مطالعه جدید مداخلاتی را برای تقویت رفتار ایمن تر آزمایش می کند –

اکنون یک مطالعه جدید نشان داده است که می توان اثربخشی مداخلات طراحی شده برای تقویت رفتار ایمن تر به منظور کاهش سرعت انتشار یک ویروس را آزمایش کرد.

این مطالعه که توسط موسسه توسعه انسانی ماکس پلانک، آلمان، با همکاران دانشگاه پلیموث، بریتانیا و مدرسه بازرگانی IESE، اسپانیا هدایت شد، نشان داد که مؤثرترین رویکرد، پیامی است که مستقیماً برای عموم جذاب باشد، شامل دلیل اخلاقی و روشن و منسجم بود.

این تحقیق، منتشر شده در پیشرفت علم، از هفت گروه 100 نفره هر کدام در یک بخش از جمعیت ایالات متحده خواست تا در بازی هایی که برای تقلید از انتقال ویروس طراحی شده اند شرکت کنند.

بازی چگونه کار کرد؟

این بازی در قالبی خنثی ارائه شد و اصطلاحات مرتبط با بیماری های همه گیر را با ارجاع به رنگ های خنثی جایگزین کرد. بازیکنان آبی نماینده افراد سالم بودند و بازیکنان بنفش افراد آلوده را نشان می دادند.

همه 100 بازیکن در هر بازی با رنگ آبی شروع کردند. سپس هشت بازیکن به طور تصادفی انتخاب شده به بنفش تبدیل شدند (این نشان دهنده شیوع اولیه است).

در هر 25 راند، بازیکنان بین دو عمل تصمیم گرفتند: اکشن G با ریسک کم و پاداش کم (8 امتیاز) و اکشن H با ریسک بالا و پاداش بالا (40 امتیاز). همه بازیکنان به طور تصادفی جفت شدند. آبی همراه با بازیکنان بنفش ممکن است به بنفش تبدیل شود. احتمال انتقال بین 0.05 و 0.25 بود و با ریسک پذیری اقدامات انتخابی جفت تعیین شد.

در نهایت، نمرات جمع‌آوری‌شده در تمام راندها تنها برای بازیکنان آبی با نرخ 1 پوند به ازای هر 200 امتیاز به پاداش تبدیل شد – بنابراین اگر آنها ریسک بیشتری می‌کردند و موفق می‌شدند آبی بمانند، پاداش بیشتری دریافت می‌کردند.

با این حال، اگر آنها “عفونت” می شدند و بنفش می شدند، همه چیز را از دست می دادند.

چه چیزی در حال آزمایش بود؟

این تحقیق اثربخشی انواع مختلف مداخلات را در پیشگیری از رفتارهای پرخطر آزمایش کرد.

این سناریو عمداً جدا از COVID-19 انتخاب شد تا اطمینان حاصل شود که شرکت کنندگان در همان سطح تجربه هستند. مداخلات، اصول چندین روش مورد استفاده توسط کشورها و رسانه‌های سراسر جهان را اجرا کردند و دریافتند که افراد رفتار ریسک‌پذیر خود را به شرح زیر کاهش دادند:

• مؤثرترین روش، پیامی با دستور ساده (یعنی ارائه یک دستورالعمل) با توضیح اخلاقی بود: “اکشن G را انتخاب کنید تا از پول پاداش خود و سایر بازیکنان محافظت کنید.” به طور متوسط، شرکت کنندگان نیز بالاترین مقدار پول را در این شرایط به دست آوردند.
• دومين اثرگذار، تصاويري از پيامدهاي رو به گسترش انتقال اوليه بود.
• سومین مورد مؤثرترین ابزار شبیه سازی بود که به شرکت کنندگان اجازه می داد تا نتایج بازی های شبیه سازی شده را با سطوح مختلف رفتار ریسک پذیر مشاهده کنند.
• به اشتراک گذاری اعداد نرخ مورد (بنفش) اصلاً مؤثر نبود: بر اساس نتایج، مردم رشد تصاعدی در انتقال را پیش بینی نمی کردند و نسبت به افزایش های اولیه واکنش کمتری نشان می دادند.
• بدتر از آن، ارتباط «هنجارهای توصیفی» بود که رفتار سایر شرکت‌کنندگان را توصیف می‌کرد (مثلاً 60 درصد از شرکت‌کنندگان گزینه امن‌تری را انتخاب کردند) – این در واقع منجر به افزایش جزئی در رفتار ریسک‌پذیر شد.

دکتر یان ویک، نویسنده ارشد این مطالعه، مدرس روانشناسی در دانشگاه پلیموث، گفت: «مداخلات غیردارویی – مانند پوشیدن ماسک، حفظ فاصله فیزیکی، و کاهش تماس‌ها – نیاز به تغییر رفتار در مقیاس بزرگ دارد که به تبعیت از افراد بستگی دارد و همکاری علوم رفتاری ابزارهای شناختی و ارتباطی را برای کمک ارائه می‌دهند، اما اثربخشی روش‌های افزایش انطباق به ندرت در سناریوهای کنترل‌شده که هنوز هم پویایی شیوع‌های عفونی را منعکس می‌کنند، آزمایش شده است.

“آنچه در مورد این چارچوب بسیار مهم است این است که اجازه می دهد تا اثربخشی یک مداخله را قبل از اجرای آن در یک بیماری همه گیر واقعی با عواقب سلامتی برای شرکت کنندگان آزمایش کنیم.

جالب بود بدانید که مؤثرترین مداخله، مداخله‌ای نبود که شرکت‌کنندگان بیشتر از همه آن را دوست داشتند.

“ما نمی دانیم که آیا همه گیری بعدی یا حتی نوع بعدی نگران کننده در این همه گیری ممکن است فرا برسد یا نه، اما سیاست گذاران باید بدانند که کدام مداخلات به احتمال زیاد رفتارهای مفید اجتماعی را ترویج می کند، و این گامی برای این امکان را فراهم می کند.”