منممکن است افسرده کننده باشد، ممکن است تکان دهنده باشد، اما، صادقانه بگویم، برای من تعجب آور نبود: پذیرش در بیمارستان بستری در انگلستان به گفته کالج سلطنتی روانپزشکان، اختلالات خوردن در پنج سال گذشته 84 درصد افزایش یافته است. کودکان و جوانان با جهش 90 درصدی بدترین آسیب را می بینند، اما بزرگسالان نیز در همان زمان شاهد افزایش 79 درصدی پذیرش بوده اند. اینها ارقامی هستند که باید ما را شرمنده کنند – و به اقدام تحریک کنند.
پذیرش بستری باید آخرین راه حل مطلق باشد. این شامل نظارت و وزن کردن 24 ساعته، مشاهده خوردن وعده های غذایی و میان وعده های به موقع است. برخی از بیماران داوطلبانه وارد می شوند، برخی دیگر به دلیل برش داده شدن در آنجا خواهند بود. زمانی که زندگی بیمار به طور جدی در خطر است، باید خط پایان درمان باشد. افزایش عظیم پذیرش به این معنی است که مردم به تنهایی و بدون حمایت برای مدت طولانی رنج می برند که زندگی آنها قبل از مداخله کسی در خطر است. این نمی تواند درست باشد.
وقتی به دلیل اختلال خوردن در بیمارستان بستری شدم، وحشت داشتم. این کار نجات جان من بود، اما زمانی که در آنجا بودم بسیار نهادینه شدم – زندگی من کاملاً در حالت تعلیق بود.
اختلالات خوردن یکی از کشنده‌ترین بیماری‌های روانی است، اما بودجه و حمایت‌هایی که دریافت می‌کنند هرگز پاسخگوی تقاضاها نبوده است. به نظر می رسد دولت قصد دارد این بیماری همه گیر را به دلیل افزایش اخیر افراد در هر سنی که تحت درمان قرار می گیرند، مقصر بداند، که نادیده می گیرد که ما به دلیل یک عمر کمبود بودجه در خدمات و تحقیقات و سال ها ابتکارات بهداشتی خطرناک مانند شمارش کالری در منوها، در جایی هستیم که هستیم. که اختلال خوردن را عادی کرده اند.
اختلالات خوردن نیز یک بیماری به شدت مورد انگ است. آنها اغلب به عنوان یک انتخاب سبک زندگی، مرحله یا چیزی که فرد از آن رشد خواهد کرد، به جای یک بیماری روانی موذیانه و خطرناک که ریشه ها و مظاهر پیچیده ای دارد، دیده می شود. هنوز این فرض وجود دارد که آنها فقط بر دختران لاغر و نوجوان سفیدپوست تأثیر می گذارند – کافی است به پذیرش در بیمارستان برای افراد سیاه پوست، آسیایی و قومیتی اقلیت که با سرعت بیشتری نسبت به اقوام سفیدپوست در حال افزایش است، نگاه کنید تا ببینید که چگونه اختلالات خوردن در این جوامع نامرئی است. آنها تهدید کننده زندگی می شوند. انگ شرمی را که بسیاری از مردم احساس می‌کنند افزایش می‌دهد، اما همچنین بسیاری را از دستیابی به حمایت باز می‌دارد – کاری که انجام دادن آن زمانی که بیماری روانی شما به شما می‌گوید این کار را نکنید بسیار دشوار است – که البته به نرخ بالای مرگ‌ومیر کمک می‌کند.
بسیاری از مردم به پزشک عمومی خود مراجعه می‌کنند یا در بخش‌های A&E بیمارستان قرار می‌گیرند تا به آنها گفته شود: «شما آنقدر لاغر نیستید که بتوانید اختلال خوردن داشته باشید» یا «به نظر نمی‌رسد که اختلال خوردن دارید». به همین دلیل است که من سال‌ها روی کمپینی به نام #DumpTheScales برای ممنوع کردن حداقل محدودیت‌های BMI برای درمان، که بسیاری از مراکز اعتماد NHS وجود دارد، صرف کرده‌ام، که تنها افراد مبتلا به اختلالات غذایی محدودکننده را تشویق می‌کند تا وزن بیشتری از دست بدهند تا شایسته درمان تلقی شوند. من همیشه از افرادی می شنوم که پزشک عمومی به آنها گفته است که به دلیل وزن، سن، قومیت یا جنسیت نمی توانند اختلال خوردن داشته باشند.
کالج سلطنتی روانپزشکان امروز دستورالعمل‌های جدیدی را برای کمک به کارکنان مراقبت‌های بهداشتی ارائه می‌کند تا به موقع اختلالات خوردن – که از بی‌اشتهایی و پرخوری عصبی گرفته تا اختلال پرخوری و اختلالات خوردن مشخص نشده است – را شناسایی کنند تا بدترین اثرات مانند نارسایی قلبی، پوکی استخوان و کاهش یابد. ناباروری فقط چند مورد را نام برد.
در حالی که من این دستورالعمل‌ها را تحسین می‌کنم، تنها راهی که واقعاً چیزها تغییر می‌کنند، بودجه مناسب برای برنامه‌های مداخله زودهنگام، درمان و تحقیقات است. طبق گفته موسسه خیریه Beat، بین سال‌های 2009 و 2019، کل بودجه بریتانیا برای تحقیقات اختلالات خوردن تنها 1.13 پوند برای هر فرد مبتلا در سال بود. و علیرغم افزایش سریع پذیرش بیماران بستری، تعداد تخت‌ها در بیمارستان‌های بهداشت روانی NHS از سال 2010 تا کنون 25 درصد کاهش یافته است. هیچ کس نباید در سال 2022 به دلیل اختلال خوردن بمیرد. با حمایت مناسب و درمان طولانی مدت، بهبودی امکان پذیر است. اما این یک راه طولانی است که نیاز به حمایت طولانی مدت و درمان مبتنی بر جامعه دارد. مراقبت های بستری گران است، گاهی اوقات ضروری است، اما تنها زمانی که تمام گزینه های دیگر تمام شده باشد. ما می دانیم که مداخله زودهنگام باعث صرفه جویی در زندگی و پول می شود، بنابراین چرا هنوز در نظر داریم قبل از کمک به مردم منتظر باشیم تا به نقطه بحران برسند؟
با این حال، چیزی که این آمار نمی تواند به ما نشان دهد تعداد افرادی است که بدون تشخیص با مشکل مواجه هستند. کسانی که با اختلالات خوردن زندگی می‌کنند، در برخی موقعیت‌ها شاید در سطح بالایی کار می‌کنند و در یک دید آشکار پنهان می‌شوند، زندگی‌شان کاملاً فلاکت است. به یاد داشته باشید که امروز با مرور اخبار، با در نظر گرفتن این تیترها، که پشت هر یک از این آمارها، یک چهره، یک شخص، یک نام، با شبکه ای از خانواده، دوستان و عزیزان وجود دارد که همه از اختلالات خوردن ویران شده اند.
-
Hope Virgo نویسنده و بنیانگذار کمپین Dump the Scales است
-
آیا نظری در مورد موضوعات مطرح شده در این مقاله دارید؟ اگر می خواهید نامه ای تا 300 کلمه ارسال کنید تا برای انتشار در نظر گرفته شود، آن را برای ما به آدرس guardian.letters@theguardian.com ایمیل کنید.