[ad_1]
28 مه 2023 – با ملاقات با نادیا (نام واقعی او نیست)، در نگاه اول نمی توان حدس زد که او به تازگی 6 هفته ترس مداوم و احساس شدید از دست دادن را پشت سر گذاشته است. نادیا مانند اکثر مردم سودانی – که در مواجهه با شرایط اضطراری متعدد بهداشتی به طرز الهام‌بخشی انعطاف‌پذیر می‌مانند، رنج خود را در پشت لبخندی درخشان و رفتاری راحت پنهان می‌کند.
اگرچه وقتی از او می‌پرسند که آیا همه کسانی که می‌شناسد سالم هستند، او تأیید می‌کند که آنها سالم هستند، ناراحتی نادیا بعداً در گفتگو زمانی که او به مرگ همسر و برادر یکی از دوستانش اشاره می‌کند که مردان مسلح به سمت خودروی آنها تیراندازی کردند. او دوباره با لبخند گفت: «من ترس و وحشتم را با خوش بینی ساختگی به خاطر خواهر و برادر کوچکترم پوشانده بودم.
آیا نادیا دیده است که حملات به مراکز بهداشتی بر کسی که می‌شناسد تأثیر گذاشته است؟ «بله، دوستانی داشتم که ناامیدانه به دنبال داروهای نجات دهنده برای والدین بیمار خود بودند. پدر یکی دیگر از دوستان با مشکلات قلبی نتوانست به بیمارستان برسد و دخترش او را به یک سفر 8 ساعته به خارج از خارطوم برد تا او را به بخش مراقبت های ویژه منتقل کند. اقوام باردار نمی توانستند به قرارهای معمول خود بروند و برخی از آنها مجبور بودند در شرایط وحشتناکی در خانه زایمان کنند. پدر یکی از دوستان نزدیکش به دلیل درگیری های شدید در محله ما نتوانست به مرکز دیالیز برود و وضعیت او به سرعت رو به وخامت رفت تا اینکه دخترش توانست او را به مرزها برساند و سپس او را به بریتانیا منتقل کند. داستان های مشابهی است که در هر خانواده در خارطوم شنیده می شود.
گذشته از نیازهای مختلف سلامت جسمی مردم سودان امروز – از درمان آسیب‌های تروماتیک ناشی از خشونت مداوم گرفته تا داروهای بیماری‌های مزمن و درمان بیماری‌های قابل انتقال، فقط به چند مورد اشاره کنیم – نیازهای بهداشت روانی به همان اندازه بسیار زیاد شده‌اند. نادیا در حالی که کمی لب هایش را به هم می زند در تلاش ضعیف دیگری برای لبخند زدن آه می کشد: «من احساسات مختلفی داشتم و دارم که با ترس شدید، سردرگمی و خشم شروع می شود، زیرا شاهد نابودی خارطوم محبوبم بودم.
نادیا لحظه تعیین‌کننده‌ای را به یاد می‌آورد که خانواده متوجه شدند زمان رفتن فرا رسیده است: «من آن را به وضوح به یاد دارم. دوشنبه 24 بود آوریل. صدای توپخانه خیلی قوی شد و خیلی به خانه نزدیک شد. شیشه ها با تیراندازی مداوم می لرزیدند. در حالی که آن شب خواهران کوچکترم سعی می کردند بخوابند، من و مادرم کنار آنها روی زمین نشستیم. التماس کردم و با او استدلال کردم که دختران کوچک لیاقت بهتر از این را دارند، به خصوص که ذخایر غذای ما رو به اتمام بود و قطعی برق بیشتر و بیشتر می شد. بالاخره تصمیم جمعی گرفتیم که به قاهره برویم. اگرچه چند روز قبل عمویم که با ما زندگی می‌کند گلوله‌هایی را در دیوار آشپزخانه پیدا کرده بود، اما تصمیم گرفت در خانه بماند و گفت این خانه‌ای است که 40 سال است می‌شناسد و تکرار کرد: «من آن را ترک نمی‌کنم. من خدا را به عنوان حافظ و راهنمای خود با خود دارم. یکی از سخت ترین لحظات من این بود که او را پشت سر گذاشتم.”
وقتی از نادیا پرسیده شد که آیا رفتن به جاده باعث شد احساس بهتری داشته باشد، نادیا گفت: «مطمئناً تسکین وجود داشت، اما درد و رنج و احساس جابجایی نیز وجود داشت. وقتی راننده اتوبوس اعلام کرد که از ایالت خارطوم خارج شده ایم و به سمت حلفا می رویم، اشک هایم جاری شد.
در حالی که سایر پناهندگان تجربیات خود را تعریف می کردند، نادیا متفکر شد، تا اینکه مداخله کرد، انگار که از افکار دور به لحظه کنونی برمی گردد: «اولین شبی که در حلفا گذراندیم، سکوت و آرامش برای من آنقدر غریبه بود که خواب را بدون ترس تجربه کنم. که هر لحظه سقف ممکن است بر سرمان فرو بریزد. این اولین باری بود که در 9 روز بیش از سه ساعت خوابیدم.»
پس در حال حاضر، زندگی دوباره در امنیت چطور؟ نادیا لبخندی زد و پاسخ داد: “من این حس عذاب قریب الوقوع را دارم که از بین نمی رود.”
[ad_2]