واشنگتن: محققانی که بر روی ساخت قرص های انسولین خوراکی به عنوان جایگزینی برای تزریق روزانه انسولین کار می کنند، به کشفی دست یافته اند که بازی را تغییر می دهد. محققان دریافته‌اند که انسولین آخرین نسخه قرص‌های خوراکی‌شان به همان روشی که انسولین تزریقی جذب می‌شود، توسط موش‌ها جذب می‌شود.
این نتایج هیجان انگیز نشان می دهد که ما در مسیر درستی در توسعه فرمولاسیون انسولین هستیم که دیگر نیازی به تزریق قبل از هر وعده غذایی نخواهد بود و کیفیت زندگی و همچنین سلامت روان بیش از 9 میلیون دیابتی نوع 1 را بهبود می بخشد. جهان.” پروفسور دکتر Anubhav Pratap-Singh (او)، محقق اصلی دانشکده زمین و سیستم های غذایی می گوید.
او توضیح می‌دهد که الهام‌بخش جستجوی انسولین غیر تزریقی از پدر دیابتی‌اش است که طی 15 سال گذشته 3 تا 4 بار در روز انسولین تزریق کرده است.
به گفته دکتر آلبرتو بالدلی (او)، یکی از همکاران ارشد در آزمایشگاه دکتر پراتاپ سینگ، آنها اکنون می بینند که نزدیک به 100 درصد انسولین از قرص هایشان مستقیماً وارد کبد می شود. در تلاش‌های قبلی برای تولید انسولین قابل شرب، بیشتر انسولین در معده تجمع می‌یابد.
ییگونگ می گوید: “حتی پس از دو ساعت زایمان، ما هیچ انسولینی در معده موش هایی که آزمایش کردیم پیدا نکردیم. همه آن در کبد بود و این هدف ایده آل برای انسولین است — این واقعاً همان چیزی است که می خواستیم ببینیم.” Guo (او)، اولین نویسنده مطالعه و یک کاندید دکترا که از نزدیک روی پروژه کار می کند.
تغییر حالت تحویل
وقتی صحبت از تحویل انسولین به میان می‌آید، تزریق راحت‌ترین و راحت‌ترین روش برای بیماران دیابتی نیست. اما با توجه به اینکه چندین جایگزین انسولین خوراکی دیگر نیز در حال آزمایش و توسعه بودند، تیم UBC برای حل مکان و چگونگی تسهیل نرخ جذب بالاتر کار کرد.
تیم دکتر پراتاپ سینگ نوع متفاوتی از قرص را تولید کردند که برای بلع ساخته نشده است، اما در عوض زمانی که بین لثه و گونه قرار می گیرد حل می شود.
در این روش از غشای نازک موجود در پوشش داخلی گونه و پشت لب ها (همچنین به عنوان مخاط باکال نیز شناخته می شود) استفاده می شود. تمام انسولین را بدون هدر رفتن یا تجزیه انسولین در طول مسیر به کبد می رساند.
Yigong می‌گوید: “برای تزریق انسولین، ما معمولاً به 100 واحد در هر تزریق نیاز داریم. سایر قرص‌های بلعیده شده در حال تولید که به معده می‌روند ممکن است به 500 واحد انسولین نیاز داشته باشند که بیشتر هدر می‌رود و این مشکل بزرگی است که ما سعی کرده‌ایم آن را برطرف کنیم.”
اکثر قرص های انسولین بلعیده شده در حال توسعه تمایل دارند انسولین را به آرامی طی دو تا چهار ساعت آزاد کنند، در حالی که انسولین تزریقی سریع رهش می تواند در عرض 30 تا 120 دقیقه به طور کامل آزاد شود.
دکتر بالدلی می گوید: «همانند تزریق انسولین سریع الاثر، قرص زایمان خوراکی ما بعد از نیم ساعت جذب می شود و می تواند حدود دو تا چهار ساعت دوام بیاورد.
مزایای گسترده بالقوه
این مطالعه هنوز وارد آزمایش‌های انسانی نشده است و برای تحقق این امر دکتر پراتاپ سینگ می‌گوید که آنها به زمان، بودجه و همکاران بیشتری نیاز دارند. اما فراتر از مزایای بالقوه واضح برای بیماران دیابتی، او می‌گوید که تبلتی که آنها در حال توسعه هستند می‌تواند پایدارتر، مقرون به صرفه‌تر و در دسترس‌تر باشد.
دکتر پراتاپ سینگ می گوید: «بیش از 300000 کانادایی مجبورند چندین بار در روز انسولین تزریق کنند. این زباله‌های زیست‌محیطی زیادی از سوزن‌ها و پلاستیک‌های سرنگ است که ممکن است بازیافت نشوند و به محل دفن زباله بروند، که با قرص خوراکی مشکلی ایجاد نمی‌کند.»
او توضیح می دهد که آنها امیدوارند هزینه هر دوز انسولین را کاهش دهند زیرا جایگزین خوراکی آنها می تواند ارزان تر و آسان تر ساخته شود. حمل و نقل قرص ها برای بیماران دیابتی که در حال حاضر باید به فکر خنک نگه داشتن دوز خود باشند، آسان تر خواهد بود.