چگونه داروها می دانند که به کجا در بدن بروند؟ سلامت نیوز، ، یک دانشمند داروسازی توضیح می دهد که چرا برخی از داروها بلعیده می شوند در حالی که برخی دیگر تزریق می شوند.

وقتی برای سردرد آسپرین مصرف می کنید، آسپرین چگونه می داند که به سر شما برود و درد را کاهش دهد؟

پاسخ کوتاه این است که اینطور نیست: مولکول‌ها نمی‌توانند خود را از طریق بدن منتقل کنند و کنترلی بر جایی که در نهایت به پایان می‌رسند ندارند. اما محققان می‌توانند مولکول‌های دارو را از نظر شیمیایی اصلاح کنند تا مطمئن شوند که به شدت به مکان‌هایی که ما می‌خواهیم و ضعیف به مکان‌هایی که ما نمی‌خواهیم متصل می‌شوند.

محصولات دارویی حاوی چیزی بیش از یک داروی فعال هستند که مستقیماً بر بدن تأثیر می گذارد. داروها همچنین شامل «مواد غیرفعال» یا مولکول‌هایی هستند که ثبات، جذب، طعم و سایر ویژگی‌هایی را که برای اجازه دادن به دارو برای انجام کار حیاتی هستند، افزایش می‌دهند. به عنوان مثال، آسپرینی که می بلعید نیز دارای ترکیباتی است که هم از شکستگی قرص در حین حمل و نقل جلوگیری می کند و هم به تجزیه آن در بدن شما کمک می کند.

به عنوان یک دانشمند داروسازی، من در 30 سال گذشته در حال مطالعه در مورد دارورسانی هستم. یعنی توسعه روش‌ها و طراحی اجزای غیردارویی که کمک می‌کنند دارو به جایی که باید در بدن برسد. برای درک بهتر فرآیند فکری پشت طراحی داروهای مختلف، بیایید دارو را از زمانی که برای اولین بار وارد بدن می شود تا جایی که در نهایت به پایان می رسد دنبال کنیم.

نحوه جذب داروها در بدن

هنگامی که یک قرص را قورت می دهید، ابتدا در معده و روده حل می شود قبل از اینکه مولکول های دارو در جریان خون شما جذب شوند. هنگامی که در خون است، می تواند در سراسر بدن گردش کند تا به اندام ها و بافت های مختلف دسترسی پیدا کند.

مولکول‌های دارو با اتصال به گیرنده‌های مختلف روی سلول‌ها که می‌توانند پاسخ خاصی را تحریک کنند، بر بدن تأثیر می‌گذارند. حتی اگر داروها برای هدف قرار دادن گیرنده های خاص برای ایجاد یک اثر دلخواه طراحی شده اند، غیرممکن است که آنها را از ادامه گردش خون و اتصال به مکان های غیرهدفی که به طور بالقوه باعث عوارض جانبی ناخواسته می شوند، حفظ کنیم.

مولکول های دارویی که در خون گردش می کنند نیز به مرور زمان تحلیل می روند و در نهایت بدن را در ادرار شما ترک می کنند. یک مثال کلاسیک، بوی قوی ادرار شما پس از خوردن مارچوبه است، زیرا کلیه شما سریع اسید مارچوبه را پاک می کند. به طور مشابه، مولتی ویتامین ها به طور معمول حاوی ریبوفلاوین یا ویتامین B2 هستند که باعث می شود ادرار شما پس از پاک شدن، زرد روشن شود. از آنجایی که مولکول‌های دارو چگونه می‌توانند از پوشش روده عبور کنند، بسته به خواص شیمیایی دارو می‌تواند متفاوت باشد، برخی از داروهایی که می‌بلعید هرگز جذب نمی‌شوند و در مدفوع شما حذف می‌شوند.

از آنجایی که تمام دارو جذب نمی شود، به همین دلیل است که برخی از داروها، مانند داروهایی که برای درمان فشار خون بالا و آلرژی استفاده می شوند، به طور مکرر مصرف می شوند تا جایگزین مولکول های حذف شده دارو شوند و سطح دارو را به اندازه کافی در خون حفظ کنند تا اثرات آن بر روی بدن حفظ شود. بدن

رساندن مواد مخدر به جای مناسب

در مقایسه با قرص ها و قرص ها، راه کارآمدتر برای ورود دارو به خون، تزریق مستقیم آن به ورید است. به این ترتیب، تمام دارو در سراسر بدن گردش می کند و از تخریب در معده جلوگیری می کند.

بسیاری از داروهایی که به صورت داخل وریدی تجویز می شوند، «بیولوژیک» یا «داروهای بیوتکنولوژی» هستند که شامل موادی هستند که از موجودات دیگر مشتق شده اند. رایج ترین آنها نوعی داروی سرطان به نام آنتی بادی های مونوکلونال است، پروتئین هایی که به سلول های تومور متصل می شوند و آن ها را از بین می برند. این داروها مستقیماً به داخل رگ تزریق می شوند زیرا معده شما نمی تواند تفاوت بین هضم پروتئین درمانی و هضم پروتئین های چیزبرگر را تشخیص دهد.

در موارد دیگر، داروهایی که برای اثربخشی به غلظت‌های بسیار بالا نیاز دارند، مانند آنتی‌بیوتیک‌ها برای عفونت‌های شدید، فقط از طریق انفوزیون قابل تزریق هستند. در حالی که افزایش غلظت دارو می تواند اطمینان حاصل شود که مولکول های کافی به مکان های صحیح متصل می شوند تا اثر درمانی داشته باشند، همچنین اتصال به مکان های غیرهدف و خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد.

یکی از راه‌های رسیدن به غلظت بالای دارو در محل مناسب، استفاده از دارو در جایی که لازم است، مانند مالیدن پماد بر روی بثورات پوستی یا استفاده از قطره‌های چشمی برای آلرژی است. در حالی که برخی از مولکول‌های دارو در نهایت جذب جریان خون می‌شوند، به اندازه‌ای رقیق می‌شوند که مقدار دارویی که به مکان‌های دیگر می‌رسد بسیار کم است و بعید است که عوارض جانبی ایجاد کند. به طور مشابه، یک استنشاقی دارو را مستقیماً به ریه ها می رساند و از تأثیرگذاری بر بقیه بدن جلوگیری می کند.

انطباق بیمار

در نهایت، یک جنبه کلیدی در طراحی همه داروها این است که به سادگی بیماران را وادار کنیم که داروها را در مقادیر مناسب در زمان مناسب مصرف کنند.

از آنجایی که یادآوری مصرف چند بار دارو در روز برای بسیاری از افراد دشوار است، محققان سعی می کنند فرمولاسیون دارویی را طراحی کنند تا فقط یک بار در روز یا کمتر مصرف شود.

به طور مشابه، قرص‌ها، اسپری‌های استنشاقی یا اسپری‌های بینی راحت‌تر از تزریقی هستند که نیاز به سفر به کلینیک دارند تا پزشک آموزش دیده آن را به بازوی شما تزریق کند. هر چه تجویز دارو با دردسر و هزینه کمتری همراه باشد، احتمال بیشتری وجود دارد که بیماران در صورت نیاز داروی خود را مصرف کنند. با این حال، گاهی اوقات انفوزیون یا تزریق تنها راه موثری است که می توان داروهای خاصی را تجویز کرد.

حتی با وجود تمام علومی که برای درک یک بیماری به اندازه کافی برای تولید یک داروی مؤثر انجام می شود، اغلب بر عهده بیمار است که همه آن را مطابق طراحی عمل کند.