نرخ مرگ و میر در ایالات متحده بسیار بالاتر از کشورهای همتا است که منجر به میلیون ها “آمریکایی مفقود شده” می شود.

یک مطالعه جدید نشان داد که بیش از یک میلیون مرگ در ایالات متحده در سال – از جمله بسیاری از جوانان و بزرگسالان در سن کار – می تواند اجتناب شود اگر ایالات متحده نرخ مرگ و میر مشابه کشورهای همسال خود داشته باشد.

بر اساس مطالعه جدیدی که توسط محقق دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه بوستون (BUSPH) انجام شد، در سال 2021، اگر ایالات متحده نرخ مرگ و میر مشابهی با سایر کشورهای ثروتمند داشت، از 1.1 میلیون مرگ در ایالات متحده جلوگیری می شد.

منتشر شده در مجله پ.نAS Nexus، این مطالعه به این مرگ و میرهای بیش از حد به عنوان “آمریکایی های گمشده” اشاره می کند، زیرا این مرگ و میرها نشان دهنده افرادی است که اگر میزان مرگ و میر در ایالات متحده برابر با کشورهای همتا بود، هنوز زنده بودند.

نویسندگان با مقایسه میزان مرگ و میر مربوط به سن خاص در ایالات متحده و 21 کشور ثروتمند دیگر از سال 1933 تا 2021، دریافتند که نرخ مرگ و میر فعلی در ایالات متحده بسیار بالاتر از سایر کشورهای ثروتمند است و تعداد مرگ و میرهای اضافی در ایالات متحده هرگز بیشتر از این نبوده است.

دکتر جاکوب بور، استادیار بهداشت جهانی و اپیدمیولوژی در BUSPH، می گوید: «تعداد آمریکایی های گمشده در سال های اخیر در دوران مدرن بی سابقه است.

تقریباً 50 درصد از همه آمریکایی‌های گمشده در سال‌های 2020 و 2021 قبل از سن 65 سالگی جان خود را از دست دادند. به گفته دکتر بور، سطح مرگ و میر بیش از حد در میان بزرگسالان در سن کار بسیار شدید است. به افرادی که می‌شناسید فکر کنید که قبل از رسیدن به سن 65 سالگی فوت کرده‌اند. از نظر آماری، اگر ایالات متحده نرخ مرگ و میر همتایان ما را داشت، نیمی از آنها هنوز زنده بودند. “

همه‌گیری کووید-19 منجر به افزایش شدید مرگ و میر در ایالات متحده شد – بیش از سایر کشورها – اما یافته‌های جدید نشان می‌دهد که تعداد مرگ‌ومیرهای مازاد در ایالات متحده طی چهار دهه گذشته افزایش یافته است. دکتر بور و همکارانش روند مرگ و میر در ایالات متحده را از سال 1933 تا 2021، از جمله تأثیر کووید-19، تجزیه و تحلیل کردند و سپس این روندها را با میزان مرگ و میر مربوط به سن در کانادا، ژاپن، استرالیا و 18 کشور اروپایی مقایسه کردند.

در طول جنگ جهانی دوم و پیامدهای آن، ایالات متحده نرخ مرگ و میر کمتری نسبت به کشورهای همتا داشت. در طول دهه‌های 1960 و 1970، ایالات متحده نرخ مرگ و میر مشابهی با سایر کشورهای ثروتمند داشت، اما تعداد آمریکایی‌های گمشده سال به سال از دهه 1980 شروع به افزایش کرد و تا سال 2019 به 622534 مرگ مازاد سالانه در ایالات متحده رسید. مرگ‌ها پس از آن به 2029، 4670 نفر رسید. و 1,090,103 در سال 2021 در طول همه گیری. از سال 1980 تا 2021، در مجموع 13.1 میلیون آمریکایی ناپدید شده بودند.

محققان تاکید می کنند که این بحران مرگ و میر یک پدیده چند نژادی است و مختص گروه های اقلیت نیست. سیاه پوستان و بومیان آمریکا در این معیارها بیش از حد حضور دارند، با نرخ مرگ و میر در اوایل بزرگسالی (سنین 15 تا 44) که پنج و هشت برابر بیشتر از میانگین سایر کشورهای ثروتمند بود. این تیم همچنین می‌گوید که تاریخ نژادپرستی ساختاری در ایالات متحده، از جمله سیاست‌هایی مانند برده‌داری و خطوط قرمز، به نابرابری‌های نژادی و قومی در ثروت و دسترسی به آموزش، مسکن و مراقبت‌های بهداشتی کمک کرده است که منجر به عوامل اصلی نرخ بدتر مرگ و میر می‌شود. به خصوص در سنین پایین

با این حال، دو سوم آمریکایی‌های گمشده سفیدپوست هستند، که نتیجه جمعیت بیشتر آمریکایی‌های سفیدپوست، توزیع سنی بالاتر و میزان مرگ و میر آنها است که به طور قابل توجهی بالاتر از سایر کشورهای ثروتمند است.

زندگی در ایالات متحده یک عامل خطر برای مرگ زودهنگام است که در بسیاری از گروه های نژادی و قومی ایالات متحده رایج است. در حالی که اکثر مطالعات مربوط به نابرابری‌های سلامتی تفاوت‌های بین گروه‌های نژادی/قومی ایالات متحده را ارزیابی می‌کنند، چنین رویکردی سلامت ضعیف سفیدپوستان را نامرئی می‌کند و کمبود سلامت گروه‌های اقلیت‌شده را به‌شدت دست کم می‌گیرد. با استفاده از یک معیار بین‌المللی، نشان می‌دهیم که آمریکایی‌ها از همه نژادها و قومیت‌ها تحت تأثیر نامطلوب محیط سیاست ایالات متحده قرار می‌گیرند، که اولویت پایینی را بر سلامت عمومی و حمایت‌های اجتماعی، به‌ویژه برای افراد کم‌درآمد می‌گذارد.»

دکتر جاکوب بور، دانشیار بهداشت جهانی و اپیدمیولوژی در BUSPH

با احتساب سال‌های آینده زندگی از دست رفته در اثر مرگ زودرس، این تیم تخمین می‌زند که در سال 2021، مرگ و میر مازاد در ایالات متحده به 26.4 میلیون سال زندگی از دست رفته نسبت به نرخ مرگ و میر کشورهای همتا تبدیل شد. آنها بار زیاد مرگ و میر بیش از حد را به شکست سیاست ایالات متحده در رسیدگی مناسب به مسائل عمده بهداشت عمومی، از جمله اپیدمی مواد افیونی، خشونت با اسلحه، آلودگی محیط زیست، نابرابری اقتصادی، ناامنی غذایی، و ایمنی محل کار مرتبط می دانند. همه گیری COVID-19 بسیاری از این مسائل را تشدید کرد، به ویژه در میان گروه های کم درآمد و اقلیت، و اکنون که بیشتر سیاست های شبکه ایمنی ایجاد شده در طول COVID-19 منقضی شده است، گروه های آسیب پذیر حمایت حیاتی خود را از دست داده اند.

دکتر استفی وولهندلر، نویسنده ارشد این مطالعه، پروفسور برجسته دانشگاه می گوید: «ما هر ساله صدها میلیارد دلار را برای سود و کاغذبازی بیمه‌گران هدر می‌دهیم، در حالی که ده‌ها میلیون نفر نمی‌توانند مراقبت‌های پزشکی، غذای سالم یا مکان مناسبی برای زندگی داشته باشند. دانشکده بهداشت عمومی شهری در کالج هانتر، دانشگاه سیتی نیویورک. «آمریکایی‌ها جوان‌تر از همتایان خود در جاهای دیگر می‌میرند، زیرا وقتی سود شرکت‌ها با سلامت تضاد داشته باشد، سیاستمداران ما در کنار شرکت‌ها قرار می‌گیرند.»

در مقایسه با ایالات متحده، سایر کشورها نیز در طول موج Omicron سیاست های جذب واکسیناسیون و ماسک بالاتری داشتند و این کاهش لایه لایه با موارد کمتر COVID-19 همراه بود.

دکتر اندرو استوکس، استادیار بهداشت جهانی در BUSPH، یکی از نویسندگان این مطالعه، می‌گوید: یافته‌ها تعدادی سؤال فوری را ایجاد می‌کنند که در تحقیقات آینده پاسخ به آنها حیاتی خواهد بود. به عنوان مثال، او می‌گوید: “کدام مناطق جغرافیایی به طور نامتناسبی مسئول آمریکایی‌های گمشده هستند و علل مرگ آنها چه بوده است؟ پاسخ به این سوالات ممکن است به روشن شدن راه‌حل‌های سیاسی کمک کند.”

در حال حاضر، دکتر بور می‌گوید که خوشبین نیست که میزان مرگ و میر در آینده نزدیک معکوس شود، حتی اگر مرگ‌ومیرهای مرتبط با کووید از اوج خود در سال 2021 کم شود.

او می‌گوید: «ایالات متحده پیش از شروع همه‌گیری سالانه بیش از 600000 آمریکایی ناپدید شده را تجربه می‌کرد و این تعداد هر سال در حال افزایش بود. از آن زمان تاکنون هیچ تغییر سیاستی مهمی برای تغییر این مسیر صورت نگرفته است.

دکتر بور گفت: «در حالی که کووید-19 توجه جدیدی را به سلامت عمومی معطوف کرد، واکنش‌های متقابل در طول همه‌گیری باعث تضعیف اعتماد به دولت و حمایت از سیاست‌های گسترده برای بهبود سلامت جمعیت شده است.» این می‌تواند مضرترین تأثیر درازمدت همه‌گیری باشد، زیرا گسترش سیاست‌های عمومی برای حمایت از سلامت دقیقاً همان چیزی است که کشورهای همتای ما به امید به زندگی بالاتر و نتایج سلامتی بهتری دست یافته‌اند.»