مشکلات شایع گوش، حلق و بینی در کودکان پیش دبستانی ممکن است با خطر ابتلا به اوتیسم در آینده مرتبط باشد.

پژوهشی که به صورت آنلاین در نشریه آنلاین منتشر شده نشان می دهد که کودکان خردسال با مشکلات گوش، بینی و گلو (ENT) ممکن است در معرض خطر ابتلا به اوتیسم یا سطوح بالایی از ویژگی های قابل اثبات اوتیسم باشند. BMJ Open.

به گفته محققان، شناسایی و درمان زودهنگام بیماری های گوش و حلق و بینی ممکن است کیفیت زندگی این کودکان را بهبود بخشد و به طور بالقوه به روشن کردن برخی از منشاء اوتیسم کمک کند.

به گفته محققان، علل اوتیسم احتمالاً شامل تأثیر متقابل عوامل ژنتیکی، محیطی و بیولوژیکی است و منشاء هر صفت اوتیسم نیز ممکن است متفاوت باشد.

تحقیقات قبلی نشان می‌دهد که بیماری‌های گوش و حلق و بینی، مانند عفونت‌های گوش، «گوش چسبنده» و تنفس اختلال در خواب ممکن است در ایجاد اوتیسم نقش داشته باشند. اما اکثر این شواهد بر اساس سوابق بهداشتی است که ممکن است این یافته ها را مغرضانه کرده باشد، زیرا والدین کودکان مشکوک به اوتیسم ممکن است بیشتر از سایر والدین به دنبال کمک پزشکی برای فرزندان خود باشند.

برای جلوگیری از این امر، محققان از شرکت کنندگان در مطالعه بلندمدت کودکان دهه 90 استفاده کردند که به عنوان مطالعه طولی والدین و کودکان آوون (ALSPAC) نیز شناخته می شود. این امر سلامت بیش از 14000 کودک را از بدو تولد و سلامت والدین آنها از اوایل دهه 1990 به بعد ردیابی کرده است.

مطالعه حاضر بر اساس داده های جامع برای بیش از 10000 کودک خردسال است که در طول 4 سال اول زندگی خود به دقت تحت نظر بودند. مادران آنها در سنین 18، 30 و 42 ماهگی فرزندانشان 3 پرسشنامه را تکمیل کردند که برای ثبت فراوانی 9 علامت و نشانه مختلف مربوط به گوش، بینی و گلو و همچنین هرگونه مشکل شنوایی طراحی شده بود.

آنها همچنین 3 پرسشنامه را زمانی که فرزندانشان کمی بیشتر از 3، نزدیک به 6 و 9 سال داشتند تکمیل کردند. اینها برای مشخص کردن انسجام گفتار، مسائل اجتماعی و ارتباطی، رفتارهای تکراری و غیرعادی، و جامعه پذیری طراحی شده اند. ویژگی هایی که مشخصه اوتیسم است. تشخیص اوتیسم از سوابق تحصیلی و بازخورد والدین و سایر منابع تأیید شد.

تنظیمات برای 10 عامل بالقوه تأثیرگذار “محیطی” انجام شد: تولد زودرس یا دیر. ارتباط جنسی؛ تعداد بارداری های قبلی مادر که منجر به تولد زنده یا مرده شده است. شیر دادن؛ افسردگی پس از زایمان؛ دستاوردهای تحصیلی مادر؛ سیگار کشیدن مادر در هفته 18 بارداری؛ اعتقاد مادر به عاملیت خودش؛ قرار گرفتن کودک در معرض دود تنباکو محیطی در 15 ماهگی؛ حضور کودک در مهدکودک/مهدکودک دیگر تا سن 30 ماهگی.

در مجموع، 177 کودک تشخیص احتمالی اوتیسم داشتند: 139 پسر و 38 دختر. افراد دارای صفات اوتیسم به عنوان 10 درصد از نمونه با بالاترین امتیاز صفت تعریف شدند.

شواهد اولیه از تنفس از طریق دهان، خروپف، کشیدن یا کوبیدن گوش، قرمزی و درد گوش، شنوایی بدتر در هنگام سرماخوردگی، و به ندرت گوش دادن، همگی بیشتر با نمرات بالا در هر یک از 4 ویژگی اوتیسم و ​​با تشخیص اوتیسم

ترشحات چرک یا چسبنده از گوش نیز با اوتیسم و ​​گفتار منسجم ضعیف همراه بود.

در میان سنین مختلف آزمایش شده، ارتباط قوی به ویژه در سنین 30 و 42 ماهگی کودک مشاهده شد. کودکانی که نمرات بالایی در ویژگی های اوتیسم داشتند در 30 ماهگی علائم گوش و حلق و بینی بیشتری داشتند. خود اوتیسم به طور قابل توجهی با همه علائم به جز علائم آپنه خواب (قطع تنفس در هنگام خواب) مرتبط بود.

فاکتورگیری در 10 ویژگی محیطی تفاوت کمی در نتایج ایجاد کرد. به عنوان مثال، کودکانی که ترشح از گوش خود داشتند بیش از 3 برابر بیشتر در معرض ابتلا به اوتیسم بودند، در حالی که آنهایی که در هنگام سرماخوردگی دچار اختلال شنوایی بودند بیش از دو برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به اوتیسم بودند. احتمال ابتلا به اوتیسم در کودکانی که به صداهای اطراف واکنش نشان ندادند، بیش از 6 برابر بیشتر بود.

با این حال، محققان خاطرنشان می کنند، “این علائم و نشانه های گوش و حلق و بینی در دوران کودکی بسیار رایج است و اکثر کودکانی که آنها را تجربه می کنند، به اوتیسم مبتلا نمی شوند. به عنوان مثال، از گروه حدود 1700 کودکی که در 30 ماهگی خروپف کردند. اکثر آنها (1660) بعداً مبتلا به اوتیسم تشخیص داده نشدند.”

محققان محدودیت‌های مختلف، از جمله از دست دادن برخی از کودکان به دلیل نظارت بعدی، همانطور که در مورد هر مطالعه طولانی‌مدتی وجود دارد، و فقدان تنوع قومیتی در میان شرکت‌کنندگان در کودکان دهه 90، که کاربرد وسیع‌تر یافته‌ها را محدود می‌کند، اذعان می‌کنند.

علاوه بر این، کودکان به طور مداوم برای تعیین تشخیص اوتیسم معاینه نشدند. در عوض، یک استراتژی برای ارزیابی احتمال تشخیص با استفاده از منابع مختلف به جای آن استفاده شد.

اما محققان با این وجود به این نتیجه رسیدند که ارتباط‌هایی که یافته‌اند «ممکن است مهم باشند زیرا (1) این علائم گوش و تنفس ممکن است نشانگرهای اولیه افزایش خطر ابتلا به اوتیسم باشند، (2) ممکن است منشأ اوتیسم را اطلاع دهند، یا (3) ممکن است شرایطی را که در صورت درمان ممکن است منجر به کیفیت زندگی بهتر برای کودکان مبتلا به اوتیسم شود، برجسته کنید.”

آنها می افزایند: “این مطالعه به شواهدی اضافه می کند که در مقایسه با جمعیت معمولی همسن، علائم اولیه گوش و تنفس فوقانی در افرادی که متعاقباً مبتلا به اوتیسم یا با سطوح شدید صفات اوتیسم تشخیص داده می شوند، شایع تر است.”

اما آنها هشدار می دهند، “نمی توان تعیین کرد که آیا این شرایط گوش و حلق و بینی نقشی علی در ایجاد ویژگی های اوتیسم دارند یا به یک عامل اندازه گیری نشده مربوط می شوند. برای مثال، یک احتمال می تواند نتیجه افزایش شیوع بیماری های جسمی جزئی باشد. ناهنجاری در افراد مبتلا به اوتیسم، از جمله تفاوت های آناتومیکی در ساختار و/یا موقعیت گوش، با چنین تفاوت هایی در مورفولوژی گوش، خطر ابتلا به بیماری های گوش و حلق و بینی را افزایش می دهد.