ELKO، Nev. – وقتی روبی بی ساتن در اواخر سال 2021 متوجه شد که باردار است، تصور اینکه چگونه کار تمام وقت او با داشتن یک نوزاد در خانه تناسب دارد دشوار بود. او با رفت و آمد سه ساعته رفت و برگشت به محل معدن که در آن به عنوان مهندس محیط زیست کار می کرد، روزهای کاری بیش از 12 ساعت، مراقبت از کودکان گران قیمت و تمایل او برای حضور در کنار نوزادش روبرو بود.
ساتون، 32 ساله، گفت که حداقل مرخصی زایمان با حقوقی که کارفرمای او پیشنهاد داده بود، زمان کافی برای بهبودی بدنش از زمان زایمان یا پیوند با فرزند اولش به نظر نمی رسد. این نگرانی ها زمانی که او نیاز به سزارین اورژانسی داشت، بیشتر شد.
ساتون گفت: “من فردی حرفه ای هستم.” واقعاً گرفتن چنین تصمیمی سخت بود.»
ساتون کار خود را ترک کرد زیرا احساس می کرد حتی مرخصی بدون حقوق اضافی نیز کافی نیست. او همچنین می‌دانست که مراقبت از کودک پس از مرخصی زایمان، در صورت بازگشت به کار، بخش قابل توجهی از حقوق او را هزینه می‌کند.
ده ها میلیون کارگر آمریکایی زمانی که نیاز به مراقبت از خود، یکی از اعضای خانواده یا یک نوزاد دارند، با تصمیمات مشابهی روبرو می شوند. تغییرات شدید در مقررات مرخصی با حقوق از ایالت به ایالت دیگر و به صورت محلی به این معنی است که این انتخاب ها توسط عوامل مالی پیچیده تر می شوند. و کارگران در مناطق روستایی حتی با چالش‌های بیشتری نسبت به کارگران در شهرها روبرو هستند، از جمله فاصله بیشتر با بیمارستان‌ها و ارائه‌دهندگان پزشکی کمتر، که باعث تشدید تفاوت‌های سلامت و درآمد می‌شود. شرکت‌ها در مناطق روستایی ممکن است کمتر به طور داوطلبانه این مزایا را ارائه دهند، زیرا تمایل به کوچک‌تر بودن دارند و کارفرمایان کمتری برای کارگران وجود دارد که می‌توانند از بین آنها انتخاب کنند.
در حالی که تعداد فزاینده ای از ایالت ها، شهرها و شهرستان ها در سال های اخیر قوانین مرخصی استعلاجی با حقوق یا مرخصی با حقوق عمومی را تصویب کرده اند، اکثر ایالت هایی که بیش از 20 درصد از جمعیت آنها روستایی هستند، این قانون را نداشته اند و کارگران را آسیب پذیر می کند. ورمونت و نیومکزیکو تنها ایالت هایی با جمعیت روستایی قابل توجهی هستند که قوانینی را تصویب کرده اند که به نوعی مرخصی استعلاجی با حقوق نیاز دارند.
کارشناسان می گویند شکاف در شرایط مرخصی با حقوق به این معنی است که کارگران در مناطق روستایی اغلب برای مراقبت از خود یا عزیزان خود در حالی که مخارج زندگی خود را تامین می کنند، تلاش می کنند.
آن لوفاسو، استاد حقوق در دانشگاه ویرجینیای غربی گفت: «مشکل این است که چون درصد کمی از جمعیت است، اغلب فراموش می‌شود.
همه‌گیری کووید-19 توجه را به سمت سیاست‌های مرخصی با حقوق معطوف کرد زیرا میلیون‌ها نفر به این ویروس مبتلا شدند و برای جلوگیری از آلوده شدن همکاران، به قرنطینه پنج تا 10 روزه نیاز داشتند. قانون 2020 خانواده ها برای اولین بار به کروناویروس به طور موقت کارفرمایان با کمتر از 500 کارمند و همه کارفرمایان دولتی را ملزم می کرد که حداقل دو هفته مرخصی استعلاجی با حقوق به کارگران بدهند، اما این شرط در پایان سال 2020 منقضی شد.
این انقضا باعث شد تا کارگران به قانون مرخصی خانوادگی و پزشکی سال 1993 تکیه کنند که طبق آن شرکت هایی با 50 کارمند یا بیشتر ملزم می شوند تا برای مراقبت از خود یا اعضای خانواده تا 12 هفته مرخصی بدون حقوق به آنها ارائه دهند. اما بسیاری از کارگران نمی توانند این مدت را بدون دستمزد بگذرانند.
بر اساس آمار اداره آمار کار، تا مارس 2022، 77 درصد از کارگران شرکت‌های خصوصی از طریق کارفرمایان خود مرخصی استعلاجی پرداخت کرده‌اند – افزایش کمی نسبت به سال 2019، زمانی که 73 درصد از کارگران در صنایع خصوصی این مرخصی را داشتند. اما کارگران در برخی صنایع – مانند ساخت و ساز، کشاورزی، جنگلداری و استخراج – کارگران پاره وقت و حقوق بگیران کمتر احتمال دارد مرخصی استعلاجی داشته باشند.
کیت برونفنبرنر، مدیر تحقیقات آموزش کار در دانشکده روابط صنعتی و کار در دانشگاه کرنل، گفت: “مرخصی با حقوق به عنوان یک کالای پر هزینه ارائه می شود.”
اما با نتیجه ای همراه است: بدون آن، افرادی که برای رفتن به محل کار احساس فشار می کنند، شرایط سلامتی را بدتر و بدتر می کنند. و البته کارگران عفونی که خیلی زود برمی گردند بی جهت دیگران را در محل کار افشا می کنند.
مدافعان می گویند که یک سیاست فدرال قوی تر برای تضمین و محافظت از مرخصی استعلاجی و خانوادگی با حقوق به این معنی است که کارگران مجبور نخواهند بود بین بیماری در محل کار یا از دست دادن درآمد یا شغل یکی را انتخاب کنند.
یک گزارش اخیر توسط New America، یک اندیشکده با گرایش چپ، استدلال می‌کند که ایجاد سیاستی برای اطمینان از مرخصی با حقوق می‌تواند تعداد اشتغال را افزایش دهد. کاهش نابرابری های اقتصادی، جنسیتی و نژادی؛ و به طور کلی جوامع محلی را بالا ببرد.
بر اساس نظرسنجی ملی زنان و خانواده، که در نظرسنجی سال 2020 نشان داد که 80 درصد از رای دهندگان روستایی از برنامه مرخصی دائمی خانوادگی و پزشکی با حقوق حمایت می کنند و به مردم اجازه می دهد مرخصی بگیرند، حمایت از مرخصی استعلاجی و خانوادگی در میان آمریکایی های روستایی محبوب است. از محل کار گرفته تا مراقبت از کودکان یا سایر اعضای خانواده.
اما قانونگذاران در ایجاد یک سیاست ملی اختلاف نظر دارند و مخالفان نگران هستند که نیاز به مرخصی استحقاقی بار مالی بسیار زیادی برای مشاغل کوچک یا درگیر باشد.
در سال 2006، رای دهندگان در سانفرانسیسکو قانون مرخصی استعلاجی با حقوق را تصویب کردند و اولین شهر ایالات متحده بود که مرخصی استعلاجی با حقوق را اجباری کرد. از آن زمان، 14 ایالت، ناحیه کلمبیا و 20 شهر یا شهرستان دیگر این کار را انجام داده اند. دو ایالت دیگر، نوادا و مین، قوانین عمومی مرخصی با حقوق را به تصویب رسانده‌اند که می‌تواند برای بیماری استفاده شود.
طبق قانون مرخصی با حقوق کارمندان فدرال که در اکتبر 2020 تصویب شد، به کارگران فدرال 12 هفته مرخصی والدین با حقوق پیشنهاد می شود. این قانون بیش از 2 میلیون کارگر غیرنظامی را که توسط دولت ایالات متحده استخدام شده اند، پوشش می دهد، اگرچه این قانون باید هر سال مالی مجدداً تصویب شود و کارمندان این قانون را ندارند. تا زمانی که یک سال خدمت را به پایان نرسانند، واجد شرایط هستند.
مجموعه قوانین در سراسر کشور کارگران را در چندین ایالت عمدتاً روستایی – مکان هایی مانند مونتانا، داکوتای جنوبی و ویرجینیای غربی که بیش از 40 درصد ساکنان آن خارج از شهرها زندگی می کنند – بدون مرخصی استعلاجی و خانوادگی اجباری رها می کند.
ساتون گفت که اگر می توانست مرخصی زایمان با حقوق بیشتری بگیرد، «قطعاً دوست داشت» در شغلش بماند. او گفت که می خواهد به سر کار بازگردد، اما آینده نامشخص است. او باید چیزهای بیشتری را در نظر بگیرد، مانند اینکه آیا او و همسرش بچه‌های بیشتری می‌خواهند یا نه و چه زمانی ممکن است به اندازه کافی احساس سلامتی کند تا بعد از سزارین تابستان گذشته برای بچه‌دار شدن دوباره تلاش کند.
ساتون دوستی را به یاد آورد که سال ها پیش در معدن طلا با او کار می کرد و چند ماه پس از بچه دار شدن این کار را ترک کرد. و من اکنون همه چیزهایی را که او در آن زمان به من می گفت می فهمم. … او می گفت، “من نمی توانم این کار را انجام دهم، می دانید؟”