مس از حدود 1500 سال قبل از میلاد مسیح از لحاظ بالینی زندگی مردم را بهبود بخشیده است، زمانی که یک پزشک مصری برای اولین بار استفاده از آن را به عنوان درمانی برای التهاب ثبت کرد. حدود 35 قرن بعد، محققان در پزشکی جانز هاپکینز و دانشگاه کاتولیک ایتالیا در دانشکده پزشکی قلب مقدس شواهد محکمی ارائه کردند که نشان می‌دهد اولین فلز مورد استفاده دارویی ممکن است اکنون نقش جدیدی داشته باشد – کمک به نجات کودکان از سرطان مخرب سیستم عصبی مرکزی به نام مدولوبلاستوما
درمان آینده نگر – که در آن یون‌های مس با دارویی که زمانی به عنوان درمان اعتیاد به الکل معرفی می‌شد ترکیب می‌شوند – در مطالعه‌ای که امروز در مجله منتشر شد، توضیح داده شده است. PLOS ONE.
طبق گفته موسسه ملی سرطان، مدولوبلاستوما یک تومور سرطانی با رشد سریع است که از مغز یا نخاع منشا می گیرد. مدولوبلاستوما که عمدتاً در کودکان کمتر از 10 سال دیده می شود، شایع ترین بدخیمی مغز کودکان است که سالانه بین 250 تا 500 مورد جدید تشخیص داده می شود.
به طور کلی، میزان بقای کودکان مبتلا به مدولوبلاستوما که گسترش نیافته حدود 70 درصد است، اما بسته به سن بیمار، زیرگروه مولکولی تومور (4 مورد وجود دارد)، وسعت هر یک از آنها می‌تواند تا 40 درصد کاهش یابد. برداشتن تومورهای قبلی با جراحی و اینکه آیا متاستاز وجود داشته است (گسترش به سایر قسمت های بدن). درمان مدولوبلاستوما اطفال به طور سنتی جراحی، پرتودرمانی و شیمی درمانی، به صورت جداگانه یا ترکیبی بوده است.
مطالعه اخیر تحت رهبری پزشکی جان هاپکینز به یک درمان جایگزین پرداخت.
“دی سولفیرام [DSF]دارویی که نزدیک به 70 سال است برای درمان اعتیاد مزمن به الکل استفاده می‌شود، به‌عنوان یک عامل ضدسرطانی، به‌خصوص زمانی که با یون‌های فلزی مانند مس ترکیب شده باشد، نویدبخش است. [Cu++]بتی تایلر، نویسنده ارشد این مطالعه، استادیار جراحی مغز و اعصاب در دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز می گوید. [DSF- Cu++] قبلاً برای استفاده بالقوه در کودکان ارزیابی نشده است، ما می‌خواستیم ایمنی و اثربخشی آن را در برابر دو زیرگروه مدولوبلاستوما کودکان با بدترین میزان بقای پنج ساله ارزیابی کنیم.
هنری برم، MD، یکی از نویسندگان این مطالعه، مدیر بخش جراحی مغز و اعصاب در جان هاپکینز می گوید: “هدف ما این است که راه را برای درمان موفقی هموار کنیم که می تواند برای کودکان به تنهایی یا همراه با پرتو درمانی و شیمی درمانی معمولی استفاده شود.” دانشکده پزشکی دانشگاه. “مشخص کردن چگونگی DSF-Cu++ کار در سطح مولکولی برای اکتشافات آتی استفاده بالینی آن در برابر مدولوبلاستوما کودکان حیاتی بود.”
در این مطالعه که توسط دکتر ریکاردو سرا، محقق فوق دکتری در آزمایشگاه تومور مغزی تایلر و برم و متخصص جراحی مغز و اعصاب در دانشگاه مریلند انجام شد، محققان فعالیت ضد سرطانی DSF-Cu را آزمایش کردند.++ و تلاش کرد تا مشخص کند چه چیزی را در سطح مولکولی هدف قرار داده است تا به این اثرات دست یابد – هم در کشت سلولی و هم در موش. آنها ابتدا دریافتند که DSF-Cu++ دو مسیر بیولوژیکی را در مدولوبلاستوما مسدود می کند که سلول های سرطانی برای حذف پروتئین هایی که بقای آنها را تهدید می کند به آن نیاز دارند.
برم می‌گوید: «با بسته شدن مسیرها، این پروتئین‌ها در تومورها جمع می‌شوند و باعث می‌شوند سلول‌های بدخیم بمیرند و آنها را برای حذف توسط سیستم ایمنی برچسب‌گذاری کنند.»
ثانیاً، محققان کشف کردند که DSF-Cu++ نه تنها سلول های مدولوبلاستوما را می کشد بلکه سلول های مسئول ایجاد آنها را نیز محدود می کند.
سلول های بنیادی سرطانی فرآیندهایی را آغاز می کنند که منجر به تومورزایی می شود [tumor birth]تایلر می گوید، و همچنین نقشی در عود سرطان پس از درمان و متاستاز از محل اصلی تومور ایفا می کند.++ تنها پس از چند ساعت قرار گرفتن در معرض.
سومین یافته از این مطالعه نشان داد که DSF-CU++ توانایی سلول های مدولوبلاستوما در ترمیم آسیب به DNA خود را مختل می کند و در نتیجه قدرت سیتوتوکسیک (کشتن سلولی) درمان را افزایش می دهد.
برم می‌گوید: «این نشان می‌دهد که DSF-Cu++ سلول‌های سرطانی را پس از اختلال در ژن‌های کنترل‌کننده رشد و بقا، از بهبودی بازمی‌دارد، که یک مزیت درمانی قطعی است». “این همچنین به این معنی است که DSF-Cu++ دارای پتانسیل به عنوان یک درمان کمکی است و به جلوگیری از غلبه بر تأثیر سیتوتوکسیک پرتودرمانی یا شیمی درمانی، مکانیسم ترمیم DNA تومور کمک می کند.
در نهایت، محققان تاثیر ترکیب DSF و مس را بر میزان بقای موش‌هایی که در مغزشان دو نوع مدولوبلاستوما کاشته شده بود، آزمایش کردند. افزایش قابل توجهی در طول روز بقا (19٪ و 27٪) مشاهده شد.
همراه با تایلر، برم و سرا، اعضای تیم مطالعه از جان هاپکینز پزشکی شامل تیانا ژائو، ساکیبول هاک، نوح گورلیک، جاشوا کاساوس، آربا سیسیا، چارلز ابرهارت، رنیوان بای و اریک جکسون هستند. نویسندگان مطالعه از دانشکده پزشکی-دانشگاه کاتولیک قلب مقدس (رم، ایتالیا) آنتونلا مانگرویتی و الساندرو اولیوی هستند.
این مطالعه از طریق حمایت پیتر و علی جنیسون و کیمبرلی اسپیرو تامین شد.
تایلر مشاور درمان های ترکیبی تسریع کننده است. برم دارای بودجه تحقیقاتی از مؤسسه ملی بهداشت، دانشگاه جان هاپکینز، داروسازی آربور، بریستول-مایرز اسکوئیب، Acuity Bio Corp و سازمان‌های بشردوستانه است. او به عنوان مشاور AsclepiX Therapeutics، StemGen، InSightec، Accelerating Combination Therapies، Camden Partners، Like Minds، Galen Robotics و Nurami Medical خدمت می کند.
نویسندگان باقی مانده هیچ گونه افشای مالی یا تضاد منافعی برای افشا ندارند.