کمیته اضطراری سازمان جهانی بهداشت در مورد کووید-19 در جلسه بررسی سه ماهه خود در هفته گذشته اعلام کرد که همه‌گیری COVID-19 هنوز یک “یک وضعیت اضطراری بهداشت عمومی نگرانی بین‌المللی” (PHEIC) است. این بدان معناست که ما به تازگی یک نقطه عطف تلخ را پشت سر گذاشته‌ایم: از 30 ژانویه، رسماً از آستانه سال چهارم گذشته‌ایم.
آنچه واضح است این است که اعلام پایان وضعیت اضطراری COVID-19 – وقتی فرا می رسد – مطمئناً به این معنی نیست که COVID-19 با ما انجام شده است.
همانطور که ست برکلی، مدیر عامل Gavi گفت، این “تأیید این است که تهدید جهانی ناشی از COVID-19 تمام نشده است”. خبر خوبی نیست
اما از نظر عملی به چه معناست؟ بیایید وارد آن شویم.
اول: چه حتی است PHEIC؟
اساساً، این یک وضعیت هشدار جهانی است که توسط WHO اعلام شده است – فراخوانی برای اقدام که برای 196 کشور در سراسر جهان که مقررات بین المللی بهداشت (IHR) در سال 2005 را امضا کرده اند، معنای قانونی الزام آور دارد.
در اینجا تعریف رسمی PHEIC تحت IHR آمده است: «رویداد فوق‌العاده‌ای که مصمم است از طریق گسترش بین‌المللی بیماری برای سایر کشورها خطری برای سلامت عمومی ایجاد کند و به طور بالقوه نیاز به یک واکنش هماهنگ بین‌المللی دارد».
رویداد مورد بحث “جدی، ناگهانی، غیرمعمول یا غیرمنتظره” است، با پیامدهایی برای سلامتی فراتر از مرزهای ملی کشور آسیب دیده، و ممکن است نیاز به اقدام بین المللی فوری داشته باشد.
نحوه عملکرد آن به این صورت است: یک PHEIC توسط مدیر کل WHO تعیین می شود، با توصیه یک نهاد مشاوره ای متخصص – کمیته اضطراری IHR، زمانی که یک PHEIC بالقوه ایجاد می شود، به طور موقت تشکیل جلسه می دهد (PHEIC های بالقوه باید توسط IHR به WHO گزارش شوند. ایالات عضو).
این تصمیم که رویداد مورد بحث PHEIC است، به کمیته بین‌المللی حقوق بشر این اختیار را می‌دهد تا «توصیه‌های موقت» در مورد آنچه کشورهای عضو و مدیر کل باید برای مدیریت بحران انجام دهند، ارائه کند. کشورهای عضو موظف به پاسخ فوری هستند. توصیه های EC حداقل هر سه ماه یکبار بررسی می شود تا زمانی که PHEIC خاتمه یابد.
EC IHR برای COVID-19 اولین بار در 22-23 ژانویه 2020 تشکیل شد و توصیه کرد که آستانه فراخوانی PHEIC هنوز به پایان نرسیده است. یک هفته بعد، هنگامی که آنها دوباره ملاقات کردند، ویروس در 18 کشور خارج از چین گزارش شده بود. این بار، آنها توصیه کردند که مدیر کل یک PHEIC را اعلام کند، که او به درستی انجام داد.
با 12 بررسی سه ماهه فراوان، سریع به جلو بروید، و ما اینجا هستیم: هنوز در همان وضعیت اضطراری هستیم.
اما آیا الان اوضاع بهتر نیست؟
پیشرفت هایی وجود دارد که باید به خاطر آنها سپاسگزار باشیم – و به آن افتخار کنیم.
واکسن‌هایی که ثابت شده‌اند تا حد زیادی احتمال بیماری‌های شدید و مرگ را کاهش می‌دهند، به‌طور گسترده‌تر از گذشته در دسترس هستند، با 13.1 میلیارد دوز در حال حاضر در سراسر جهان، و 81٪ از افراد بالای 60 سال با یک “سری اولیه” محافظت می‌شوند (این دو مورد است). دوز برای اکثر واکسن ها). بسیاری از بیمارستان‌ها در سراسر جهان اکنون در موقعیتی هستند که می‌توانند به بیماران بسیار بیمار کمک کنند. در اکثریت قریب به اتفاق کشورها، در حال حاضر افراد کمتری نسبت به دوران اومیکرون در اوایل سال 2022 بر اثر کووید-19 جان خود را از دست می دهند.
کمیته اضطراری با اذعان به “پیشرفت قابل توجه جهانی در سه سال گذشته”، در بیانیه اخیر خود، این بیماری همه گیر را “نزدیک شدن به یک نقطه عطف” توصیف کرد.
اما این واقعیت که وضعیت هشدار جهانی ما هنوز کاهش نیافته است نشان دهنده این واقعیت است که اوضاع هنوز بد است: جذب واکسن هنوز در بسیاری از نقاط به اندازه کافی بالا نیست. این ویروس هنوز هم هر هفته افراد زیادی را می کشد و بسیاری از سیستم های بهداشتی خسته و مالیاتی را تحت فشار قرار می دهد.
سازمان جهانی بهداشت گفت تنها در هشت هفته گذشته، 170000 مورد مرگ و میر ناشی از کووید در سراسر جهان گزارش شده است، و پاسخ به کووید-19 در بسیاری از کشورها “معمولا” باقی مانده است. در نتیجه، این کشورها نمی‌توانند ابزارهای نجات جانی را که جریان را در جاهای دیگر – واکسن، دارو و آزمایش – در اختیار آسیب‌پذیرترین جمعیت خود قرار می‌دهند، فراهم کنند.
به عبارت دیگر، نابرابری پرخطر همچنان ادامه دارد. در 92 کشور کم‌درآمد که گروه COVAX AMC را تشکیل می‌دهند، 53 درصد از مردم یک سری کامل اولیه را دریافت کرده‌اند – یک تضاد ناامیدکننده با نرخ واکسیناسیون 67 درصدی اروپا. آفریقا با 34 درصد فقط نیمی از آن محافظت شده است.
این برای گروه های تحت حفاظت و همچنین برای همه افراد دیگر خطرناک است. مناطق با پوشش کم واکسن، حفره‌هایی را در دیوار جهانی ایمنی ما نشان می‌دهند – شکاف‌هایی که ویروس می‌تواند با سرعت تکثیر شود، احتمال جهش را افزایش می‌دهد، و بنابراین، احتمال ابتلا به انواع جدید بدخیم و گریز از واکسن را افزایش می‌دهد.
برای کاهش این تهدید، باید دیوار ایمنی را به طور جمعی تقویت کنیم – اما جذب تقویت کننده به طرز نگران کننده ای کند است و تنها 34 واکسن به ازای هر 100 نفر در سراسر جهان انجام می شود.
و علاوه بر این، تعیین مقیاس دقیق خطری که ویروس در حال حاضر برای جمعیت جهانی ایجاد می کند دشوار است، زیرا آزمایش و گزارش مطابقت در حال کاهش است. بنابراین در حالی که در دوره 28 روزه منتهی به 22 ژانویه، بیش از 11 میلیون مورد با 55000 مرگ به طور رسمی ثبت شده است، تعداد واقعی عفونت احتمالا چندین برابر بیشتر است.
ما می دانیم که این ارقام گزارش شده هنوز شامل 72596 مرگ و میر بیمارستانی مرتبط با کووید-19 که توسط چین (بدون احتساب SAR هنگ کنگ، ماکائو SAR یا تایوان) برای دوره 8 دسامبر تا 19 ژانویه، در طول دوره سرگیجه آور و جهش مرگباری که به دنبال تصمیم اخیر دولت برای لغو سیاست صفر کووید در پی داشت.
و در ایالات متحده، در حالی که زمستان امسال نسبت به زوج گذشته بدتر به نظر می رسد، میانگین بستری شدن روزانه در بیمارستان همچنان در اواسط ژانویه از 45000 نفر فراتر می رفت.
به عنوان مدیرکل سازمان جهانی بهداشت، دکتر تدروس آدهانوم گبریسوس گفت اخیراً: “پیام من واضح است – این ویروس را دست کم نگیرید، این ویروس ما را غافلگیر کرده و خواهد کرد و به کشتار ادامه خواهد داد، مگر اینکه ما برای رساندن ابزارهای بهداشتی به افرادی که به آنها نیاز دارند و مقابله همه جانبه با اطلاعات نادرست تلاش بیشتری انجام دهیم.”
آیا ماندن در آماده باش جهانی مزایایی دارد؟
آره. PHEIC در اصل وسیله ای برای تمرکز منابع جهانی و توجه بر روی یک مشکل است. مشکل ویروسی شکل کنونی ما هنوز برای بسیاری از مردم بسیار تهدید کننده است که نمی توان با خیال راحت به عنوان آندمیک در نظر گرفت. همانطور که دکتر تدروس تاکید کرد هنوز قادر به ایجاد شوک های بد است.
اگر وضعیت PHEIC بتواند به عنوان سدی در برابر رضایت خزنده عمل کند، خاتمه دادن به PHEIC باعث تحریک آن می شود. حتی در حالی که هر هفته میلیون ها مورد گزارش می شود، نظارت از نزدیک بر ویروس کاهش یافته است، به عنوان مثال، بودجه برای فعالیت های توالی یابی ویروس در اروپا کاهش یافته است. میلیاردها نفر بدون ماسک در انظار عمومی نشان دهنده خستگی همه گیر در سطح خیابان هستند.
در این مثال، EC از حق خود برای ارائه توصیه هایی برای تأکید بر نیاز به حفظ شتاب در واکسیناسیون، تقویت نظارت بر ویروس و گزارش دهی به WHO، تقویت ظرفیت واکنش ملی در آماده سازی برای رویدادهای آینده، و مدیریت بهتر واکسیناسیون استفاده کرده است. “اینفدمیک” اطلاعات نادرست.
آیا “نزدیک شدن به یک نقطه خمشی” به معنای PHEIC است تقریبا در پایان؟
این احتمال به نظر می رسد. در دسامبر، دکتر تدروس در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت که WHO امیدوار است که در مقطعی در سال 2023، “ما قادر خواهیم بود بگوییم که COVID-19 دیگر یک وضعیت اضطراری بهداشت جهانی نیست.”
اما، همانطور که دکتر ماریا ون کرخوف، سرپرست فنی سازمان بهداشت جهانی در مورد کووید-19 اخیراً به CBC گفت، «ما فکر می‌کردیم که می‌توانیم وضعیت اضطراری بهداشت جهانی را در سال 2022 پایان دهیم. ما قادر به انجام آن نبودیم، زیرا دسترسی به آن نداشتیم. این ابزار نجات جان – ما به این اهدافی که به دنبال آن بودیم، از نظر سیستم‌های موجود، دستیابی به اهداف واکسیناسیون، خروج داروهای ضد ویروسی نرسیدیم.»
با این حال، به نظر می رسد که اکنون به هم نزدیکتر شده ایم. پس از نشست اخیر، EC بر نیاز به آماده شدن برای “انتقال ایمن” به خارج از PHEIC، که به معنای ایجاد اقدامات عمومی پایدار و بلندمدت علیه COVID-19 است، تاکید کرد. به این ترتیب، کمیته از WHO خواست تا «پیشنهادی برای مکانیسم‌های جایگزین برای حفظ تمرکز جهانی و ملی بر COVID-19 پس از خاتمه PHEIC ایجاد کند».
وقتی وضعیت اضطراری به پایان می رسد، چه اتفاقی برای واکسن های مستقر شده تحت روش “فهرست استفاده اضطراری” WHO می افتد؟
واکسن‌هایی که در پایان PHEIC دارای وضعیت EUL هستند، این اعتبار را حفظ خواهند کرد – اما هیچ واکسن جدیدی برای کووید-19 پس از آن مرحله تأیید EUL را دریافت نخواهد کرد.
این بدان معنا نیست که هیچ واکسن جدیدی برای کووید-19 وارد بازار نخواهد شد. نامزدهای واکسن جدید باید برای پیش صلاحیت درخواست دهند – یک ارزیابی جامع و مداوم که ایمنی، کارایی و الزامات زنجیره سرد را در نظر می گیرد. WHO به کار با تولیدکنندگان برای پیشبرد به سمت پیش صلاحیت ادامه خواهد داد، مگر اینکه سازنده تصمیم بگیرد درخواست آنها را پس بگیرد.
آیا همه‌گیری در آن نقطه تمام خواهد شد؟
نه لزوما – و در واقع، احتمالاً نه. آنها در واقع یک چیز نیستند. WHO در 30 ژانویه 2020 COVID-19 را یک PHEIC اعلام کرد و تا 11 مارس همان سال آن را به عنوان یک بیماری همه گیر توصیف نکرد. در همین حال، بسیاری از اپیدمی‌های جهانی در حال انجام هستند – بخوانید: همه‌گیری‌ها – که تحت عنوان PHEIC مدیریت نمی‌شوند، مانند همه‌گیری هفتم وبا، r HIV/AIDS. این زبان سیاسی است، به معنای قابل بحث است.
آنچه واضح است این است که اعلام پایان وضعیت اضطراری COVID-19 مطمئناً به این معنی نیست که COVID-19 با ما انجام شده است. اتحادیه اروپا در بیانیه خود گفت: «شکی نیست که ویروس در آینده قابل پیش‌بینی به عنوان یک پاتوژن دائمی در انسان و حیوانات باقی خواهد ماند.» کاهش تأثیر آن هدف است – در حال حاضر و برای دراز مدت.