دانشجویان پزشکی یاد می گیرند که اعتماد بیمار را ایجاد کنند. اما واقعا چقدر این اتفاق می افتد؟

وقتی او با بی رحمی وارد شد، نگاهی به یادداشت های رزیدنت پزشکی انداخت، پوست سر خواهرم را مشاهده کرد و محل دردی را پیدا کرد که او را در شب بیدار نگه می داشت.

انگشتانش را روی آن ناحیه گذاشت و فشار داد تا چرک یا عفونت را ارزیابی کند. من او را دیدم که از درد در حال پیچیدن است – اما همچنین دیدم که او آنقدر به دکتر اعتماد ندارد که چیزی بگوید.

من عصبانی بودم. رویکرد این پزشک با مهارت‌های بالینی که در دانشکده پزشکی یاد می‌گرفتم مطابقت نداشت. ما در مورد اهمیت توجه کامل به بیمار سخنرانی کردیم تا اطمینان حاصل کنیم که علائم و نشانه‌های تشخیص احتمالی را از دست نمی‌دهیم.

به عنوان یک پزشک آینده، من وظیفه خود می دانم که مدافع یک بیمار باشم و از آنها حمایت کنم، حتی زمانی که فوراً نمی دانم چگونه با آنها رفتار کنم. من متعهد هستم که بیمارانم را به عنوان یک انسان ببینم، نه فقط یک تشخیص.

اما پاییز گذشته در این اتاق تریاژ در مونترال، احساس می‌کردیم که وقت یک پزشک را تلف می‌کنیم.

وقتی سعی کردم گفتگو را باز کنم، احتمالات را بیان کنم و سبک تفکر و استدلال دکتر را بفهمم، نادیده گرفته شدم. خواهرم را به خانه فرستادند و گفتند اگر علائمش تغییر کرد به اورژانس برگردد.

سیستمی که هر دوی ما به آن ایمان داشتیم، خواهرم شکست خورد. چیزی که او احساس می کرد یک مسئله جدی بود به عنوان هیچ چیز رد شد.

شاید فرصت‌های بیشتری برای بیماران برای به اشتراک گذاشتن داستان‌های خود، و تحقیقاتی که بر اساس تجربه زندگی بیماران انجام می‌شود، به تغییرات معنی‌دار کمک کرده و روابط بالینی را تقویت کند. اما پزشکان همچنین باید با گوش دادن به صحبت های بیمار در مقابل خود و اعتماد به این که متخصص بدن خود هستند، به روی یک مدل مراقبت مشترک باز باشند.

این مدل مشارکتی شامل کار با سایر اعضای تیم مراقبت های بهداشتی است، به طوری که متخصصان می توانند گرد هم آیند تا در مورد یک بیمار بهتر بحث کنند.

همانطور که ارائه مراقبت های بهداشتی پیچیده تر می شود – از طریق اجرای فناوری جدید و پزشکان متخصص که به طور فزاینده ای به یکدیگر وابسته هستند – پزشکان باید خود را وفق دهند.

این انطباق همچنین باید شامل ایجاد فضاهای بهداشتی ایمن، فراگیر، ضد ظلم و ضد نژادپرستی برای تسهیل گفتگو، اعتماد و ارتباط باشد. این امر نتایج، ایمنی و کیفیت مراقبت را برای جمعیت های مختلف بیماران بهبود می بخشد.

اکنون متوجه شده ام که هر تعامل با یک بیمار بر تصمیمات و ارتباط آنها با سیستم مراقبت های بهداشتی تأثیر می گذارد. من آن را در ترسی می بینم که خواهرم اکنون به بیمارستان مراجعه می کند. پزشکی حرفه یادگیری مستمر است. این روند پس از دریافت مدرک پزشکی متوقف نمی شود. این یک سفر اکتشافی است که من با هر بیمار آغاز خواهم کرد و شفقت و علم را در کنار هم قرار خواهم داد تا به آنها خدمت کنم.

اگر فضاهای بهداشتی ایمن نباشند، و در عوض آسیب را بیشتر در نتیجه نژادپرستی سیستماتیک در مراقبت های بهداشتی، فقدان مراقبت فراگیر یا عدم آگاهی از مراقبت از رنگین پوستان تشدید کنند، کارهای زیادی باید انجام شود. . و اگر رفتار یک پزشک نتیجه فرسودگی شغلی یا استرس با توجه به کمبود پرسنل باشد – آیا نباید فوراً به آن رسیدگی کنیم؟

هیچ بهانه ای مراقبت ناکافی و یا اخراج، تشخیص اشتباه و بالقوه را توجیه نمی کند عواقب تهدید کننده زندگی که می تواند در نتیجه پزشکان بی غرض و متعصب باشد.

در یک سیستم مراقبت بهداشتی سنگین مانند سیستم ما، ابراز همدردی و گوش دادن به بیمار در مقابل شما هنوز می تواند راه طولانی را طی کند.

تجربه خواهرم همین است خیلی معمولی. وقت آن است که بهتر عمل کنیم. مراقبت های بهداشتی با کیفیت از لحظه ای که بیمار وارد یک کلینیک یا بیمارستان می شود، آغاز می شود، زیرا آنها واقعاً در قلب پزشکی قرار دارند.

CBC Quebec از طرح های شما برای مقالات اول شخص استقبال می کند. لطفا برای جزئیات بیشتر به povquebec@cbc.ca ایمیل بزنید.