محققان به جای استفاده از آنتی بیوتیک، سلول های خود موش را برای درمان پنومونی هدف قرار می دهند

محققان موسسه ملی بهداشت درمانی کشف کرده اند که سلول های میزبان را به جای سلول های باکتریایی در درمان پنومونی باکتریایی در جوندگان هدف قرار می دهد. این روش شامل گلبول های سفید سیستم ایمنی به نام ماکروفاژها می شود که باکتری ها را می خورند و گروهی از ترکیباتی که به طور طبیعی در موش ها و انسان ها تولید می شوند به نام اسیدهای اپوکسی ایکوساترینوئیک یا EETs. این تحقیق در مجله منتشر شد مجله تحقیقات بالینی.

طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی، ذات الریه ناشی از استرپتوکوک پنومونیه یا پنوموکوکی پنومونی، علت اصلی مرگ و میر ناشی از ذات الریه در سراسر جهان هر ساله است. در حالی که پزشکان معمولاً برای درمان این عفونت شدید ریه آنتی بیوتیک تجویز می کنند، درمان همیشه موفقیت آمیز نیست و در برخی موارد، باکتری ها مقاوم می شوند.

متیو ادین، دکترا، دانشمند مؤسسه ملی علوم بهداشت محیطی (NIEHS)، بخشی از NIH، می‌خواست راهی برای تقویت سیستم ایمنی بدن برای رفع عفونت بیابد.

برای سالم نگه داشتن بافت ها، EETs برای محدود کردن التهاب کار می کنند، اما در طول عفونت های ناشی از S. pneumoniae و سایر میکروارگانیسم‌ها، پس از اینکه سلول‌های ریه مواد خاصی را القا می‌کنند که ماکروفاژها را وادار می‌کنند باکتری‌ها را ببلعند، التهاب افزایش می‌یابد. ادین و همکارانش دریافتند که یکی از راه‌های جذب ماکروفاژها برای خوردن باکتری‌های بیشتر، کاهش توانایی EETs برای انجام کارهایی است که معمولاً انجام می‌دهند، که التهاب را محدود می‌کند.

ادین سرپرست تیمی بود که دریافتند عفونت پروتئینی به نام اپوکسید هیدرولاز محلول (sEH) را القا می‌کند که EETs را تخریب می‌کند. در مقابل، هنگامی که sEH مسدود می شود، سطح EET سر به فلک می کشد و توانایی ماکروفاژها برای تشخیص و خوردن باکتری ها را مختل می کند. در نتیجه، باکتری ها به تولید مثل در ریه ادامه می دهند که منجر به عفونت شدید ریه و مرگ می شود.

در انتهای دیگر طیف، مسدود کردن EETs با استفاده از یک مولکول مصنوعی به نام EEZE، ظرفیت خوردن ماکروفاژها را افزایش داد و منجر به کاهش تعداد باکتری‌ها در ریه‌های موش شد. دانشمندان زمانی که باکتری ها و ماکروفاژهای برداشت شده از نمونه های ریه و خون داوطلبان انسانی را در لوله های آزمایش در واحد تحقیقات بالینی NIEHS قرار دادند، همین نتیجه را مشاهده کردند.

ادین که یکی از نویسندگان این مقاله است، می‌گوید: «EEZE در موش‌ها بی‌خطر و مؤثر است، اما دانشمندان می‌توانند ترکیبات مشابهی را برای دادن به انسان ایجاد کنند. این مولکول‌های جدید می‌توانند در یک استنشاق یا قرص برای ترویج کشتن باکتری‌ها و موثرتر کردن آنتی‌بیوتیک‌ها استفاده شوند.»

مدیر علمی NIEHS، Darryl Zeldin، نویسنده مسئول این تحقیق، چندین سال را صرف مطالعه EETs و تأثیر آنها بر بدن انسان کرده است. او و گروه تحقیقاتی اش به این نتیجه رسیدند که EETs اثرات مفید قلبی عروقی مانند کاهش فشار خون و التهاب و بهبود بقای سلولی پس از سکته مغزی یا حمله قلبی دارد. با این حال، او تاکید کرد که درگیری EETs در فرآیند التهاب بسته به زمینه می تواند خوب یا بد باشد.

زلدین می‌گوید: «EETs می‌تواند پاسخ التهابی را سرکوب کند، که خوب است، اما اگر بیش از حد آن را مسدود کنند، آن را ایجاد می‌کنند تا ماکروفاژها نتوانند باکتری‌ها را بخورند، که بد است».

ادین افزود که برخی از محققان مهارکننده‌های sEH – ترکیباتی که از تخریب EETs sEH جلوگیری می‌کنند – را در آزمایش‌های بالینی آزمایش کرده‌اند تا ببینند آیا می‌توانند به درد، بیماری انسدادی مزمن ریوی و فشار خون بالا کمک کنند. او هشدار داد که دانشمندانی که این مطالعات را انجام می‌دهند، تأثیر مهارکننده‌های sEH بر پاکسازی باکتریایی را در نظر می‌گیرند.

ادین گفت: «آنها باید مراقب باشند و در صورت ابتلای فرد به ذات الریه، استفاده از آنها را متوقف کنند. “مطالعه ما نشان داد که مسدود کردن sEH به این معنی است که EETs ممکن است ماکروفاژها را همسترینگ کند و عفونت ریه را بدتر کند.”

یکی از نویسندگان Stavros Garantziotis، MD، مدیر پزشکی واحد تحقیقات بالینی NIEHS، در جمع آوری ماکروفاژهای انسانی برای این تحقیق نقش داشت.

گارانتزیوتیس گفت: «از آنجایی که مطالعه ما از سلول‌های ایمنی ریه از داوطلبان سالم استفاده کرد، ما اطمینان داریم که یافته‌های ما با سلامت انسان مرتبط است.»