لحظه ای که مرا تغییر داد: پس از از دست دادن شنوایی، روزنامه ها به من کمک کردند راهی برای کنار آمدن پیدا کنم | زندگی و سبک

منخیلی وقت پیش بود، بعد از ظهر جمعه، در خیابانی در خارطوم. من 11 ساله یا شاید 12 ساله بودم – تاریخ یا سال تولدم را نمی دانم. من خیلی غمگین بودم. من تمام شب را قبل از گریه و فریاد سپری کرده بودم، زیرا یک پزشک به من گفته بود که هرگز شنوایی خود را به دست نمی‌آورم و سمعک تجویز کرده بود. “چرا من؟!” تا آن لحظه، امید ضعیفی داشتم که در پایتخت درمان شوم و بتوانم دوباره بشنوم.

من شنوایی خود را به طور کامل در گوش چپ و حدود 80٪ در گوش راستم از دست داده بودم، اما این باعث می شود که بهتر از آنچه بود به نظر برسد: همانطور که یک بار یک پزشک به من گفت، تقریباً می توانستم صدای غرش را بشنوم. موتور هواپیما بدون سمعک اگر کنارش بایستم.

بعد از اینکه به مننژیت مبتلا شدم، شنوایی من کم شد. ما در واد الحلیوه، روستایی در سودان زندگی می کردیم، اگرچه من در اومهجر، اریتره به دنیا آمدم. پس از مرگ پدرم، من و مادر، خواهر، برادرم و من مجبور به فرار شدیم جنگ استقلال علیه اتیوپی روستای سودان به اردوگاه موقت پناهندگان برای پناهجویان اریتره ای تبدیل شده بود.

تنها دکتر در واد الحلیوه در تعطیلات نبود، بنابراین یک پرستار از من مراقبت کرد. او به اشتباه فکر می کرد من مالاریا دارم و با من چنین رفتار کرد. درد من بدتر و بدتر می‌شد تا اینکه خانواده‌ام مرا به روستای نزدیک، شواک، که چند ساعت با ماشین فاصله داشت، بردند، جایی که یک بیمارستان صلیب سرخ وجود داشت. از آنجایی که نمی‌توانستم حرکت کنم، روی تختم که پشت یک جیپ گذاشته شده بود، حرکت کردم. وقتی به گذرگاه رودخانه رسیدیم، من را به قایق منتقل کردند، هنوز در بستر، از ستیت، یکی از شاخه های نیل عبور می کردم.

در بیمارستان تشخیص مننژیت داده شد و بستری شدم. در آن زمان من بیهوش شده بودم. سه هفته در حالت نیمه کما ماندم. وقتی بیدار شدم اولین چیزی که گفتم این بود که نمی شنوم.

در واد الحلیوه، من شفاهای سنتی را دیدم که فایده ای نداشت. من فالگیرهایی را دیدم که پیش بینی می کردند ظرف یک سال دوباره خواهم شنید. مادرم با عجله از عربستان سعودی که در آنجا کار می کرد، برگشت و مرا به خارطوم برد تا به متخصص گوش مراجعه کنم. آنجا پیش چند نفر از اقوام ماندیم، اما با وجود اینکه مرا به خرید و گردش می بردند، احساس تنهایی می کردم.

آن روز جمعه در خارطوم، بی هدف در خیابان راه می رفتم. جلوی روزنامه فروش ایستادم. کاغذها به طور مرتب روی زمین چیده شده بودند و بالای هر کاغذ یک سنگ قرار داشت. خم شدم تا تیترها را بخوانم.

و سپس اولین روزنامه ام را خریدم. اما چرا روزنامه؟ نمی دانم – اما در تک تک اخبار غوطه ور شدم. طی چند روز آینده، روزنامه‌های زیادی خریدم، بنابراین می‌توانم آنها را با خودم به روستا ببرم. در ودالحلیوه کتابی وجود نداشت. بدون کتابخانه نه کتاب فروشی بدون فروشنده خبری در مدرسه ما به سختی کتاب درسی وجود داشت.

اثرات روانی ناشنوایی غیرقابل تحمل بود. در ابتدا، مانند یک ناتوانی قابل مشاهده بود – من در محله و فراتر از آن به عنوان یک بچه سر گرم محبوب بودم و همه درباره کم شنوایی من صحبت می کردند. اما با گذشت زمان، آن را فراموش کردند و به یک معلولیت نامرئی تبدیل شد. من به سختی هیچ کمکی دریافت کردم.

اما آن لحظه با روزنامه ها، من را از احساس تاسف برای خودم، که برای مدت طولانی انجام می دادم، به یافتن راه هایی برای کنار آمدن، تبدیل کرد و به من نشان داد که چگونه در دنیای درونی و همچنین دنیای بیرونی خود زندگی کنم. از همان لحظه، دنیای دیگری و دور را شناختم، دنیایی غیر از محیط نزدیکم، از درگیری ها، ورزش ها و سرگرمی های آن خبر داشتم.

سمعک آنالوگ من چیزی جز یک میکروفون با صدای بلند نبود. با این حال به مدرسه برگشتم. من در کلاس درس زیاد نشنیدم، حتی اگر چیزی باشد. وانمود کردم که می شنوم. گاهی به هر کسی که با من صحبت می‌کرد «بله» یا «نه» می‌گفتم. این امکان وجود داشت که به کسی که از من می‌پرسید اسم من چیست، بله یا نه می‌گفتم. و گاهی طوری حرف می زدم و حرف می زدم که انگار نمی خواستم توانایی گفتارم را فراموش کنم. در خواندن و نوشتن هم در کلاسم بهترین شدم.

با اینکه چند سال بعد وقتی مادرم ما را به عربستان سعودی برد، هیچ دوستی نداشتم، برخی از دانش‌آموزان کلاسم با من دوست شدند تا بتوانم در درس‌هایشان به آنها کمک کنم یا در امتحانات تقلب کنند. وقتی مطالعه می‌کردم، بر نظرات یا ستون‌های منظم نویسندگانی تمرکز می‌کردم که همیشه به نویسندگان و متفکران اروپایی یا آمریکایی اشاره می‌کردند که احتمالاً در بیشتر کتاب‌فروشی‌های عربستان نمی‌توانید پیدا کنید. مدت ها بود که به کتابفروشی ها می رفتم تا کتاب ها را ببینم، اسم ها و عنوان ها را چک کنم. خیلی زود، کاملاً خودم را غرق کردم.

وقتی به انگلستان رسیدم، به جز چند کلمه، اصلاً انگلیسی صحبت نمی‌کردم و الفبا را می‌دانستم. روز بعد، شخصی را دیدم که خورشید را می خواند. تیترها با فونت بزرگ بودند. سرم را کج کردم. حرف به حرف آهسته خواندم. دوباره به یاد آن لحظه افتادم، آن بعد از ظهر جمعه. از آنجایی که می‌دانستم نمی‌توانم برای یادگیری زبان جدید به سمعک خود تکیه کنم، فوراً می‌دانستم که چگونه دوباره یادگیری را آغاز کنم.

مجموعه داستان کوتاه The Feeling House اثر صالح آدونیا در حال حاضر توسط هالند هاوس منتشر شده است.