مطالعه نشان می دهد که آواز خواندن، مرد بودن و بزرگسال بودن تمایل به تولید آئروسل های تنفسی بیشتری دارند —

این سوء ظن در یک مطالعه CSU که ذرات تنفسی تولید شده از افرادی را که در حال آواز خواندن یا نواختن ساز بودند اندازه گیری کرد، اثبات شد. آیا آواز خواندن بدتر از صحبت کردن در مورد تعداد ذرات منتشر شده است؟ بله طبق مطالعه انجام شده و هر چه بلندتر صحبت کند یا آواز بخواند، انتشار گازها بدتر می شود. سن افراد و اینکه مرد یا زن هستند نیز بر انتشارات تنفسی آنها تأثیر می گذارد، به طوری که مردان و بزرگسالان به طور متوسط ​​بیشتر از زنان و خردسالان ذرات معلق در هوا منتشر می کنند.

این مطالعه کاهش انتشار و قرار گرفتن در معرض بیوآئروسل در هنرهای نمایشی: نقشه راه علمی برای بازگشت ایمن از COVID-19 نام داشت. در اوایل بیماری همه گیر و قبل از اینکه واکسن ها به طور گسترده در دسترس قرار گیرند، راه اندازی شد، و توسط جان ولکنز، استاد دپارتمان مهندسی مکانیک با انتصاب در موسسه انرژی CSU، دانشکده بهداشت عمومی کلرادو، دانشکده مهندسی بیومدیکال، و دپارتمان علوم بهداشت محیطی و رادیولوژی. تیم او با دن گوبل، مدیر مدرسه موسیقی، تئاتر و رقص CSU، برای تعیین میزان انتشار ذرات معلق در هوا (ذرات ریز معلق در هوا با اندازه کمتر از 100 میکرون) و اینکه آیا این انتشارات می‌تواند باشد، همکاری کرد. کمیت شده

اولین مقاله بررسی شده این همکاری که در این هفته منتشر شد نامه های علوم و فناوری محیط زیست از طریق دسترسی باز، آنچه را که مهندسان در مورد انتشار ذرات معلق در هوا که مربوط به فعالیت‌های خاصی است مشکوک بودند، تأیید کرد. آواز خواندن 77 درصد بیشتر از صحبت کردن ذرات معلق در هوا تولید می کند. بزرگسالان 62 درصد بیشتر از خردسالان ذرات معلق در هوا تولید کردند. و نرها 34 درصد بیشتر از ماده ها آئروسل تولید کردند. مقاله اخیر فقط حاوی نتایج حاصل از آزمایش های آواز خواندن و صحبت کردن است. نتایج حاصل از نواختن سازهای بادی در انتظار تجزیه و تحلیل بیشتر داده ها و بررسی همتایان است.

گوبل و همکارانش نزدیک به 100000 دلار برای حمایت از این مطالعه جمع آوری کردند، از جمله هدایایی از سوی مؤسسه فناوری تئاتر ایالات متحده، Conn-Selmer و یاماها Corp.

فناوری محوری این مطالعه یک محفظه آزمایش آئروسل در آزمایشگاه پردیس انرژی پاورهاوس ولکنز بود که تنها تعداد کمی از آن در ایالات متحده وجود دارد. حدود 100 داوطلب در محدوده سنی 12 تا 61 سال در اتاق نشسته یا ایستاده بودند و آواز می خواندند، صحبت می کردند یا بازی می کردند. ابزارها در حالی که تجهیزات پیچیده ذرات تنفسی تولید شده را ضبط و اندازه گیری می کردند. آنها اندازه گیری کردند در حالی که افراد هم نقاب داشتند و هم بدون نقاب.

یافته های کلیدی

در میان یافته‌های کلیدی آنها این بود که در حالی که تفاوت‌هایی بین تعداد ذرات منتشر شده توسط خردسالان (کودکان 12 تا 18 ساله) در مقابل بزرگسالان یا مردان در مقابل زنان وجود داشت، این تفاوت‌ها عمدتاً ناشی از میزان صدای شرکت‌کنندگان و کل دی اکسید کربن بازدمی بود. . به عبارت دیگر، یک مرد ممکن است در مقایسه با یک کودک 12 ساله، ذرات بیشتری را با صحبت کردن معمولی تولید کند. اما کودکی که آواز می‌خواند یا فریاد می‌زند ممکن است بیشتر از مرد یا به اندازه آن مرد تولید کند.

به گفته ولکنز، این مشاهدات مهم بودند، زیرا به ایده اندازه‌گیری سطوح دی اکسید کربن و سطوح نویز در یک فضای بسته به عنوان وسیله‌ای برای سنجش خطر انتقال اعتبار می‌دهند.

“اگر پس از حسابداری CO، تفاوت های قابل توجهی وجود داشت₂ ولکنز گفت: “اطلاعات ما نشان می دهد که شما نیازی به دانستن این موضوع ندارید. فقط CO را اندازه گیری کنید₂ و سطح سر و صدا، زیرا این معیارها یک تساوی برای این تفاوت های جمعیتی هستند.”

CO₂ ولکنز گفت و نظارت بر سطح سر و صدا با هم، مثلاً در یک مکان عملکرد داخلی، می تواند به عنوان یک شاخص ساده و کم هزینه برای انتقال بیماری از طریق هوا عمل کند – و نه فقط کووید، بلکه هر بیماری هوابردی مانند آنفولانزای فصلی یا سرماخوردگی معمولی. .

نتایج چگونه اجرا شده است

گوبل گفت که کار با مهندسان CSU به تیم او کمک کرد تا درک بهتری داشته باشند که چگونه هنرهای بصری و نمایشی می توانند برنامه نویسی خود را پس از چندین ماه تعطیلی کامل یا مجازی دوباره پیاده سازی کنند. گوبل و همکارانش در پاییز 2020 پروتکل‌های فاصله‌گذاری فیزیکی، پوشش اشغال اتاق، تهویه اتاق و پروتکل‌های پوشاندن را به تیم آمادگی برای بیماری همه‌گیر ارائه کردند. او و ولکنز وبینارهایی ارائه کردند که اطلاعات اولیه مطالعاتی را برای گروه‌هایی مانند انجمن ملی مدارس موسیقی که مشتاق دانستن چه چیزی بودند، ارائه کردند. محققان CSU در حال یافتن این موضوع بودند.

گوبل گفت: “ما می خواستیم برخی از این اطلاعات را در اسرع وقت منتشر کنیم تا مردم بتوانند بر اساس موقعیت خود تصمیمات آگاهانه بگیرند.”

در CSU، هنرهای نمایشی کمی متفاوت به نظر می‌رسند، اما بعد از اینکه در بهار 2020 کاملاً مجازی شدند، تا حد زیادی به عملکرد کامل بازگشته‌اند. پروتکل‌های فعلی آن‌ها شامل مواردی مانند زمان اضافی بین کلاس‌ها برای اتاق‌های اجرا برای تبادل هوای کافی بین تمرین‌ها، فاصله‌گذاری فیزیکی در حداقل 6 فوت برای کلاس های صوتی و محدودیت در زمان اشغال مکان ها. گوبل گفت که استفاده از ماسک، در دسترس بودن گسترده واکسن‌ها و نرخ واکسیناسیون 90 درصدی CSU، بازی هنرهای نمایشی را تغییر داده است و به رهبران برنامه اجازه می‌دهد تا کاهش ریسک لایه‌ای را اجرا کنند و در عین حال تمرین‌ها، اجراها و درس‌ها برگزار شود.

گوبل گفت: “ما بسیار خوش شانس هستیم که کارشناسانی مانند (ولکنز) داریم که اطلاعات واقعاً شگفت انگیزی به ما دادند تا به ما کمک کنند در مورد آنچه که می توانیم و چه کاری نمی توانیم در (مرکز دانشگاه هنرها) انجام دهیم تصمیم بگیریم.”