دکتر، آیا می توانم آب بخورم؟ – چرا ساده ترین سوالات می تواند ناراحت کننده ترین باشد | رانجانا سریواستاوا

سخت ترین سوالی که یک بیمار از شما پرسیده است چیست؟ یک دانشجوی پزشکی از یک بخش متشکل از ده ها بیمار با هر نوع نگرانی شگفت زده می شود.

او به تازگی شنیده است که چند بیمار سرطانی می پرسند که آیا درمان طول عمر آنها را افزایش می دهد یا خیر. گفتگوی مناسب در مورد اهداف مراقبت و آنچه که باید انتظار داشت یکی از سودمندترین موارد در پزشکی است. سپس سوالاتی در مورد آیتم های جدید در دنیای پر سرعت وجود دارد. آیا من اخبار مربوط به داروی شگفت انگیز در موش ها را دریافت کردم؟ نظر من در مورد آخرین کارآزمایی بالینی چیست؟ آیا درمان جدید بهتر از درمان قبلی است؟ بیماران از شنیدن «نمی‌دانم» بدشان نمی‌آید، مشروط بر اینکه عبارت «اما من متوجه می‌شوم» شود. وقتی «نمی‌دانم» مانند «به من اهمیتی نمی‌دهد» به نظر می‌رسد نگران می‌شوند.

سوالات سخت دیگر در پزشکی قضاوت است. تعریف مراقبت بیهوده اجتناب از همکاران مزاحم به چالش کشیدن فرهنگ زمانی که هیچ «کار درستی» برای انجام دادن وجود ندارد، دست و پنجه نرم کردن با این سؤالات می تواند دشوار باشد. اما اینها نیز مسیریابی را یاد می گیرد.

سوالی که من واقعاً با آن دست و پنجه نرم می کنم یکی از سادگی های خیره کننده و در عین حال ناراحت کننده است که مانند تعداد کمی دیگر.

دکتر، آیا می توانم آب بخورم؟

مردی مسن با اشتیاق به چرخ دستی نوشیدنی نگاه می کند. تحت تأثیر سکته های متوالی، اندام او ضعیف است. صورتش آویزان می شود و صدایش تا حدودی بداخلاق می شود، اگرچه، اگر تمرکز کنید، می توانید کلمات او را تشخیص دهید. پس از مرگ همسرش، وضعیت سلامتی او رو به افول گذاشته و روزهای بی تحرکی را پشت سر می گذارد.

اولین سکته باعث شد راه رفتنی بی ثبات به او بدهد اما همچنان از خواندن و نوشیدن چای لذت می برد. سکته دوم او را در یک مرکز قرار داد و منجر به ارزیابی بلع شد که رژیم غذایی خالص و مایعات غلیظ را دیکته می کرد. هنگامی که او اعتراض کرد، به او گفته شد که هر دستوری برای تغییر رژیم غذایی او باید توسط پزشک تأیید شود. پزشک معالج نپذیرفت و هشدار داد که مایعات رقیق خطر ایجاد پنومونی آسپیراسیون را دارند.

اکنون او با عفونت مواجه شده است. وقتی فرزندانش به ملاقات می آیند، او نمی تواند گفتگو را حفظ کند و همه قبول می کنند که حال او رو به وخامت است. در یک تصادف نادر، او در طول دور من بیدار است. وقتی می‌پرسم چگونه می‌توانیم او را راحت کنیم، او با متحرک شدن و درخواست یک لیوان آب پاسخ می‌دهد.

با این فکر که کمترین آرزویی است که باید برآورده شود، می گویم: «مطمئنا.

پرستارش حرفش را قطع می کند و به تابلوی بالای تختش اشاره می کند.

رزیدنت با زمزمه آرام کنار پرستار، یک فنجان آب و یک نی می گیرد. سر تخت را بالا می آوریم، خطرات را برای بیمار کاملاً هیجان زده توضیح می دهیم و نی را روی لب هایش می گیریم. او یک نوشیدنی طولانی می خورد و بلافاصله شروع به سرفه می کند. سرعتش را کم می کند و دوباره می نوشد. رضایت چهره اش را روشن می کند. او با استفاده از دست خوب خود برای گرفتن دست من، اولین نوشیدنی آب را پس از دو سال به عنوان بهترین دارو اعلام کرد. با توجه به هزینه ده ها هزار دلاری بستری شدن در بیمارستان، به طنز آشکار توجه می کنم.

قبل از اینکه از این تلاش شاد به خواب برود التماس می کند: «آب من را قطع نکن». ما علامت را پایین می آوریم و توجه می کنیم که بیمار که به پایان عمر نزدیک می شود، می تواند “در معرض خطر” آب بنوشد.

هیچ شواهد محکمی مبنی بر اینکه ممنوع کردن مایعات رقیق خطر ابتلا به ذات الریه آسپیراسیون را محدود می کند وجود ندارد، زیرا بیماران همچنان می توانند ترشحات خود را آسپیراسیون کنند. اما شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد آب غلیظ شده جایگزین ضعیفی برای آب است – عامل غلیظ کننده می‌تواند باقیمانده مشکل‌ساز باقی بگذارد و بیماران ممکن است به دلیل عدم تمایل به نوشیدن چیزی که به عنوان قوام “شهد” تبلیغ می‌شود اما بیشتر شبیه وان آب است دچار کم آبی شوند. روان کننده.

آسیب شناسان گفتار متخصصانی هستند که تاکید می کنند توصیه های آنها باید در چهارچوب کل بیمار در نظر گرفته شود، اما ارزیابی این بیمار ناخواسته طوفانی ایجاد می کند. وقتی بوی مشاجره به مشام می رسد، سرعت دارو به سرعت کاهش می یابد. هر روز تیم من سعی می‌کند استقلال بیمار را ارج بگذارد و مجبور می‌شود این ضرب المثل را زندگی کند، “لغزش‌های زیادی بین فنجان و لب وجود دارد.”

تا 30 درصد از ساکنان خانه سالمندان مایعات غلیظ تجویز می‌شوند و پس از تزریق، این دستور اغلب باقی می‌ماند. اما اگر به بیماران «در معرض خطر» اجازه داده شود که آب بنوشند (همانطور که بیشتر می خواهند)، سؤال بعدی این است که «اگر آسپیراسیون کنند چه اتفاقی می افتد؟» این نیاز به یک بحث صادقانه در مورد بیهودگی درمان پنومونی آسپیراسیون مکرر با آنتی بیوتیک و بستری شدن در بیمارستان و اجازه دادن به مردم برای انتخاب آگاهانه دارد.

من یک بار در حالی که منتظر عمل جراحی بودم که به عقب رانده می شد، از آب محروم شدم – این اقدام احتیاطی “روتین” را ناراحت کننده ترین جنبه تجربه یافتم. من تعجب نمی کنم که یک مطالعه نشان داد که بیماران مایلند پنج سال از امید به زندگی 10 ساله خود را برای نوشیدن آب معاوضه کنند.

بن بست اطراف بیمار ما یک هفته طول کشید تا حل شود، اما، با خوشحالی، او در هفته های قبل از مرگ، به آب آشامیدنی که قلبش می خواست، به بیمارستان بازگشت.

در فوریه، یک پزشک مراقبت های تسکینی در توییتر درخواست کرد که وقتی یک بیمار در حال مرگ درخواست نوشیدنی می کند، «آن را غلیظ نکنید. مطمئن شوید که او به آنچه می خواهد می رسد. از کسی نپرس زیاد طول نمیکشه برو خودت بیار.»

وقتی کلید واژه سلامت، مراقبت بیمار محور است، چنین عمل پزشکی ساده و محترمانه ای به سختی نیاز به اصرار دارد. ما هنوز راه زیادی در پیش داریم تا طبابت با انسانی‌ترین خواسته‌ها در ارتباط باقی بمانیم، حتی در حالی که به دنبال اهداف درخشان‌تر هستیم.