف شده بودند، با مشاهده در شرایط آزمایشگاهی کم و بیش مانند سلول‌های دارای کروموزوم جنسی رشد کردند.
در داخل موش ها، این تمایز بسیار آشکارتر شد. سرطان‌های بدون کروموزوم Y بسیار تهاجمی‌تر شدند و تقریباً دو برابر بیشتر از نسخه‌های کامل ژنومی خود رشد کردند.
شکستن ژن‌های ایمنی کلیدی در موش‌های Y-مثبت، نرخ رشد را یک‌بار دیگر برابر کرد، به این معنی که چیزی در کروموزوم ایمنی انطباقی ضد توموری بدن را تسهیل می‌کند. تجزیه و تحلیل بیشتر تأیید کرد که دو ژن خاص – KDM5D و UTY – در درجه اول مسئول محافظت اضافی هستند.
اسکن پروتئین‌های تولید شده توسط سلول‌های سرطانی موش و مقایسه سلول‌های ایمنی حیاتی موجود در دو نوع مختلف تومور به پر شدن بیشتر تصویر کمک کرد و نشان داد لنفوسیت‌های T مبارزه‌کننده با سرطان در حمله خود به سلول‌هایی که فاقد ژن هستند، به سرعت خسته می‌شوند.
غربال کردن پایگاه داده‌های پروتئین‌های فعال در سرطان مثانه انسان، از یافته‌های مدل‌های موش حمایت کرد و تأیید کرد که وجود یک کروموزوم Y در سلول‌های مثانه، پروتئین‌های مهمی را تولید می‌کند که به حمله سیستم ایمنی علیه تومور در حال رشد کمک می‌کند.
این نه تنها چیزی را به متخصصان پزشکی می‌دهد که در تعیین میزان پرخاشگری سرطان‌های مثانه به دنبال آن باشند، بلکه آزمایش‌های بیشتر همچنین نشان داد که تومورهای Y منفی به خوبی به نوعی از درمان سرطان معروف به مهارکننده ایست بازرسی ایمنی پاسخ می‌دهند.
اگر از شما الهام شده است که کروموزوم های Y خود را در آغوش بگیرید و به آنها بگویید که هرگز آنها را رها نخواهید کرد، ممکن است بخواهید دست نگه دارید.
تحقیقات دیگری که اخیراً توسط محققان دانشگاه تگزاس در ایالات متحده منتشر شده است، تفاوت های جنسی را در سرطان کولورکتال در موش ها ارزیابی کرد و تفاوت هایی مشابه آنچه در بین انسان ها اندازه گیری شد یافت.
تجزیه و تحلیل یک جهش شناخته شده نشان می دهد که ژنی را در کروموزوم Y تنظیم می کند که در درجه اول مسئول ایجاد جهش به تومورها در مهاجرت به اطراف بدن موش است. این ژن کروموزوم Y به طور اتفاقی KDM5D است، یکی از ژن های خاصی که به عنوان محافظ در سرطان مثانه شناخته شده است.
بسته به نوع بافت، این «پمفلت» کوچک کروموزوم می‌تواند سلاحی برای مبارزه با سرطان یا راهنمای چگونگی حرکت تومور و حمله به اندام‌های جدید باشد. بستگی به این دارد که شما ترجیح می دهید بیشتر در معرض خطر کدام بیماری باشید.
با توجه به مطالعاتی که نشان می دهد کروموزوم Y می تواند به عنوان یک روش تکاملی در راه باشد، دشوار است که بدانیم آیا باید جشن بگیریم یا سوگواری کنیم.
این مطالعات در طبیعت اینجا و اینجا