این مطالعه بررسی می کند که چرا برخی از بیماران مبتلا به کووید طولانی مدت همچنان در ورزش کردن با مشکل مواجه هستند در حالی که برخی دیگر بهبود می یابند

در حالی که برخی از بیماران از اثرات عفونت SARS-CoV-2 بهبود می یابند، برخی دیگر عوارض بعدی COVID-19 را مدت ها پس از عفونت اولیه تجربه کرده اند. یکی از این علائم طولانی مدت کووید کاهش ظرفیت ورزش است. اما سوالاتی در مورد مکانیسم‌هایی باقی می‌ماند که چرا برخی از بیماران کووید به کاهش ظرفیت ورزش ادامه می‌دهند در حالی که برخی دیگر بدون این شرایط بهبود می‌یابند.

در مطالعه‌ای که اخیراً در مجله بیماریهای عفونیتیمی از محققان از دانشگاه کالیفرنیا سانفرانسیسکو دریافتند که ظرفیت ورزش کمتر از حد انتظار در بین افراد مبتلا به کووید طولانی شایع است و ناتوانی کرنوتروپیک (افزایش ناکافی ضربان قلب در حین ورزش) شایع ترین دلیل است.

آنها همچنین دریافتند که کاهش ظرفیت ورزش با افزایش اولیه نشانگرهای زیستی التهابی پس از کووید در ارتباط است. علاوه بر این، آنها دریافتند که فعال شدن مجدد ویروس اپشتین بار (EBV) ممکن است با کاهش ضربان قلب در حین ورزش مرتبط باشد.

نویسنده اول Matthew Durstenfeld، MD، MAS، مطالعه فرعی قلب و عروق را به عنوان بخشی از مطالعه تأثیر بلندمدت عفونت با کروناویروس جدید (LIINC) طراحی کرد که توسط Michael Peluso، MD، MHS، استادیار پزشکی UCSF هدایت شد. LINC برای ارزیابی سلامت جسمی و روانی پس از عفونت COVID-19 با درج افرادی که طیف کامل بیماری حاد و بهبودی پس از حاد را نشان می‌دهند طراحی شده است.

این مطالعه در نوامبر 2020 با استفاده از اکوکاردیوگرام برای ارزیابی شرایط قلبی زیربنای علائم پس از کووید آغاز شد.

هنگامی که مطالعه اولیه مبتنی بر اکوکاردیوگرام مکانیسم‌های قلبی علائم را نشان نداد، تیم پروتکل مطالعه را اصلاح کرد تا یک سال بعد برای انجام آزمایش‌های پیشرفته از جمله تست ورزش قلبی ریوی (CPET)، تصویربرداری تشدید مغناطیسی قلبی (CMR) ویزیت دوم با شرکت‌کنندگان در مطالعه انجام شود. ) و پایش ریتم قلب سرپایی. شرکت‌کنندگان در مطالعه فرعی همچنین نمونه‌های خونی را برای سرم و پلاسما در ویزیت اکوکاردیوگرافی جمع‌آوری و پردازش کردند.

60 شرکت‌کننده با میانگین سنی 53 سال در حدود یک سال و نیم پس از ابتلا به کووید مورد مطالعه قرار گرفتند. در CPET، 49٪ با علائم، ظرفیت ورزش را در مقایسه با 16٪ بدون علائم کاهش دادند. پیک تنظیم شده VO₂ (حجم اکسیژنی که بدن در حین ورزش مصرف می کند) 16.9 درصد کمتر از پیش بینی شده در بین افراد دارای علائم بود. ناتوانی کرونوتروپیک یک یافته رایج بود و بیومارکرهای التهابی و سطوح آنتی بادی در چند ماه اول پس از COVID-19 با اوج VO ارتباط منفی داشت.₂ بیش از یک سال بعد

«یافته‌ها نشان می‌دهند که ناتوانی کرونوتروپیک – عدم دستیابی به 80 درصد حداکثر ضربان قلب مورد انتظار در حین ورزش – دورستنفلد، متخصص قلب و استادیار پزشکی UCSF، می‌گوید: «ما همچنین شواهدی مبنی بر فعال‌سازی مجدد EBV در همه افراد مبتلا به ناتوانی کرونوتروپیک یافتیم، با این حال، هیچ شواهدی از میوکاردیت، اختلال عملکرد قلبی یا از نظر بالینی پیدا نکردیم. آریتمی های قابل توجه.”

نویسندگان به چالش تشخیصی بالینی اشاره می‌کنند که بیماران با علائم زمانی که هیچ یافته عینی از اختلال عملکرد قلبی در آزمایش‌های قلبی ریوی چندوجهی وجود ندارد، ارائه می‌کنند. آنها پیشنهاد می‌کنند که تحقیقات بالینی ترجمه‌ای و اثبات مفهوم برای توصیف فنوتیپ‌ها و مکانیسم‌های متمایز علائم پس از حاد کووید برای شناسایی درمان‌های بالقوه ضروری است.

تا زمانی که درمان‌های اضافی در دسترس نباشد، نویسندگان معتقدند افرادی که با کاهش ظرفیت ورزش زندگی می‌کنند ممکن است از تمرینات ورزشی برای بهبود علائم خود بهره ببرند. حامیان بیمار نگرانی های مهمی را در مورد ایمنی ورزش در افرادی که دچار آنسفالیت میالژیک همپوشانی/سندرم خستگی مزمن هستند، مطرح کرده اند.

دورستنفلد گفت: «اگرچه ورزش بعید است که کووید طولانی مدت را درمان کند، داده های اولیه نشان می دهد که تمرین ورزشی تنها مداخله ای است که برای بهبود ظرفیت ورزش، علائم و کیفیت زندگی نشان داده شده است.» “با توجه به نگرانی بیماران مبنی بر اینکه ورزش ممکن است علائم را برای برخی افراد بدتر کند، ما باید نقش ورزش در طولانی مدت کووید را به دقت مطالعه کنیم.”