سقوط خدمات بهداشت ملی بریتانیا

در همین حال، اتحادیه های کارگری به نمایندگی از پرستاران و رانندگان آمبولانس روزها دست به اعتصاب زده اند تا از کارفرمای دولتی خود حقوق بیشتری بخواهند. شاید با احساس ضعف سیاسی حزب محافظه کار نخست وزیر ریشی سوناک، اتحادیه ها در برابر درخواست ها برای تغییر قوانین کار برای افزایش کارایی مقاومت می کنند. آنها ادعا می کنند که اعتصابات بر مراقبت های ویژه تأثیر نمی گذارد، اما توقف کار به ناچار به معنای تاخیر بیشتر در درمان است.

اثرات همه اینها بر مراقبت از بیمار می تواند کشنده باشد. زمان انتظار آمبولانس‌ها برای جدی‌ترین تماس‌ها طولانی‌تر می‌شود و میانگین زمان پاسخگویی در دسامبر به 10 دقیقه و 57 ثانیه در مقایسه با هدف 7 می‌رسد. زمانی که بیماران به اورژانس می‌رسند، اکنون 35 درصد بین تصمیم برای پذیرش و انتقال به تخت مناسب برای درمان بیش از چهار ساعت منتظر هستند که بدترین عملکرد از سال 2010 تاکنون است.

مراقبت برای بیماران غیر اورژانسی بهتر نیست. تا نوامبر، حدود 7.2 میلیون بیمار برای درمان ارجاع شده اند اما منتظر شروع آن هستند. از این تعداد، 2.9 میلیون نفر بیش از 18 هفته منتظر مانده اند. اگر NHS درمان را در مدت چهار ماه شروع کند، خود را موفق می‌داند، که مظهر تعریف شکست است.

بر اساس تحلیل تایمز لندن، تاخیر NHS ممکن است به 1000 مرگ و میر بیش از حد هفتگی در هفته های اخیر کمک کند – مرگ و میر بالاتر از سطح متوسط ​​طبیعی، به استثنای سال های همه گیر -. مرگ و میر بیش از حد در سال 2022، بدون احتساب همه گیری، بیشترین میزان از سال 1951 بود.

این با وجود تقاضای رو به رشد NHS برای پول بیشتر مالیات دهندگان اتفاق می افتد. نخست وزیر سابق بوریس جانسون در سال 2021 متعهد شد 36 میلیارد پوند اضافی در طول سه سال برای NHS و مراقبت های مرتبط با آن در خانه و خانه سالمندان اختصاص دهد که از طریق افزایش مالیات بر حقوق و دستمزد تأمین می شود. آقای سوناک و صدراعظم جرمی هانت در ماه نوامبر سالانه 3.3 میلیارد پوند دیگر برای دو سال آینده دریافت کردند. کل بودجه سالانه این سرویس 153 میلیارد پوند است.

یکی از نشانه های شدت بحران امسال این است که افراد بیشتری آشکارا در مورد یک گزینه خصوصی صحبت می کنند. بریتانیایی هایی که توانایی پرداخت آن را دارند، بیمه درمانی خصوصی می خرند، که عموماً آنها را ملزم به استفاده از NHS برای امور معمول می کند، اما به آنها اجازه می دهد از صف های مراقبت های تخصصی، فیزیوتراپی و موارد مشابه صرف نظر کنند.

در کشوری که برابری طلبی فرضی NHS نقطه غرور ملی است، این سطح دوم و بهتر از مراقبت های بهداشتی شرم آور است. اکنون مراقبت های خصوصی مانند یک راه حل به نظر می رسد. روزنامه آبزرور گزارش می دهد که برخی از بیمارستان های NHS به بیماران این امکان را می دهند که برای تشخیص یا درمان از جیب خود هزینه کنند تا از صف های NHS صرف نظر کنند.

یک سیاستمدار ارشد در حزب اپوزیسیون چپ میانه کارگر حتی پیشنهاد کرده است که NHS برای درمان های بیشتر در بیمارستان ها و کلینیک های خصوصی هزینه کند. استفاده از پول مالیات دهندگان برای پرداخت نرخ بازار برای این درمان ها به NHS کمک می کند تا مشکلات معوقه بیماران خود را پاک کند. علیرغم وابستگی عمیق حزب کارگر به NHS، کیر استارمر، رهبر حزب، اکنون می گوید که نباید به عنوان یک زیارتگاه به جای خدمت تلقی شود.

***

بریتانیا احتمالا سال‌ها با اصلاحات NHS که می‌تواند این سیستم را برای همیشه اصلاح کند، فاصله دارد. با وجود تمام معایب آن، NHS و وعده دروغین آن در مورد برابری مراقبت های بهداشتی عمیقاً در فرهنگ بریتانیا ریشه دارد. اما این نباید آمریکایی ها را از یادگیری برخی درس ها باز دارد.

ایالات متحده از مشکل مزمن تامین مالی مراقبت های بهداشتی رنج می برد، اما در زمینه ارائه مراقبت های بهداشتی مشکلی ندارد. بریتانیا نشان می‌دهد که با تک‌پرداخت، هر دو را به پایان می‌رسانید. بریتانیا همچنین نشان می‌دهد که بزرگ‌ترین قربانیان تک‌پرداخت، افراد کم‌درآمدی هستند که توانایی پرداخت هزینه‌های انصراف را ندارند. سناتور برنی سندرز و سایر اسپینرهای Medicare for All همیشه قادر به پرداخت هزینه مراقبت با کیفیت خواهند بود. آیا شما؟