Idrettsgallaen سال 2023، معادل جوایز شخصیت ورزشی سال بریتانیا در نروژ، در 7 ژانویه در سالن المپیک هامار برگزار شد و به هر حال، حال و هوای جشن حتی بیشتر از حد معمول بود. سال قبل یکی از برجسته‌ترین سال‌ها در تاریخ ورزش نروژ بود، و به‌علاوه پرداخت جوایز مرسوم، لحظه‌ای برای جشن گرفتن و تحسین منظره قله بود.
در بازی‌های المپیک زمستانی 2022 پکن، نروژ با کسب 16 مدال طلا، رکورد هر کشوری را در یک بازی زمستانی شکست. ارلینگ برات هالند و آدا هگربرگ دو تا از بهترین فوتبالیست های کره زمین هستند. مارتین اودگارد کاپیتان آرسنال، صدرنشین لیگ برتر است. کاسپر رود در رده دوم بهترین تنیسور مرد جهان قرار دارد و سال گذشته به فینال اوپن آمریکا و آزاد فرانسه رسید. ویکتور هوولند در رده بندی جهانی گلف به مقام سوم رسید. مگنوس کارلسن یکی از بزرگترین شطرنج بازان تاریخ است. نروژی‌ها در حال حاضر قهرمانان جهان در رشته‌های ورزشی متنوعی مانند وزنه‌برداری، سه‌گانه مرد آهنین، والیبال ساحلی و دوچرخه‌سواری تایم تریل هستند.
با استانداردهای هر کشوری، این فهرستی بسیار عالی از دستاوردهای ورزشی خواهد بود. و با این حال، این کشور تنها پنج میلیون نفر است، و کشوری که عملاً برای بخش‌های زیادی از سال منجمد شده است. یاکوب اینگبریگتسن، قهرمان المپیک 1500 متر و قهرمان دوی 5000 متر جهان که جایزه ورزشکار مرد سال را دریافت کرد، گفت: «نروژی بودن در سالی که به تازگی بوده، بسیار خوب است. “به ازای هر ساکن، ما باید کشوری با بالاترین کیفیت باشیم.” ارزش این را دارد که دقیقاً بپرسیم اینجا چه خبر است، آیا می توان چیز ملموسی را از نسل طلایی نروژ آموخت. منظور من از “یادگرفته” درس های باریک و بالینی موجود در گفتمان ورزشی با عملکرد بالا نیست: زبان ارائه های پاورپوینت و گروه های کاری نخبه. زیرا هر چه بیشتر به داستان موفقیت نروژ و روشی که این کشور فرهنگ ورزشی را توسعه داده است، جالب تر می شود.
بازتاب طبیعی این است که به این نکته اشاره کنیم که نروژ یک کشور اروپایی ثروتمند است که منابع کافی برای استفاده در زیرساخت های ورزشی خود دارد. اما این به تنهایی چیزی را توضیح نمی دهد. ایرلند، کشوری با جمعیت و تولید ناخالص داخلی مشابه، ردپای ورزشی نسبتاً کوچکی در جهان دارد. علاوه بر این، نروژ برای چندین دهه ثروتمند بوده است، اما اگر به عقب برگردید Idrettsgallaen فهرست‌های کوتاه دهه 2000، عموماً شامل اسکی‌بازان و ورزشکاران دوگانه، دارندگان مدال برنز خوش شانس و فوتبالیست‌های عجیب و غریب با استاندارد متوسط لیگ برتر مانند جان کارو یا کلاوس لوندکوام بودند.
اما مطمئناً پول کمک می کند، اگر بدانید کجا آن را خرج کنید. و در حالی که کشورهایی مانند چین و بریتانیای کبیر منابع عظیمی را به انتهای هرم اختصاص داده اند، سیاست ورزشی در نروژ به عنوان یک شرکت مشترک در فرهنگ، آموزش و سلامت عمومی تلقی می شود. بودجه دولتی بر مشارکت مردمی و به ویژه باشگاه‌های محلی و سازمان‌های داوطلبانه متمرکز است که اولین تجربه ورزش را برای اکثر کودکان فراهم می‌کنند. هنگام خرید بلیط بخت آزمایی، می توانید بخشی از درآمد را به باشگاه ورزشی محلی خود اهدا کنید. شاید این توضیح دهد که چرا حدود 80 درصد از کودکان بین شش تا 12 سال حداقل در یک فعالیت ورزشی شرکت می کنند.
متفق با این دیدگاه خاصی از ورزش است که نروژ را از بسیاری از رقبای بین المللی خود متمایز می کند. نامیده می شود idrettsglede – به معنای واقعی کلمه، “لذت ورزش”. در نروژ، تیم‌های ورزشی سازمان‌یافته نمی‌توانند امتیاز خود را تا زمانی که شرکت‌کنندگان 13 سال داشته باشند حفظ کنند: این بدان معناست که هیچ هدف یا جدول لیگ وجود ندارد. مربیان از گفتن وزن ورزشکاران جوان در صورت ایجاد اختلالات خوردن منع می شوند. بچه ها خیلی زود تحت فشار قرار نمی گیرند تا در یک رشته ورزشی تخصص پیدا کنند. ارلینگ هالند در دویدن، اسکی و هندبال بزرگ شد. توره اووربو، مدیر ورزش نخبگان نروژ، گفت: “ما می خواهیم بچه ها را تنها بگذاریم.” زمان مجله “آنها از بازی کردن، از مضطرب نبودن، از حساب نشدن، از قضاوت نشدن چیزهای زیادی یاد می گیرند… و تمایل دارند برای مدت طولانی تری ادامه دهند.”
محتوای شرکای ما
مال نروژ idrettsglede به ندرت می تواند با دیدگاه مدرن ورزش در بریتانیا مغایرت داشته باشد. برای دهه‌ها، دولت‌های متوالی سرمایه‌گذاری هنگفتی روی ورزش المپیک انجام دادند، در حالی که به آرامی سیستم زیرین را از بین بردند و اجازه دادند زمین‌های بازی فروخته شود و ورزش مدارس دولتی پژمرده شود. ورزش زنان مورد تحقیر قرار می گرفت مگر اینکه “قبض ها” را پرداخت کند. این در اصل، ورزش از دریچه‌ای بدبینانه تجاری بود: نه کاری که شما انجام می‌دهید، بلکه چیزی که برای آن هزینه می‌کنید، نه وسیله‌ای برای شادی شخصی، بلکه یک محصول سرگرمی.
ورزش نروژی با کامل بودن فاصله زیادی دارد. حتی در میان هجوم طلا، نکات احتیاطی در مورد تمرکز بر دستاوردهای نخبگان به گوش می رسد. افزایش هزینه ها ضربه سختی به باشگاه های ورزشی محلی وارد کرده و موانع ورود فقیرترین افراد را بالا برده است. فقدان تنوع در فهرست‌های کوتاه، بحثی را در مورد اینکه آیا ورزش نروژی کمتر از آنچه تصور می‌شود فراگیر است یا خیر، ایجاد کرده است. به گفته یوناس گهر استور، نخست وزیر، مشکل تضمین دسترسی برای همه، «یک وظیفه دموکراتیک بزرگ پیش روی ماست».
و با این حال، از آن سوی دریا، حتی شنیدن سخنان نخست‌وزیر در مورد ورزش با این عبارات، احساس آرامش می‌کند. بنابراین اغلب در این کشور به ما می گویند که ورزش به عنوان یک کالای عمومی و ورزش به عنوان یک محصول سرگرمی انبوه دو قطب متضاد هستند. داستان موفقیت نروژ به ما یادآوری می کند که آنها نیازی به این کار ندارند.
[See also: Why I will remember the day of the 2022 World Cup final, forever]